Starost je najviša planina
Veća od umorne vode
Koja ti ramena savija
Ona raskršća nema
I nema usnulog drveća
Ispod čije se krošnje
Odmara umorna cesta
Starost korača dubokim koracima
Između kojih mosta nema
Pa klonu jedan po jedan
U naručje mrtvih
U zagrljaj uspomena
Starost je kad noć postaje duža od života
Kad ostaje samo ono
Što nije moglo da se sanja
Starost je kad te zemlja grli
Dok se začuđenost tvoja
Topi u sporoj tišini vremena
A sva sunca samo zalazak poznaju
Starost je ostrvo pusto
Koje pučina napušta
Dok ti s ledenim vjetrom u bokovima
Pogledom zatvaraš horizonte
I znaš da više nemaš gdje da odeš
(Jusuf Trbić)
