Starost je najviša planina

Veća od umorne vode

Koja ti ramena savija

Ona raskršća nema

I nema usnulog drveća

Ispod  čije se krošnje

Odmara umorna cesta

 

Starost korača dubokim koracima

Između kojih mosta nema

Pa klonu jedan po jedan

U naručje mrtvih

U zagrljaj uspomena

 

Starost je kad noć postaje duža od života

Kad ostaje samo ono

Što nije moglo da se sanja

Starost je kad te zemlja grli

Dok se začuđenost tvoja

Topi u sporoj tišini vremena

A sva sunca samo zalazak poznaju

 

Starost je ostrvo pusto

Koje pučina napušta

Dok ti s ledenim vjetrom u bokovima

Pogledom zatvaraš horizonte

I znaš da više nemaš gdje da odeš

Jusuf Trbić