Komisije Vlade RS kao neonacistički “istraživački centri”
Doktorant na njujorškom Univerzitetu Syracuse Albinko Hasić napisao je tekst posvećen srebreničkom genocidu pod nazivom „Negiranje genocida u Bosni: Opasnost po Evropu i svijet“.
U nastavku prenosimo Hasićev tekst, objavljen na stranici History News Network, koja djeluje u sastavu poznatog američkog univerziteta George Washington.
Dana 11. jula 1995. godine, Ratko Mladić i njegove srpske paravojne jedinice (VRS) stigli su u uspavani istočni bosanski grad Srebrenicu. U to područje, koje su Ujedinjeni narodi proglasili “sigurnom zonom”, slili su se civili iz susjednih gradova i općina u nadi da će tu pronaći spas i sigurnost.
Tog dana, više od 8.000 mladih bošnjačkih muškaraca i dječaka brutalno su pogubile Mladićeve trupe u najvećem pojedinačnom masakru – bosanskom genocidu. Bio je to događaj koji u Evropi nije viđen još od holokausta koji je izveo Hitlerov nacistički režim. Danas, ovaj događaj, detalji oko njega i priroda izvršenih ubistava postali su „političko gorivo“ za nacionalističku politiku u BiH.
Uprkos činjenici da se svake godine ekshumiraju nove masovne grobnice, poricanje genocida i dalje je prisutno na sceni, baš kao što je bilo i nakon Drugog svjetskog rata.
Uprkos hiljadama svjedočenja, fotografija, video-dokaza i neoborivih fizičkih dokaza u formi masovnih grobnica, bosanski Srbi i srpski političari, poput Milorada Dodika (trenutno člana Predsjedništva BiH) nastavljaju da poriču da se u Srebrenici i na širem području BiH dogodio genocid. Nisu to samo obične konstatacije, već ciljana kampanja poricanja. Najnoviji primjer ovog gnusnog i destabilizirajućeg djelovanja je formiranje Komisije za Srebrenicu koju je Vlada RS-a formirala kako bi „utvrdila pravu istinu“ o tome šta se dešavalo u i oko Srebrenice u periodu od 1992-1995. godine.
Posljedice toga nisu mogle biti vidljivije: porast nacionalističkog zanosa i fašističkih političkih ideologija (istih onih koje su potaknule posljednje ratove na Balkanu), historijskog revizionizma, političke nestabilnosti. No, možda je i najzabrinjavajući povratak poricanju ljudskih prava, istine i pomirenja u zemlji i u ovom nestabilnom dijelu Evrope.
Dezinformacijske kampanje nisu ništa novo. Nacističke vlasti i njihovi pobornici porekli su ubistvo više od šest miliona Židova tokom rata. Takvo djelovanje nije se zaustavilo samo na pasivnom odbacivanju ili poricanju holokausta, već i pojačalo ciljanim dezinformacijskim kampanjama. Nacistička propaganda dehumanizovala je Židove i kultivisala podršku njihovom masovnom ubijanju prije, tokom i nakon rata. Njihove pristalice, poput historičara Harryja Elmera Barnesa, aktivno su podržavale izvještaje koji negiraju postojanje nacističkih logora smrti i čak objavljivale literaturu na tu temu.
Neonacistički “istraživački centri” (slični pomenutoj Komisiji Vlade RS-a) otvorili su stare rane, umanjivši broj smrtnih slučajeva ili aktivno negirajući postojanje dobro isplaniranih i potpunih kampanja istrebljenja.
Dodik i vlasti u Republici Srpskoj, izgleda, nastavljaju tim istim putem. Tokom rata, masovne grobnice rutinski su se sakrivale, a tijela žrtava premještala. To danas u znatnoj mjeri otežava identificiranje žrtava, budući da je u velikoj mjeri prisutno miješanje posmrtnih ostataka. Naprimjer, posmrtni ostaci jedne žrtve pronađeni su na dvije odvojene lokacije, koje su jedna od druge udaljene više od 30 kilometara.
Dezinformacije i prevare nisu se zaustavile ni sa prekidom neprijateljstava. Srpski nacionalistički političari i njihove pristalice rutinski umanjuju genocid ili ga u potpunosti odbacuju, odbijajući prihvatiti krivicu ili započeti proces pomirenja. Oni agresivno provode politiku poricanja genocida i nesumnjivo nastoje destabilizirati zemlju, nastavljajući da vrijeđaju žrtve genocida.
Godine 2004., Žalbeno vijeće Haškog tribunala (ICTY) je presudilo da masakr počinjen u Srebrenici predstavlja genocid, što je zločin prema međunarodnom pravu. Međunarodni sud pravde (ICJ) je 2007. godine potvrdio ovu presudu. Međutim, ovakve sudske odluke ništa ne znače nacionalističkim vođama, poput Dodika i njemu sličnim. U suštini, oni imaju veoma malo poštovanja uopšte prema međunarodnim tijelima, jer tvrde da je njihovo djelovanje usmjereno protiv bosanskih Srba. Ali, ono što oni očito ne razumiju jeste da poricanje genocida ima daljnje društvene implikacije. Nepovjerenje i osjećaj neprijateljstva u Bosni ne mogu nestati bez prihvatanja istine, i bez toga da se vlasti formalno izvine i poduzmu mjere kako bi se spriječilo da se slični zločini ikada ponove.
U konačnici, zašto je to toliko važno? Ista de-humanizirajuća filozofija koja se hranila etničkom i vjerskom mržnjom, koja je dovela do genocida, vratila se, možda jača nego ikad. Poricanje historije i istine postalo je normalno u mnogim dijelovima svijeta. U ovom trenutku naročito je važno za naučnike, novinare i druge stručnjake da se zauzmu za istinu i platformu koja zasjenjuje laži i dezinformacije. Historijski revizionizam ugrožava ne samo osjećaj pravde za porodice u Bosni, već i demokratski proces u regiji.
Ako je Evropa doista ozbiljna u namjeri da zaštiti demokratiju i prava pojedinca, onda se ponajprije mora zabaviti napadima na istinu.
(Vijesti.ba)