Piše: Saud Grabčanović
Porijeklo begovske porodice Begzadić, predanja i istorijske činjenice
Istorijskih podataka i dokumenata o porijeklu familije Begzadić danas nema. Po pretpostavci nekih naših istoričara, za koju nema čvrstih dokaza, begovi Begzadići potiču od stare bošnjačke vlastele Pavlovića iz Borča u istočnoj Bosni. Postoji i neutemeljeno porodično predanje u kojem se tvrdi da je predak Begzadića bio jedan od glavnih vojskovođa sultana Mehmeda II El Fatiha, kada je on osvajao Bosnu 1463. godine. Po tom predanju taj je vojskovođa bio porijeklom iz Halepa u Siriji, a za zasluge u širenju Osmanskog carstva na zapad dobio je od Fatiha 70 hiljada dunuma plodne zemlje između Drine i Save, sa dvije i po hiljade rajetinskih kuća. Ovo se predanje i danas čuva u skoro istovjetnom obliku kod starijih članova raznih ogranaka ove familije u Bijeljini, Skočiću, Zvorniku i dr.(Salih Sidki Hadžihuseinović Muvekkit, Povijest Bosne 1, Sarajevo 1999. 288). Po meni, ovo je predanje neutemeljeno s obzirom na to da je u vrijeme vladavine sultana Mehmeda II El Fatiha u Osmanskom carstvu vladao tzv. „timarski“ feudalni sistem po kojem su posjedi osmanskim spahijama dodjeljivani od strane sultana samo na doživotno uživanje, bez sticanja prava vlasništva i mogućnosti prenosa tog vlasništva na njihove potomke. Zbog ovoga se logički nameće zaključak da je ovo predanje najvjerovatnije neistinito i da predstavlja samo „friziranje“ i „uljepšavanje“ stvarne porodične istorije Begzadića. Inače „trend“ uljepšavanja i prikrivanja svog stvarnog porijekla je karakterističan za većinu poznatih bošnjačkih begovskih familija u BiH !
Bošnjačke begovske familije, kao nasljedne dinastije u Bosanskom ejaletu, novijega su datuma. Veoma mali dio tih porodica vuče svoje korijene iz ranijeg bosanskog kršćanskog plemstva. Poznata je stvar da su prilikom osvajanja „ćafirskih“ zemalja Osmanlije prakticirale fizičku likvidaciju lokalnog plemstva, koje je predstavljalo elitu tog naroda i potencijalnu opasnost za njihovu vlast u budućim vremenima. Turci bi tako preoteli zemljišne posjede kršćanskoj aristokratiji i oni su postajali sultanovo vlasništvo tzv.“erazi-mirije“, a njihove kmetove bi poštedjeli i pretvorili u svoju raju. Najbolje parcele novosvojene zemlje najprije su bile odvojene kao hasovi za sultana, njegovu porodicu, vezire, dvorske velikodostojnike, vjerske prvake, kao i u vakufe za vjerske i javne ustanove. Ostatak novosvojene zemlje bi se razdijelio kao timari i ziameti vojnim zapovjednicima koji bi se istakli u ratovima, kao i lokalnim osmanskim velikodostojnicima. Tako su zemlju likvidiranih i razvlašćenih kršćanskih feudalaca najvećim dijelom na dar od sultana, a za svoje zasluge u ratu, dobijale nove osmanske spahije koje su pretežno predstavljale skorojeviće i ljude bez „plave krvi“. U tom periodu osmanske istorije bilo je čak i zaslužnih kršćana koji su bili osmanske spahije i koji su od sultana dobijali timare! U kasnijem periodu razvoja Carstva, kada je timarski sistem bio napušten, toga više nije bilo. Spahije nisu mogle dobijene posjede prodati niti otuđiti. Djeca novopečenih spahija nisu mogla nasljeđivati zemljišne posjede koje su dobili njihovi roditelji na dar od sultana. Nakon smrti ili razbaštinjenja spahije koji bi pao u sultanovu nemilost, timar bi bio vraćen sultanu, a on bi ga ponovo darovao sada nekom drugom, novom spahiji. Djeca prethodnog spahije bi imala pravo samo na kuću i okućnicu veličine oko pola dunuma zemlje, tzv. erazi memluke , kod nas u Bosni se to nazivalo mulk ili milaćevina. Mulk je po šerijatskim propisima bila opšta privatna svojina propisana i garantovana od strane sultana svim muslimanima, stanovnicima Osmanskog carstva. Vlasnici mulka su imali pravo raspolaganja kao i pravo nasljeđivanja, a mulk se mogao i prodati. Djeca prethodnog spahije, ukoliko bi i ona željela postati spahijama, morala su učestvovati u ratu i njemu se istaći i tako od sultana dobiti titulu spahije i timar, ali koji je sada bio na nekom drugom mjestu u nekoj drugoj osvojenoj državi. Znači, u doba timarskog spahiluka u Osmanskom carstvu, pa tako i u našoj Bosni, uopšte nisu postojale begovske porodice kao dinastije! Danas poznate begovske „dinastije“ u Bosni su počele nastajati tek kada su osmanski sultani krajem 16. i početkom 17. vijeka, i to najprije u Bosni, promijenili feudalni sistem iz „timarskog“ u novi sistem koji se nazivao „odžakluk “ ili „čitlučenje“. Tek u to vrijeme su po novim sultanovim zakonima djeca spahija u Osmanskom carstvu, a time i u našoj Bosni, počela trajno nasljeđivati zemljišne posjede od svojih roditelja. Međutim, i u ovom novom sistemu su zemljišni posjedi dodjeljeni spahijama i dalje formalno-pravno bili vlasništvo sultana kao „erazi-mirije“ (državna svojina), te ih je sultan mogao oduzeti od spahija u slučajevima njihovih greški i neposluha.
Zbog gore izloženih činjenica ja smatram da je porodica Begzadić nastala dosta kasnije od Fatihovog osvajanja Bosne i to negdje na početku stvaranja „odžakluk“ sistema u Bosni. Jedan osmanski defter iz 17. Vijeka, koji se nalazi u arhivi u Istanbulu, koji pominje izvjesnog Mehmeda Beg-zade iz okoline Zvornika (Zvonika) to nam potvrđuje. Sudeći po njegovom prezimenu, on bi mogao biti rodonačelnik Skočićkih Begzadića. U tom defteru stoji da je veliki vezir Salih-paša svog čauša Mehmeda beg-zade poslao 1645. godine u povjerljivu misiju u Budim. To je bilo vrijeme borbi erdeljskog vladara Rakocija, inače osmanskog vazala, sa Austrijom. (H. Kamberović: Begovski zemljišni posjedi u Bosni i Hercegovini od 1878. do 1918. Sarajevo 2005) Begzadići se prvi put pod tim imenom pominju u istorijskim dokumentima vezanim za zvorničko Podrinje tek u drugoj deceniji 18. vijeka i to u borbama za grad Zvornik u vrijeme austrijsko-turskog rata 1716-1718. godine. U ovim borbama austrijske trupe pod komandom barona Maksimilijana von Petraša zauzele su i razorile niz mjesta u Srbiji, među njima i Šabac i Lešnicu, a zatim su prešle Drinu kod Badovinaca i napale na kasabu Bijeljinu, koju su nakon kraćih borbi potpuno uništile i zauzele. Nakon zauzeća Bijeljine u avgustu 1717. godine krvavi baron Petraš je krenuo sa svojim dragonima ka utvrđenom Zvorniku kojeg je namjeravao zauzeti. Petraševe trupe su tada opkolile zvorničku tvrđavu sa svih strana. Početkom septembra 1717. godine Austrijanci su napali na grad uz neprekidno bombardovanje haubicama i merzerima. Grad se očajnički branio, a u odbrani bedema su učestvovale i žene! Kada je nakon duže opsade zvornička trđava skoro bila pred padom, u pomoć opkoljenim braniocima su stigle osmanske trupe iz centralne Bosne, predvođene sarajevskim janjičarima.U borbama pod gradom i u okolini Zvornika 1717. godine Petraševe trupe su bile poražene, a on teško ranjen. Tako se bitka pod Zvornikom završila pobjedom branilaca Zvornika, uz velike gubitke Austrijanaca, veliki broj zarobljenih u povlačenju i zaplijenjenu ratnu opremu. O ovim borbama i pobjedi govori jedna pjesma ispjevana na turskom jeziku, neposredno nakon bitke. Kao autor pjesme naveden je neki Beg-zade koji je branio grad, a vjerovatno se radi o nekome iz familije Begzadića, što govori o njihovom učešću u ovim dešavanjima. Požarevačkim mirom 1718. godine Austrijanci su dobili Semberiju sa Bijeljinom. U Skočiću se vjerovatno tada stalno nastanjuje predak Smail-bega Begzadića. Pojavom Begzadića, posebno Smail-bega Begzadića mlađeg, krajem 18. vijeka, jednog od većih posjednika tog vremena, naselje Skočić dobija na značaju. Kada su Begzadići došli u Skočić nije poznato, da li je to bilo odmah nakon Bečkog rata, ili nakon austrijskog zauzimanja Bijeljine 1717. godine, kada je Bijeljina 22. godine bila izvan Osmanskog carstva – o tome nema dokaza.
(Nastaviće se)