Bijeljina je danas grad koji ubrzano raste i u širinu i u visinu, stambene zgrade su postale obilježje novog vremena, a mlađe generacije ne znaju skoro ništa o vijekovima istorije grada i njegovih građana, niti ih tome ko uči. Novi vladari naših života trude se da pokažu kako je istorija počela od njih. A nije tako.
Gradilo se ovdje i živjelo i u tursko doba, a ubrzani razvoj je počeo kad je stigla Austro-Ugarska. Nova vlast uspostavila je zemljišne knjige i katastar, uvela savremeni poreski sistem, počela temeljito uređenje grada i regulaciju ulica i trotoara, uključujući i javno osvjetljenje, podigla Gradski park, sagradila novu Vijećnicu, krenula s gradnjom kanalizacije, podignuta je električna centrala, a zatim i nova klaonica, uređene su pijace, izgrađena pruga i kanal Dašnica, kao i nove ceste i vojna kasarna u gradu.
Već 1878. godine počela je s radom telegrafska stanica, sljedeće godine je sagrađena velika vojna kasarna, a 1880. godine Zelena pijaca, bolnica i prva apoteka. Već naredne godine otvoren je prvi hotel “Kron princ Rudolf” kod Kasarne, a od 1884. do 1886. sagrađena je zgrada na sprat, pored Konaka, u kojoj je bila Komunalna škola, a zatim i Trgovačka škola. Lijepa i tada raskošna zgrada Landesbanke, pored Vijećnice, u kojoj se danas takođe nalazi banka, podignuta je 1888. godine, hotel “Nacional”otvoren je 1890. godine, a u periodu od 1891. do 1895. podignut je Gradski park, koji je i danas ukras Bijeljine. Na početku posljednje decenije devetnaestog vijeka, 1891. i 1892. godine, urađen je niz važnih komunalnih poslova: regulisanje ulica i popločavanje trotoara, uvođenje ulične rasvjete iz sopstvene termoelektrane, a izgrađen je i glavni kolektor kišne kanalizacije. Uz to je 1892. godine izgrađen velelepni hotel “Drina”, koji je godinama bio centar svih kulturnih i javnih zbivanja u gradu. Muslimanska čitaonica kiraethana otvorena je 1893. godine (srušena je 1959. zbog gradnje Omladinskog doma), 1895. godine počela je s radom štamparija, a 1899. hotel “Balkan”, preko puta Opštine, da bi 1901. godine bila sagrađena velika zgrada Trgovačke škole kod katoličke crkve, koja postoji i danas. Naredne godine sagrađena je Srpska osnovna škola, preko puta pravoslavne crkve, a 1905. godine sinagoga u glavnoj ulici. Te iste godine počelo je prokopavanje kanala Dašnica, a završeno dvije godine kasnije, 1908, a 1910. Bijeljina je uključena u javni telefonski saobraćaj i podignuta je Vijećnica (Opština), koja je i danas simbol grada. Četiri godine kasnije sagrađena je i katolička crkva. I to je bio samo dio onoga što je izgradila nova, okupaciona vlast.
Bijeljina je tada bila strateški važno mjesto, na granici prema Srbiji, pa je odmah izgrađena vojna kasarna, izmještena je marvena pijaca iz centra grada, uklonjen je šarampov, i prosječene su nove ulice, a opština je zaposlila stalne radnike za čišćenje ulica i nabavila dvoja kola za odvoz smeća. Već 1880. godine na najvažnijim mjestima u gradu svijetlili su fenjeri o kojima se brinuo poseban radnik, otvorena je i prva civilna bolnica u kojoj je radio dr Jakob Kohut, a od 1890. do 1893. podignut je veliki Gradski park. Ali, najveći i najvažniji posao bio je prokopavanje kanala Dašnica kroz grad
U tursko doba kroz Bijeljinu su tekle dvije rječice, zapadnim dijelom Dašnica, a kroz centar naselja Janjica. U to doba Semberija je imala mnogo visokih šuma i izobilje vlage, pa su ove rječice, koje su krivudale kroz ravnicu, često plavile i nanosile veliku štetu i Bijeljini i okolnim selima. Inače, Dašnica je dobila ime po staroslovenskoj riječi dažd (Daždnica), a izvirala je u Gornjim Zagonima. Janjica je bila pritoka Dašnice, a bila je krak rječice Janje, i ona je, praveći velike krivine i meandre kroz Bijeljinu, snabdijevala vodom odbrambeni nasip – šarampov. Nakon svake obilnije padavine Janjica se izlivala i ugrožavala grad, kao i Dašnica, koja je velike štete nanosila Velikoj i Maloj Obarskoj, Batkoviću i Crnjelovu. Nova vlast je najprije usmjerila tok Janjice prema Fincovom salašu, a kad je velika poplava poharala Bijeljinu i okolna sela 1898. godine, i porušila Novo Selo, donijeta je odluka da se gradi kanal koji će ukrotiti Dašnicu. Za tadašnje prilike, to je bio ogroman poduhvat, jer je trebalo izgraditi 24 kilometra kanala, od Puhara do Visoča, i poravnati i urediti okolno zemljište. Moralo se ručno kopati, što je zahtijevalo angažovanje nekoliko hiljada radnika. Početkom novog vijeka urađen je elaborat i određena trasa koja je drastično skratila tok Dašnice kroz grad. Gradnja je počela u proljeće 1905. godine. Radnici su bili iz Srema, Bačke i Mađarske, a manji broj iz Semberije, stanovali su u zasebnim drvenim barakama i bili su dobro plaćeni. Trasa je bila podijeljena na pet dijelova, a radilo se na cijeloj dužini istovremeno, u tri smjene. Već 1907. godine radovi su bili gotovi i novi kanal je dao sasvim novi izgled Bijeljini.
Za vrijeme Austro-Ugarske radila je posebna služba – uprava kanala, koja je prikupljala porez od vlasnika okolnog poljoprivrednog zemljišta ( “kanalija”), i taj novac trošila je na održavanje kanala. Podrazumijeva se da je kanal tada bio redovno čišćen i održavan, ali je to prestalo 1926. godine, u vrijeme Kraljevine Jugoslavije, kad je posljednji put očišćen.
Građani koji danas šetaju nedavno uređenom stazom pored kanala treba da znaju da je neko prije njih uradio posao kakav se danas teško može i zamisliti. I da istorija nije počela od ovih koji vladaju danas, i da se neće s njima ni završiti.