Piše: Jusuf Trbić
Za sve koji su čitali novine, Vlado Mrkić je bio pojam novinara čiji je književni stil ostavio vječiti pečat u najvažnijem novinarskom žanru – reportaži. On nije bio Bijeljinac po rođenju, rođen je 1940. godine u Mostaru, ali je dobar dio mladosti proveo u gradu između Drine i Save, gdje je završio tada najprestižniju srednju školu – Gimnaziju “Filip Višnjić”. Bijeljinu je uvijek pominjao kao svoj drugi rodni grad. Otišao je zatim u Sarajevo, gdje je završio Filozofski fakultet, a od 1968. godine radio je kao novinar. I to je ostao do kraja života.
A cio radni vijek, kao i Adil Hajrić i Nedim Rifatbegović, proveo je u Oslobođenju, godinama prvom i najvažnijem listu u Bosni. Tu je izrastao u jednog od najboljih novinara koje je ova država ikad imala.
Posebno je bio zanimljiv njegov rad u ratu. Kao veliki bosanski rodoljub, obišao je skoro sva ratišta i ispisao kultne reportaže, posebno o ratnom Sarajevu, u kojem je živio, u bijedi i pod granatama. Bio je član čuvene ratne redakcije Oslobođenja, koja je, u najtežim uslovima, svoj list izdigla do neslućenih visina novinarskog stvaralaštva i titule najboljeg lista godine u svijetu. Reportaže Vlade Mrkića sabrane su u knjigu “Nikad više zajedno”, koja je 1993. godine dobila nagradu Društva pisaca BiH. Tri godine kasnije, štampano je i dopunjeno drugo izdanje. Objavio je i roman “Istočno od zapada” i zbirku pripovijedaka “Berenikina kosa”.
Još jedan Bijeljinac je bio član ratne redakcije Oslobođenja – dugogodišnji novinar i urednik tog lista Dragan Stanojlović. A bili su tu sve ljudi od velikog ugleda i novinarskog znanja : Kemal Kurspahić, urednik, pa Mehmed Halilović, Gojko Berić, Zija Dizdarević, Slavko Šantić, Hamza Bakšić, Zlatko Dizdarević, Đuro Kozar, Edina Kamenica i drugi. Dragan Stanojlović je rođen u Bijeljini 1952. godine, a nakon studija u Sarajevu ostao je da radi u Oslobođenju – i nikad ga nije napustio. U ratu je pisao, organizovao, uređivao i prodavao novine, ispisujući tako dio herojske istorije jednog grada-mučenika i njegovih novina.
Novinari iz Janje
Svoj trag u novinarstvu, posebno u ratnom periodu, ostavio je i novinar iz Janje Asim Gruhonjić. Rođen je 1926. u Janji, kojoj se uvijek vraćao. Pisao je za Oslobođenje i mnoge druge listove, a u ratu je bio glavni i odgovorni urednik u PRESS centru Armije BiH. Tada je objavio i knjigu “Sociološko-psihološki aspekti rata”. Umro je iznenada u opkoljenom Sarajevu.
Husein Zakomac (1926-1993.) bio je još jedan istaknuti novinar iz Janje. Radio je kao učitelj (pet godina) u Čađavici kod Bijeljine, a na radnoj akciji na izgradnji pruge Brčko-Banovići počeo je pisati za novine. Nakon toga je bio dopisnik omladinskog lista Mladost. Bio je dugogdišnji dopisnik Oslobođenja iz sjeveroistočne Bosne, sve do penzionisanja 1981. godine.
Povodom 30-godišnjice izlaska Oslobođenja dobio je “Zlatnu plaketu” za doprinos novinarstvu i 30-godišnji dopisnički staž.
Omer Zorabdić je bio poseban tip novinara. Rođen je 1922. godine u Janji, njegov otac Hamza efendija bio je poznati i cijenjeni šerijatski sudija. Osnovnu školu je završio u Janji, gimnaziju u Tuzli, a zatim je otišao u Sarajevo. Prve tekstove je objavio još 1939. godine. Radio je neko vrijeme u TANJUG-u, a najduže u Radio Sarajevu, gdje se pročuo kao autor i urednik humorističkih emisija. Stariji slušaoci i danas pamte tada veoma popularno “Veselo veče”, koje je on uređivao. Objavio je i knjige “Rat i potom” (1976.) i “Priče iz starog Sarajeva” (1990.), a zatim i roman o splavarima na Drini. Umro je u Sarajevu ratne 1993. godihne. Pamte ga kao izuzetno dobrog, tihog i duhovitog čovjeka, koga su kolege neobično cijenile.
Husref Muharemagić je bio poznat i cijenjen u čitavoj Jugoslaviji kao novinar i savezni fudbalski sudija. Zauvijek je zabilježena scena s utakmice u Splitu, na stadionu Poljud, između Hajduka i beogradske Crvene Zvezde, kad je spiker objavio vijest da je umro Josip Broz Tito. Husref Muharemagić, tada najmlađi sudija Prve savezne lige, prekinuo je utakmicu i postrojio fudbalere oba tima, da odaju poštovanje minutom ćutanja. To je učinio i cio stadion.
Husref je rođen 1942. godine u Janji, a vrlo mlad je postao sportski novinar tuzlanskog Fronta slobode i dopisnik tada najvećeg jugoslovenskog lista, beogradske Politike. U usponu novinarskog posla iznenada ga je zadesila smrt 2006. godine u Tuzli.
Imena za pamćenje
U Tuzli je novinarsku karijeru započeo i Blagoje Banjo Komljenović, najprije u fabričkom listu, a zatim kao dopisnik Politike. Kao izuzetan novinar prešao je zatim u Beograd, gdje je godinama bio novinar i urednik Politike i jedno od najznačajnjih novinarskih pera ovog velikog lista.
Ne treba zaboraviti da su se kao novinari oprobali i veliki ljudi bijeljinske i jugoslovenske istorije – Rodoljub Čolaković i Cvijetin Mijatović. Čolaković je bio urednik prvog broja Oslobođenja, štampanog 30. avgusta 1943. godine, a Mijatović je pisao uvodnik za treći broj. U Oslobođenju je pisao i Hasan Grabčanović, a Fadil Ademović je bio istaknuti novinar i urednik. Enver Begić je bio urednik lista Zajednica, Ljubo Solomunović urednik lista Željeznice, Janjarac Midhat Paravlić je dugogodišnji spiker i direktor TV Behar, a porijeklom iz Bijeljine je i poznati tuzlanski novinar i književnik Zlatko Dukić.
Zekerijah Smajić je bio prvi novinar i urednik Radio-Bijeljine, a dubok trag u bijeljinskom novinarstvu ostavili su Tihomir Nestorović, Ljubo Ljubojević, Emir Musli i, posebno, Petar Ilić.
(nastaviće se)
