Neispričana priča o zločinu u Štrpcima
Muk na portalima Glasa Srpske, RTRS-a, BNTV-a, Nezavisnih novina, Frontala i ATV-a. Jedino je Buka pisala o 28. godišnjici zločina u Štrpcima.
Piše: Srđan Puhalo
U posljednjih mjesec dana mnogo se u Republici Srpskoj pričalo o filmu „Dara iz Jasenovca“, tj. o ignorisanju stradanja Srba u Jasenovcu u vrijeme Titove Jugoslavije. Citiraću novinara Žarka Markovića koji je to fino sublimirao u svojoj kolumni „Neispričana priča“, koji kaže: „Osim toga, riječ je o temi godinama ignorisanoj, kako u komunističkom, tako i u periodu nakon građanskog rata u SFRJ, temi o kojoj su u umjetničkim i političkim krugovima godinama vođene rasprave o tome ko zaslužuje i ima kapacitet da joj se posveti i neispričanu priču o genocidu nad Srbima u NDH donese tako da ispoštuje kako umjetničke standarde, tako i istorijske okolnosti, istovremeno preuzimajući rizik za posljedice.“
Odavde proizlazi da nije dobro ćutati o bilo kojem zločinu i da to ne smiju biti neispričane priče.
Igrom slučaja, sedam dana nakon premijere igranog filma „Dara iz Jasenovca“, tačnije 27. februara, navršilo se 28. godina od otmice u Štrpcima. Kada je voz na relaciji Beograd-Bar „neplanirano“ stao na stanici Štrpci u Bosni u Hercegovini, iz njega su pripadnici Vojske Republike Srpske izveli 20 civila nesrpske nacionalnosti, koje su potom ubili.
Na portalu „Glas Srpske“, gdje Marković piše, o tome nije napisano ni retka. Ni Radio televizija Republike Srpske (RTRS) nije našla za shodno da nešto napiše, kaže ili prikaže o zločinu u Štrpcima, baš kao ni Alternativna televizija. Ni na portalu Nezavisnih novina ne nađoh ništa o Štrpcima. Na portalu BN televizije nisam uspio naći nikakvu informaciju o Štrpcima, kao ni na Frontalu.ba. Samo je Buka pisala o 28. godišnjici zločina u Štrpcima.
Ovo otvara mnoga pitanja:
Pošto više nema Tita i komunista, ko to danas brani medijima u Republici Srpskoj da pričaju o zločinima koji su počinjeni na njihovoj teritoriji od strane njihovih vojnika?
Ako im niko ne brani da pišu i govore o zločinima, zašto ih ignorišu?
Koliko zločin treba da bude veliki da bi ga mediji u Republici Srpskoj spomenuli?
Koliko godina treba da prođe od nekog zločina da bi se o njemu prestalo pisati i govoriti?
Odgovor je veoma jednostavan: ne radi se o broju žrtava i vremenu kada se zločin desio; prvi i osnovni kriterijum da bi se pisalo o nekom zločinu je žrtva. Ako su žrtve Srbi, onda se o tome treba pisati bez obzira na broj žrtava i kada se zločin desio; ako su Srbi zločinci, onda to ne spominje cijenu.
Na kraju krajeva, ovdje se radi o atrofiji morala, usljed viška nacionalizma, koji različito vrednuje zločin u zavisnosti od toga da li su žrtve naše ili njihove.
Ernest Renan je to fino obrazložio još 1882. godine kazavši „namjerno zaboravljanje“ određenih događaja u istoriji, kao što su zločini, trenutci sramote i poraza, loše osobine i postupci heroja i vođa itd., važno je koliko i očuvanje istorijskog pamćenja plemenite borbe, slave i mučeništva, pamćenja koje je suština nacionalnog identiteta.
Sasvim je jasno da novinari i mediji u Republici Srpskoj nisu spremni da zaborave mnogo toga, dok o tome pišu samo oni, kao što reče Marković, koji su željni „šera” i komentara na društvenim mrežama i priznanja kod „onih drugih“.
(analiziraj.ba)