Jusuf Trbić

Jesen prognanika

Uzalud se sjećaš

Umorni zavičaj izdiše tamno

                            svakoga dana

I svakoga dana susreću te

                        kuće bez adrese

Vrtovi bez neba Ulice bez izlaza

Stope u vazduhu

Avlije kao bezvučne rane

                            i jedno sunce

Crno od sopstvenog pamćenja

Uzalud se sjećaš

Nekadašnji dani su izgubili mirise

                                         i boje

Sjenke više nisu guste i smeđe

                                   i svjetlost

Blijeda po ivicama sve teže

                                   glavu diže

Iz žedne gline vremena

                               Zastaju ljudi

U sporim hodnicima ljeta

                                          i jesen

Opasana kaišem žutog osmijeha

Otvara već utrobu umornog

                                         vazduha

I svoje duboke ruke u tvoju

                                     krv zavlači

Svoje ruke od leda što gledaju te

Kao što gleda slijepo oko visine

Beznadežni cvijete

Pjesmo izgubljenih obala

Zaboravi tu rijeku što se sama

                                u sebe ulijeva

To je zmija sudbine koja guta

Sopstveni rep Izađi iz tog kruga

I kreni putem koji ti kiše pokazuju

Svojim tihim dlanovima

Zadrži u sebi još samo mutni

                                   oblik koraka

Što su odnijeli u daljinu sve što si

                                      nekad imao

Sve tvoje sjajne živote Sva nježna

                                                 mora

I u njima zvijezde Sve gorke

                                           pobjede i

Lijepe poraze i sva slatka umiranja

Vrijeme je u kamen zazidano

Jesen je i ljeta se ne sjećaj više

Oslušni Na prozor ti

Opet kuca bezmilosni Bog

Što  dade ti  poklon gorak

                                          do neba

Da iz zavičaja jednom odeš

A da se svakoga dana vraćaš