Piše: Saud Grabčanović
4. Mr. Ljubomir Pantić (1891-1961)
On bio je jedan od najuglednijih Bijeljinaca svoga vremena. Ljubomir Pantić je rođen 1891. godine u semberskom selu Zagonima. Otac mu je bio Ostoja Pantić, pravoslavni sveštenik u tom selu. Ljubomir Pantić je odrastao u pismenoj svešteničkoj porodici, gdje se kao dijete isticao darovitošću. Osnovnu školu je završio u Bijeljini zajedno sa svojim rođakom po majci Rodoljubom Čolakovićem. Nakon toga se upisao u gimnaziju u Tuzli, koju je uspješno završio pred Prvi svjetski rat. Nakon rata otac ga je poslao na studije farmacije u Beč, gdje se posebno isticao kao primjeran i darovit student. Za vrijeme studija u Beču upoznao se sa Milom Budakom, koji je takođe bio student u Beču. Mile Budak će kasnije biti poznat kao književnik i veliki pristalica ustaštva i prijatelj Ante Pavelića, čiji će biti doglavnik. To će prijateljstvo kasnije biti ključni momenat za Pantićevo opredjeljenje u Drugom svjetskom ratu. Ljubomir Pantić je krajem 1925. godine uspješno diplomirao farmaciju na Bečkom univerzitetu i ponio je zvanje magistra farmacije. Nakon povratka kući mladi Ljubomir se odlučio nastaniti u Bijeljini i tu je otvorio svoju privatnu apoteku.
U to vrijeme je u Bijeljini najpoznatiji privatni apotekar bio Čeh Anton Hodovski, koji je držao jednu od prvih apoteka u gradu. Hodovski je nakon sloma Austro-Ugarske i stvaranja nezavisne države Čehoslovačke odlučio da se vrati u svoju matičnu domovinu, te je zbog toga prodavao svoju apoteku. Ljubomir Pantić je od Hodovskog preuzeo apoteku i, pošto je bio veoma preduzimljiv, brzo je napredovao u poslu. Pred početak Drugog svjetskog rata napravio je u Bijeljini novu kuću, a ispod nje otvorio je novu apoteku. I danas se u toj zgradi nalazi apoteka, iako je njen stari vlasnik danas potpuno zaboravljen.Ta se apoteka nalazi na početku današnje ulice Kneginje Milice (nekadašnja ulica Vojislava Kecmanovića – Đede). Svi građani Bijeljine kao i seljaci iz okoline grada su je u to vrijeme zvali “Apoteka Ljube Pantića”. Kasnije, poslije Drugog svjetskog rata, apoteka je bila nacionalizovana i dobila je ime Majevica, koje i danas nosi. Pored apotekarstva Pantić se bavio i politikom i to dosta uspješno. Između dva svjetska rata on je važio za jednog od najistaknutijih članova i aktivista Jugoslovenske radikalne zajednice-JEREZE, političke organizacije na čijem čelu je bio Milan Stojadinović, predratni premijer Kraljevine Jugoslavije. Kada je u februaru 1939. godine Milan Stojadinović formirao Vladu Kraljevine Jugoslavije, ministar u njegovoj vladi je postao i Ljubomir Pantić. On je bio ministar za šume i rudnike. Ta vlada nije dugo opstala, pala je samo nekoliko dana pred napad Njemačke na Poljsku, kojim je zvanično započeo Drugi svjetski rat.
Nakon samo dvije godine Hitlerova Njemačka je napala na Kraljevinu Jugoslaviju koja je ubrzo kapitulirala. Nakon kapitulacije Jugoslavija se raspala i njeni dijelovi su bili okupirani od strane Njemačke, Italije. Mađarske i Bugarske. Na velikom dijelu Kraljevine Jugoslavije formirana je Nezavisna Država Hrvatska, u čiji sastav je spadala i Bijeljina. Sa nastankom NDH započeo i nezapamćeni teror nad Jevrejima i komunistima, a posebno nad srpskim narodom. Ubrzo nakon uspostavljanja vlasti NDH u Bijeljini, mr. Ljubomir Pantić, dojučerašnji srpski radikal, opredijelio se da postane kvisling ustaške NDH! Šta ga je na ovo podstaklo i ko ga je na takav potez ubijedio? Nakon prvih velikih progona viđenijih Srba Bijeljine i njihovog odvođenja u logor u Jasenovcu, gdje su pobijeni, on je vjerovatno uvidio da ima veoma male šanse da preživi i da sačuva svoju porodicu i imetak. Odmah se obratio za pomoć svom starom i dobrom prijatelju sa studija u Beču Milu Budaku, koji je tada „vedrio i oblačio“ u NDH kao prvi Pavelićev zamjenik – „doglavnik“. Na Budakov nagovor dojučerašnji revnosni srpski radikal je prihvatio kolaboraciju sa „crnim đavolom“ i došao u Zagreb, gdje ga je Budak štitio. Godine 1942. kada je formiran Hrvatski državni Sabor i vlada, Pantić je prihvatio da kao jedan od najviđenijih bijeljinskih i semberskih Srba uđe direktno u vlast NDH. Prema Budakovoj preporuci, a po Pavelićevom naređenju, on je bio određen za ministra u novoj ustaškoj vladi. Na tom položaju je ostao do kraja rata. U vladi NDH Ljubomir Pantić je bio ministar „bez lisnice“ (portfelja). Prema pouzdanim podacima, Pantić je sve vrijeme, kao ministar u vladi NDH, živio u Zagrebu. Pred kraj rata on je pobjegao iz Zagreba u Austriju, zajedno sa ustaškom vojskom i vojnim i političkim vrhom NDH. Iz Austrije se uspio prebaciti u neutralnu Švajcarsku gdje je proveo 6 mjeseci u emigraciji.
Pantić je iz Švajcarske uspostavio kontakt sa svojim rođakom, istaknutim komunistom i partizanom, Titovim ličnim prijateljem i saradnikom Rodoljubom Čolakovićem Roćkom. Roćko ne samo da je Pantiću bio bliski rođak, nego mu je bio i veliki dužnik iz vremena kada je on, Rodoljub Čolaković, bio vođa terorističke komunističke organizacije „Crvena Pravda“. Dvadesetih godina prošloga vijeka ta je organizacija izvršila uspješan atentat u kojem je bio ubijen ministar unutrašnjih poslova Kraljevine Jugoslavije Milorad Drašković, tvorac čuvene „Obznane“, kojom su komunisti bili stavljeni van zakona. Svi članovi te grupe su ubrzo nakon atentata bili uhapšeni i procesuirani. Na tom suđenju je samo direktni izvršilac ubistva Alija Alijagić bio osuđen na smrt, dok je Čolaković, kao glavni ideolog te organizacije i podstrekač ubistva, bio osuđen na dugogodišnju robiju. Prema tada važećim zakonima Kraljevine SHS-Jugoslavije, njegova krivica nije bila ništa manja od Alijagićeve, i njega je po tadašnjim zakonima sljedovala smrtna kazna! Međutim, Čolaković se uspio izvući od smrtne kazne zahvaljujući intervenciji svog rođaka Ljubomira Pantića, koji je u to vrijeme bio ugledni član Srpske radikalne stranke i lični prijatelj sa dr.Milanom Stojadinovićem, koji će kasnije biti u nekoliko navrata predsjednik vlade Kraljevine Jugoslavije. Na molbu Pantića Stojadinović je intervenisao kod kralja Aleksandra, pa je tako Ćolaković izbjegao smrtnu kaznu !
Nakon propasti NDH Pantić i Čolaković su se opet našli u sličnoj, ali sada obrnutoj situaciji! Pantiću je sljedovala najmanje dugogodišnja robija, a možda čak i smrtna kazna! On je znao da se u emigraciji može samo privremeno kriti, jer su vlasti svih zemalja u Evropi u to vrijeme isporučivale ratne zločince i kvislinge Titovoj Jugoslaviji, ako to naše vlasti zatraže! On je nakon par mjeseci boravka u Švajcarskoj, preko jugoslovenske misije u toj zemlji, stupio u kontakt sa svojim rođakom i starim dužnikom Roćkom i od njega je zatražio pomoć. Na Roćkov prijedlog i garancije Ljubomir Pantić se krajem 1945. godine vratio u Jugoslaviju. Zahvaljujući vezi sa Rodoljubom Čolakovićem i njegovoj intervenciji, kao i uticaju Čolakovićevog druga iz kazamata Moše Pijade, Pantić je bio osuđen na samo tri i po mjeseca zatvora. Istovremeno je Roćko „sredio“ sa drugom Bakarićem da se iz zaplijenjenih arhiva propale NDH izbace svi podaci vezani za ministrovanje njegovog rođaka Ljubomira! Međutim, ustaški filmovi na kojima je prikazan Ljubomir Pantić nisu bili uništeni, kao ni dokumenti u kojima se on spominje kao ministar, a koje su zaplijenili zapadni saveznici od ustaša na kraju rata u Austriji! Nakon izlaska na slobodu Ljubomir Pantić je nastavio sa normalnim životom u Beogradu. Ovaj nekadašnji ustaški ministar je, zahvaljujući Roćku, dobio čak i državnu penziju 1954. godine. U isto to vrijeme su penzije bile uskraćene mnogim partizanskim narodnim herojima koji su se opredjelili za Staljina i SSSR! Ljubomir Pantić je umro u Beogradu 1961. godine. Oni koji nisu imali rođake među komunistima nisu tako dobro prošli. (Dennis Barton:„Croatia1941-1946“,The Churchill History Information Centre,London 2007).
(nastaviće se)