Piše: Jusuf Trbić
Milorad Dodik je neumoran. Nema dana da on ne uzburka javnost postupcima i izjavama od kojih se normalnom čovjeku zavrti u glavi. Najnovije je – prijetnja da njegova Vlada i armija njegovih poslušnika vjerovatno neće sarađivati s opštinama u kojima SNSD nije pobijedio na posljednjim izborima. A uz to će napraviti “Crnu knjigu” – popis svih kojih su nanijeli štete SNSD-u i njemu lično, i koji se, dakako, svrstavaju u izdajnike. Činjenica da polovina stanovništva njegovog feuda ne glasa za njega, pa su, prema njegovim mjerilima, sve to izdajnici, njega uopšte ne dotiče. Poznato je da se on i do sad ponašao na sličan način, ali je sad prvi put zvanično objavio da je Vlada RS-a njegov lični tim, a čitav entitet njegov privatni posjed, pa će on odatle eliminisati sve koji mu ne odgovaraju. Tako je zapadnosrpski vožd nastavio i ubrzao svoj juriš nizbrdo, u podnožje, odakle je sve i krenulo, u devedesete godine prošlog vijeka. Na ruku mu ide otvorena podrška Putinove Rusije i Beograda, kao i neskriveni savez sa Čovićevim HDZ-om, a sad i Trampova pobjeda u Americi. Ono što mi ovdje nazivamo “međunarodnom zajednicom” , što bi se reklo, nit smrdi, nit miriše, a o bošnjačkoj i bosanskoj politici jedva da se može šta reći.
Jasno je da je Dodik nosilac velikosrpske politike i zato ga podržavaju srbijanski lideri, ali i Rusija, kojoj odgovara da neko poput njega pravi nered i izaziva sukobe na Balkanu, jer to može biti predigra nove velike geopolitičke igre i preslaganja karata na svjetskoj pozornici, bar u ovom dijelu svijeta. Strategija je jasna : urušavanje pravnog i političkog sistema zemlje najbrži je put za konačne podjele, pri čemu za velike svjetske igrače malo ( ili malo više) krvi i jada na ovim balkanskim prostorima ne znače ništa. Oni su ionako daleko odavde. Može li se zamisliti da bilo gdje, u bilo kojoj državi, neko organizuje referendum kojim se ruši Ustav, a da to ne izazove nikakve posljedice za njega? Može li bilo gdje u civilizovanom svijetu biti uveden aparthejd, kakakv imamo u RS-u i dijelovima Federacije BiH pod vlašću HDZ-a, a da to nikoga ne zanima? Ima li igdje diktature koja odbija sarađivati s opštinama u kojima vladajuća stranka nije pobijedila i koja sve građane, koji ne podržavaju diktatora, proglašava izdajnicima? Odgovor je jasan, ali treba odgovoriti i na pitanje : šta je sljedeće?
Jer, ako su se zadeverali članovi i pristalice SDS-a, stranke koja je pokrenula i vodila rat za stvaranje RS-a, ako su problematični postali srpski borci i patriote koji nisu oduševljeni Dodikovom vlašću, šta mogu očekivati malobrojni Bošnjaci, Hrvati i ostali u bosanskom tamnom vilajetu, koji su već odavno proglašeni neželjenim viškom, kvarnim genetskim materijalom, subverzivnim elementima, smetnjom za brži razvoj čistog velikosrpskog entiteta, koji samo što nije postao država? Ili je on, možda, već postao država, i to vjerska, pravoslavna država u kojoj sve, od entiteta i opština, do najmanje organizacije, institucije i firme, ima svoju krsnu slavu, kao “praznik svih građana”? Godinama već toleriše se opstrukcija povratka onih koji su protjerani s ovih prostora, toleriše se otvoreno kršenje Dejtonskog sporazuma, pogotovo u zapošljavanju – umjesto proporcionalnog odnosa, Bošnjacima, Hrvatima i ostalima nema mjesta u entitetskim institucijama, u kojima se njihov broj mjeri promilima. Uz to, od kraja rata do danas poštuje se nepisano pravilo da Bošnjak ili Hrvat ne mogu biti direktori i rukovodioci bilo čega – od policije do čistača ulica, a rijetki izuzeci mogu biti samo Dodikovi ljudi s tim imenima. I kad se čuje da će, recimo, Bošnjaci u Bijeljini, na osnovu koalicionog sporazuma s opštinskom vlašću ( koja je i pobijedila zahvaljujući njima) dobiti samo jedno načelničko mjesto u gradskoj administraciji, na RTRS-u osvane tekst čuđenja. Bošnjak, a rukovodilac, gdje to može biti? Jer, to su oni isti Bošnjaci kojima je Dodik zaprijetio da paze kako će glasati na referendumu, ako misle tu i dalje da žive, oni isti kojima su lideri bijeljinskog SNSD-a u toku predizbornih aktivnosti “predviđali” da će, u slučaju njihove pobjede da se sele. Sjećamo se i kako je Dodik proglasio Mladena Ivanića nelegitimnim predstavnikom RS-a u Predsjedništvu BiH, jer je “izabran bošnjačkim glasovima”. Zar neželjenim stanovnicima tamnog vilajeta nije upućena jasna poruka slavljenjem ratnih zločinaca i davanjem zahvalnica Skupštine RS-a najgorima od njih, davanjem Karadžićevog imena studentskom domu na Palama ili davanjem imena “9. januar” auto-putu koji treba da poveže Banju Luku i Sarajevo, ili negiranjem genocida i najavom podizanja velikog spomenika policiji RS-a, koja je, po presudi Haškog tribunala, učestovala u tom genocidu? I kome da se obrate Bošnjaci i Hrvati iz RS-a, kad ubijanje Bosne traje, evo, dvije i po decenije, a svijet ne reaguje, kad se susjedne države, koje su i pokrenule rat protiv Bosne, sve otvorenije miješaju u njene unutrašnje stvari, a bošnjački i bosanski lideri nemaju vremena da se time bave, jer imaju preča posla? Da li oni vide dokle je doveo koncept etničke, odnosno etno-konfesionalne podjele BiH i kuda to dalje vodi? Uz opštu i sistemsku obespravljenost i neskrivenu neravnopravnost građana i čitavih etničkih grupa ( slučaj Sejdić-Finci je samo njen mali dio), uz korupciju koja guši ovu državu i društvo, uz uobičajenu nebrigu za “svoje” koji žive u tuđim atarima, uz ekonomski i moralni sunovrat, uz besperspektivnost koja uništava sve potencijale ovog društva, uz sve to, imamo i jedan zanimljiv fenomen, o kojem bi gospodari naših sudbina morali da razmisle. Poznato je, naime, da se mladi ljudi masovno iseljavaju i odlaze u druge zemlje, trbuhom za kruhom. Ali, znate li iz kojih se dijelova države najviše iseljavaju? Statistike kažu : iz onih dijelova koji su u najvećoj mjeri etnički očišćeni. Dakle, iz etnički čistih sredina, koje su bile i ostale san svih nacionalista. Da li je to prokletstvo etničkih čistača ili jednostavan pokazatelj kuda ide ovaj svijet i šta je njegova budućnost?
O tome bi neko morao ozbiljno da razmisli, prije nego što se otvore vrata Evropske unije i tamo krenu svi koji nisu zadovoljni ovdašnjim životom. Ovdje bi tada mogli da ostanu samo oni koji više ne mogu ni da rade, ni da se svađaju, a kamoli da ratuju. Šta ćemo onda?
