Naseljavanje prognanika u Bijeljinu i gradove u Bosni
Piše: Saud Grabčanović
Insceniranje sukoba u Beogradu i pokolj muslimanskih civila 1862. godine
Prema specijalnom planu, srpska vrhuška je odlučila inscenirati sukob u Beogradu, koji će poslužiti za povod onome što su isplanirali napraviti . Dana 15. juna 1862. goine u Beogradu je, od strane srpskih radikala, inscenirano navodno ubistvo srpskog dječaka na Čukur česmi.To se ubistvo u stvarnosti nije uopšte desilo. Stvarna istina je da je jedan srpski mladić star 16 godina po imenu Savo Petković, šegrt trgovca Alekse Nikolića, bio samo ranjen – razbijena mu je glava. Taj mladić je, inače, bio član podmlatka srpske radikalne stranke. Savo je po prirodi bio velika prznica i jako nevaspitan. Toga dana u nedelju 15. juna 1862. oko 4 sata popodne Aleksa ga je poslao na obližnju Čukur česmu da mu donese hladne vode u testiji. Kada je Savo stigao tamo, na Čukur česmi je stajao poduži red građana Srba i nekoliko nizama – turskih vojnika iz obližnje Kalamegdanske tvrđave sa testijama, koji su tu strpljivo stajali i čekali svoj red da natoče vode. Ovaj mladić nikako nije htio stati u red nego je pokušao natočiti vode preko reda. Kada ga je jedan nizam -turski vojnik opomenuo da to ne čini, on mu je opsovao tursku majku i oteo mu njegovu testiju i razbio je o kaldrmu. Savo je ovo sve učinio prema naređenju svog pretpostavljenog stranačkog lidera. Bijesni turski vojnik je nakon ovoga istrgnuo Savi testiju iz ruku i njome ga udario u glavu.Tom prilikom Savina je testija pukla. Od udarca se Savo srušio na tlo onesvješćen i razbijene glave , sav krvav. Odmah nakon toga se kroz cijelu beogradsku srpsku varoš pronio glas da je «zli Turčin» ubio nevino srpsko dijete. Došlo je do sukoba, pa je ubrzo i srpska policija bila o tome obaviještena. Mihailo Barlovac, upravnik policije beogradske srpske varoši, poslao je Simu Nešića, terdžumana, sa nekoliko žandarma na mjesto događaja. Sima je tada otpratio ranjenog šegrta kući. Savo je nakon ovog incidenta još dugo godina živio, a istinski je poginuo u srpsko-bugarskom ratu u doba kralja Milana Obrenovića, kada je Srbija bila nezavisna država. Na mjestu njegove lažne pogibije na Čukur česmi kasnije je bio postavljen bronzani spomenik kojeg su 2010. ukrali srpski cigani i prodali na otpadu! Nakon što su ozlijeđenog Savu odveli kući, srpski su žandari odgovornog nizama odveli u srpsku policiju. U prolasku jednom uskom ulicom između sjedišta turske i srpske policije, nizam je pokušao da se otme i pobjegne u tursku policiju. U tome su ga htjeli spriječiti Sima Nešić i žandarm Đorđe Nišlija, pa su zapucali u pravcu nizam . Na ovo su nizami zapucali sa prozora svoje policije, pri čemu su na mjestu ubili Simu i Đorđa, a nekoliko drugih srpskih policajaca su ranili. Zbog ovoga se uznemirila cijela okolina Beograda naseljena pretežno Srbima, kao i cijela srpska varoš. Kad je pala noć, Srbi su počeli masovni napad na muslimanske mahale, ubijajući po kućama Bošnjake muslimane koji nisu izbjegli u Kalemegdansku tvrđavu,r obeći i paleći bošnjačke kuće po gradu. Nakon ovoga je došlo do puškaranja po cijeloj dužini gradskog šanca i oko svih kapija u gradu, kao i na Kalamegdanskoj tvrđavi, koje su Turci bili zatvorili. Posebno veliko puškaranje je bilo na Velikoj pijaci (sadašnji Univerzitetski park u Beogradu). Turska policija se utvrdila u svom sjedištu, a srpska u Kapetan Mišinom zdanju, koje se tada dovršavalo. Te noći Srbi sravne sa zemljom spoljašnje gradske kapije u Beogradu, sve osim Stambol kapije.Ujutro iz grada na Kalemegdanu Turci upute jednu jaku četu nizama kao pomoć turskoj policiji u varoši. Predsjednik srpske vlade Ilija Garašanin je tražio da se ta četa vrati u grad. Komandant čete je na to pristao, ali je za to tražio garancije. Ministar unutrašnjih dela Nikola Hristić uputio je tada žandarmerijskog poručnika Ivka Prokića sa jednim vodom žandarma da nizame bezbjedno sprovede u grad. Međutim, blizu gradske kapije srpske komite, koje su stajale u zasjedi, zapucaju na nizame, a ovi ospu plotun na sve što «mrda» i ubiju poručnika Ivka i više srpskih žandarma. Bilo je i među nizamima ubijenih, među njima i komandant te čete. Sutradan, 16. juna 1862. godine, posredovanjem predstavnika garantnih sila, sklopljena je neka vrsta primirja. Knez Mihailo je iz Šapca, gdje se tih dana sklonio, poslao ultimatum Turcima da do osam časova uveče napuste varoš. Sljedeći dan, 16. Juni, protekao je u miru . Pošto Srbi nisu poštovali dogovor nego su nastavili napadati i ubijati muslimane po kućama i napadati na Kalemegdansku tvrđavu, 17. juna sa Kalemegdana su zapucali turski topovi. Počelo je bombardovanje srpske varoši u Beogradu iz 56 tvrđavskih topova. Ovo bombardovanje je trajalo od 9 sati ujutro do 4 sata popodne toga dana. Poginulo je oko 50 građana i vojnika, izgorjelo 20, a uništeno oko 357 kuća.
U toku jula iste 1862. godine, u Kanlidži pored Carigrada započeti su pregovori o nezavisnosti Srbije, na kojima su učestvovali Francuska, Engleska, Rusija i Austrija. Tada je donijeta odluka da se muslimansko stanovništvo iseli iz Srbije. U narednih godinu dana iseljeno je više od osam hiljada Bošnjaka Beograđana.
( Nastaviće se )