Piše: Jusuf Trbić
Gradonačelnik Bijeljine Mićo Mićić organizovao je i ove godine bajramski prijem za predstavnike bošnjačkog naroda i njihovih institucija. Skroman, ali ugodan susret, koji govori da, uporkos svim razlikama i ukupnoj politici, možemo biti ljudi, kad hoćemo. Bijeljina, naravno, nosi sudbinu svih dijelova države BiH i etničke podjele, koju je ozakonio Dejton, ali u mnogo slučajeva pokazuje da je suživot moguć i da ne mora sve da se svede na sukobe i razlike. Pominjao sam već primjer od prošle godine, kad su tragično nastradala tri dječaka u Janji. Bijeljinski gradonačelnik ne samo što je cijeli dan proveo sa unesrećenim familijama i prisustvovao zajedničkoj dženazi, već je proglasio dan žalosti za cijelu opštinu i poslao inspekciju da kontroliše sve lokale, da se toga dana nigdje ne bi čula muzika. S druge strane, vidjeli smo šta se dešavalo u Prijedoru, na dan sahrane žrtava ekshumiranih iz masovne grobnice Tomašica. Tu ne samo da lokalna vlast nije htjela ni da čuje za dan žalosti, već su se na razne načine još jednom narugali žrtvama, od izjava tamošnjeg gradonačelnika Marka Pavića, do muzike kojom su jučerašnji i današnji katili propratili tu dženazu neviđenih razmjera. Nešto slično dogodilo se i u Bijeljini 2004. godine, kad su sahranjivani posmrtni ostaci 13 žrtava iz porodica Sarajlić, Sejmenović i Malagić. Današnja bijeljinska vlast očito je otišla u sasvim drugom pravcu, o čemu govori i, za bosanske prilike, a posebno za opštine u RS-u, veliki broj Bošnjaka zaposlenih u opštinskoj administraciji. I razni drugi primjeri tolerancije, među njima i bajramski prijem.
Kad se izostave zvanična državna i entitetska politika i međusobna borba političkih stranaka, bazirana isključivo na etničkim i drugim razlikama, a nikad na sličnostima, kad se sve to malo skloni u stranu, vidimo da zaista možemo biti ljudi. I da niko zbog toga ni zbog čega ne bude oštećen. Naprotiv.
