Piše: Saud Grabčanović
Uvod
Prošle su već 33 godine od strašnih događaja iz aprila 1992. godine koji su se odigrali u našem gradu, a sjećanja onih koji su bili njihovi akteri nikako ne blijede! To što se nama Bošnjacima Bijeljine i Janje desilo te 1992. godine, a i u kasnijim mjesecima i godinama rata koji je uslijedio, ne bismo smjeli nikada zaboraviti! Mi ta naša sjećanja na užase koje smo preživjeli, kao i sjećanja na nevine žrtve četničkog neo-fašističkog terora nad našim narodom, ne smijemo nikada zaboraviti i treba ih prenositi i na naše mlade generacije. Ti događaji iz aprila 1992. godine su danas poznati u istorigrafiji i kao ˝krvavi Bajram“, pošto su okončani tačno na taj praznik 4.4.1992.godine. Tih su strašnih dana bijeljinskim trotoarima i sokacima tekli potoci krvi nevinih građana našega grada! Kukavički napad na bošnjačke civile u Bijeljini je počeo četiri dana prije Ramazanskog Bajrama, i to 31.3.1992. godine u večernjim satima. Tragični događaji su se nastavili i sledećeg 1.4.1992. godine, a likvidacije i ubistva Bošnjaka u gradu su okončana 4.4.1992.godine. Ovim, ničim izazvanim napadom, svim Bošnjacima Bijeljine je bilo stavljeno do znanja da je ovo velikosrpski rat protiv muslimana, kojima više nema mjesta u njihovom rodnom gradu. Tako se tih posljednjih dana marta i prvih dana aprila 1992. godine nad naš grad nadvila strašna crna neman, koja je stigla sa one strane Drine, pošast zla i smrti koja je u svom bezdušnom krvavom piru gutala nevine i nemoćne, invalide i jetime, žene i djecu, starce i starice…. Ta neman je ubijala i uništavala sve koji ne pripadaju njenom plemenu, a rezultati djelovanja toga , kao i dugoročne poslijedice kasnijeg etničkog čišćenja, danas se dobro vide i osjete u našem gradu. Bijeljina je tih dana bila velikosrpska „generalna proba“ za rat u BiH koji će ubrzo uslijediti. Počinjeno zlo nad našim narodom u ime velikosrpske ideologije predstavlja danas najveću sramotu i crnu mrlju na obrazima svih poštenih Srba – naših dragih komšija! Na sramotu poštenih Srba Bijeljine, sa patrizanskim “pedigreom”, danas jedan trg u našem gradu “krasi” bista četničkog zlikovca i osuđenog ratnog zločinca iz Drugog svjetskog rata “đenerala” Draže Mihajlovića! A jedna od glavnih ulica u gradu nosi ime zločinačke“Srpske dobrovoljačke garde”, koja je u našem gradu počinila strašne zločine nad bošnjačkim civilima, najviše po njihovim baščama i kućama!
Uzroci raspada SFRJ i rata na našim prostorima od 1992. do 1995. godine
Da bismo pravilno shvatili i razumjeli razloge tih strašnih događaja i svirepih ubistava Bošnjaka, koja su se odigrala u našem gradu u aprilu 1992. godine, kao i kasnije, treba se vratiti još u prošlost i izvršiti analizu uzroka i korijena nastanka toga zla, isfabrikovanog sa one strane Drine, a koje se krajem devedesetih godina prošlog vijeka pojavilo i na ovim našim prostorima. Samo zlo neofašizma se na YU prostorima probudilo nekoliko godina nakon Titove smrti, u doba urušavanja komunističkog sistema u našoj zemlji, kao i u svijetu. Nekoliko godina nakon smrti Josipa Broza Tita na političkoj sceni tadašnje Jugoslavije, tačnije njene republike SR Srbije, pojavio se jedan fatalni čovjek. On je bio nosilac anahronih i monstruznih ideja kojima je ”uspio” da izazove krvave bratoubilačke ratove na našim prostorima, te da tako našu dragu domovinu SFRJ, državu “ravnopravnih naroda i narodnosti”, uz pomoć “đavolovih učenika sa suprotnih strana”, potpuno uništi i sahrani! Taj čovjek se zvao Slobodan Milošević. Za njega je jedan poznati američki političar rekao da je njegov “udarac čekićem po nakovnju” rasturio Titovu Jugoslaviju!
Milošević se na političkoj sceni SFR Jugoslavije i SR Srbije pojavio krajem osamdesetih godina i od početka svoje vladavine je vodio veoma perfidnu velikosrpsku nacionalističku politiku, koja je bila uvijena u komunističku oblandu lažnog jugoslovenstva. Slobodan Milošević je bio sin popa, a poticao je iz porodice u kojoj je suicid bio česta pojava. On je još kao student bio pristalica ekstremne komunističke ljevice koja je propagirala “čvrstu ruku” u vlasti, i toj ideologiji je ostao vijeran do kraja svog života, naravno, uz velikosrpstvo koje je mešetarski izdašno zloupotrebljavao za ostvarenje svojih životnih ciljeva. U suštini, on je bio vješti manipulator koji je u duši bio kripto-staljinista i baštinik naslijeđa zloglasnog šefa YU UDBE, gospodara života i smrti u Titovoj Jugi, Aleksandra Rankovića-“Marka”, takođe kripto-stljiniste, radi čega ga je Tito smijenio 1966. godine. Dokazi ovih mojih tvrdnji su način i mjesto Miloševićeve sahrane, koji praktično nemaju nikakve veze sa svetosavljem i velikosrpstvom. On nije sahranjen u pravoslavnom groblju, nego u bašti, sahranjen je bez popa, opijela i krsta. Na njegovom nadgrobnom spomeniku stoji komunistička crvena zvjezda petokraka! Pored toga, tu je i ime njegovog sina koji se zove Marko, on je ime dobio po tatinom idolu.
Taj bivši visokopozicionirani komunistički funkcioner, novokomponovani Velikosrbin i ratni zločinac, “radio” je po svom specijalnom receptu. Vješto je napravio simbiozu između staljinizma, Garašaninovih “Načertanija” i memoranduma SANU. Ovaj njegov “recept” ne poznaje ljudska prva i slobode, toleranciju, multietničnost i suživot, u njemu postoji samo jedan cilj: stvaranje Velike Srbije od svih teritorija gdje Srbi žive, a sve druge i drugačije treba sa tih prostora eliminisati, ne birajući sredstva, po onoj Makijavelijevoj devizi da ”cilj opravdava sredstvo”. Kada pobjedi u ratu, on je, kao novi srpski “vožd”, planirao da u novoj-staroj “Velikoj Srbiji”, svojoj prćiji lažnog imena SR Jugoslavija, uspostavi diktaturu i svoju apsolutističku vladavinu . (Nešto slično danas u Rusiji radi Vladimir Putin)
Milošević je najprije sa svojim pristalicama i trabantima ovladao svim tadašnjim informativnim medijima u Srbiji, sa radijom, televizijom i štampom koje su postali instrumenti njegove propaganda. U Srbiji se tada dogodilo nešto slično kao u doba Hitlerovog Trećeg Rajha, sredinom tridesetih godina prošloga vijeka, kada je jedan kulturni i civilizirani narod, uz pomoć strašne i otrovne nacionalističke propaganda, koju je u ime Hitlera vodio Gebels, putem uzurpiranih mas-medija bio pretvoren u monstuozne zombije. Informativni mediji u Srbiji su počeli sa širenjem strašne nacionalističke velikosrpske propagande koja je kod većine stanovništva, koju čine polupismeni Srbi, vrlo brzo postigla željene efekte nacionalne homogenizacije. Masmediji u Srbiji su besomučno vršili blaćenje i napade po nacionalnoj osnovi protiv rukovodstava i naroda iz drugih YU republika, šireći tako nacionalnu i vjersku mržnju, čime su kao kontra-efekat izazvali nacionalnu homogenizaciju i kod drugih naroda. Ubrzo su se na suprotnim stranama pojavili Miloševićevi pandani: Franjo, Milan, Alija, Kiro, Rugova… Strašna propaganda proistekla iz kuhinje Miloševićevih pristaša ubrzo je probudila avet nacionalizma kod običnih Srba. Zaluđeni i krvoločni srpski nacionalisti su u ta vemena skovali devizu : “Srbija do Tokija” i “Gde god je jedan srpski , tu je Srbija”! Pored svih stradanja u ratovima, prije svega vlastitog naroda, ovo nacionalističko ludilo i dan danas postoji u glavama mnogih Srba.
Krajem osamdesetih godina prošloga vijeka Milošević je, uz pomoć svojih pristalica, kroz tzv”događanja naroda”, uspio potpuno ovladati Srbijom, Vojvodinom, Kosovom i Crnom Gorom. Tu se njegovi apetiti nisu zaustavili, imao je za cilj ovladati cijelom bivšom Jugoslavijom, u kojoj će on biti novi “srpski Tito”, u kojoj će uz pomoć lokalnih trabanata, staljinističkom “čvrstom rukom”, provoditi nekakvo njegovo “novo jugoslovenstvo”, ustvari perfidno uvijeno velikosrpstvo. Iza tog njegovog lažnog “novog Jugoslovenstva” ustvari se krila troglava aždaja velikosrpstva, koja će ubrzo izazvati krvavi rat, spaliti i zauvijek uništiti Titovu Jugoslaviju i njene avnojevske i antifašističke temelje na kojima je bila stvorena. Monstruozni Slobodan Milošević je glavni, ali ne i jedini krivac za raspad i žalosnu sudbinu naše nekadašnje zajedničke države, kao i za izazivanje krvavih bratoubilačkih ratova, što je na kraju rezultirao potpunim nestankom tzv.”bratstva i jedinstva” sa ovih prostora. Ova suluda politika je na duže vrijeme porušila sve mostove zajedništva ”bratskih” južnoslovenskih naroda. Zbog svoje bezobzirnosti i brutalnosti u vođenju krvavih bratubilačkih ratova na EX YU prostorima, Milošević je na zapadu dobio epitet “Balkanski kasapin” !
Miloševićev plan za ovladavanjem nad ostalim republikama Jugoslavije na kraju je u praksi doživio potpuni fijasko, posebno zbog velikog otpora u najrazvijenijim republikama tadašnje naše zajedničke države: Sloveniji i Hrvatskoj, koje su bile potpomognute od zapadnih sila predvođenih SAD-om. Zbog toga je on promijenio svoj plan, i sa vojnim vrhom JNA, kojeg je uspio pridobiti za sebe, a po planu SANU, krenuo je u stvaranje nekakve “krnje Jugoslavije”- ustvari Velike Srbije. Nove države pod lažnim imenom, u kojoj će živjeti svi Srbi i u kojoj neće biti mjesta za druge i drugačije! Pod njegovim vođstvom na teritoriji bivše nam države odigralo se više krvavih ratova, koje je on sve izgubio, u kojima je i njegov narod teško stradao i patio, a Srbija iz njih izašla potpuno poražena i ponižena. Na kraju se malena Srbija našla pod udarom moćnih zapadnih sila, predvođenih SAD-om, kojima je bilo dosta Miloševićevih krvavih vojnih avantura, genocida i pokolja nevinog civilnog stanovništva na EX-YU prostorima. Kratkotrajno bombardovanje Srbije 1999. godine dovelo je do sloma tog njegovog anahronog komuno-profašističkog režima i njegovog pada. Nesuđeni “vožd “ propale Velike Srbije, harizmatčni drug “Sloba”, završio je kao zatvorenik haškog tribunala optužen za teške ratne zločine. U toku suđenja, ne dočekavši presudu, dojučerašnji gospodar života i smrti na Balkanu je iznenada umro 2006.g. u ćeliji zatvora u Ševeningenu, Holandija.
(nastaviće se)
