STRATEGIJA ZABORAVA – DRUGO LICE GENOCIDA (V dio)
Piše: Jusuf Trbić
Milošević je, tako, oživio Hitlerovu viziju i program Draže Mihajlovića. Jedna država, jedan narod, jedan vođa – taj smrtonosni poklič ponovo je odjeknuo u Evropi, pola vijeka nakon sloma Hitlerovog nacizma. Program Hitlerove nacističke partije zahtijevao je “ujedinjenje svih Nijemaca, sa ciljem formiranja Velike Njemačke” i zadovoljavanje potrebe za “novim životnim prostorima.” Sve su to prepisali i stari i novi četnici. Čak i parole kojima su se vodile mase : Gdje je jedan Nijemac (Srbin), to je Njemačka (Srbija), gdje je grob njemačkog (srpskog) vojnika, tu je Njemačka ( to jest Srbija)”, Srbi danas, kao i Nijemci nekad, imaju istorijsko pravo na samoopredjeljenje, imaju prava izabranog naroda kakva ne pripadaju drugima, srpski narod je i pobjednik i žrtva mučkih zavjera, okružen je vjekovnim neprijateljima koji mu neprekidno rade o glavi … Za razliku od Draže, Milošević je imao jednu od najjačih armija u Evropi i propagandni aparat na kojem bi mu i Gebels pozavidio. I novi fašizam je krenuo u realizovanje starih planova. Prekrajanje prošlosti, vraćanje mitovima, ignorisanje istine i realnosti, ideologija krvi i tla, vladanje masama, propagiranje kolektivizma, obogotvorenje naroda kao biološkog organizma, rasizam, bjesomučna propaganda, slavljenje zločina, čitava ta civilizacija laži ( koja je spasila srpski narod, kako je pisao Dobrica Ćosić) pokrenula je nezaustavljivu bujicu novog etno-religijskog oblikovanja svijesti i društva, koja se i danas, nesmanjenom žestinom, valja ovim prostorima. Iz tog etno-nacionalističkog i pseudo-religijskog blata, iz kaljuge novog fašizma i vladavine etničke mržnje i podjela, u kojoj se guše sve bivše jugoslovenske republike, s izuzetkom Slovenije, ne može da iskorači ni jedna politička snaga, pa Balkanom i dalje kruži zlokobni duh propadanja u mrak u kojem je sve okrenuto na glavu : zločin je vrlina, laž je istina, nemoral je nova etika, pojedinac je ništa, narod je sve, religija oslobađa, prava država je samo etnički čista država, teritorija je snaga, različitost je pogibeljna, bezakonje je demokratija, primitivizam je budućnost…
Državni projekat
Ta nova državna istorijska politika predstavljena je kao “ispravljanje istorijskih nepravdi” i ponovno otkrivanje istine. U tom tumačenju, kako kaže Milan Radanović, poraz kvislinga opisan je kao “ istorijska nepravda”, a “pobeda revolucionarnog i oslobodilačkog pokreta, sa širokom podrškom u narodu, predstavljena je kao pobeda “totalitarne ideologije” i uspostavljanje “ neprirodnog poretka.” Da bi se potkrijepila nova istina, vlast se dala u potragu za grobom Draže Mihajlovića i navodnim masovnim jamama u koje su komunisti bacali svoje neistomišljenike, kako bi novoj istoriji dodala i novu istorijsku traumu srpskog naroda, poput one kosovske. Sličnost sa žrtama Blajburga i hrvatskim nacionalizmom je očigledna. Pošto ta opsežna akcija “otkopavanja istine” nije dala željene rezultate, sve je ( za sad) obustavljeno. Interesantno je, međutim, da ni u Srbiji ni u Hrvatskoj niko nije pominjao žrtve četničkog pokreta i ustaškog režima i mogućnost njihovog otkopavanja. Te žrtve su potpuno izbrisane iz istorije. Srbijanski državni istoričari su ( poput Slobodana Homena, osnivača i člana državnih komisija za reviziju Drugog svjetskog rata) govorili da više nema dilema i “da smo se mi dogovorili da su postojala dva antifašistička pokreta i da su svi činili zločine.”
Rehabilitacija Draže Mihajlovića je zato bila očekivana i razumljiva. Jer, ako on nije kriv, nisu krivi ni oni koji su njegov program naknadno ponovo sprovodili, nisu krivi ni Karadžić, ni Mladić. Ako je Milan Nedić nevin, nema sumnje da je nevin i Slobodan Milošević. U tom uvjerenju, ratni zločinci su, po povratku s robije, dočekivani kao heroji, a Skupština RS-a je dodijelila posebna priznanja Karadžiću, Krajišniku i Biljani Plavšić. Studentski dom na Palama nazvan je imenom Radovana Karadžića, a autoput, koji treba da spoji Banju Luku i Sarajevo, nazvan je “ 9. januar”, po danu kad je proglašena nelegalna Srpska republika BiH.
Ali, to i nije bilo neko iznenađenje. Antifašizam je već odavno ubijen na ovim prostorima, a lažna parola o pomirenju četnika ( u Hrvatskoj ustaša) i partizana poslužila je za potpuno brisanje svega što je antifašizam donio ovom dijelu Evrope. Zaboravlja se, pri tome, da je Tito ostvario to pomirenje na mnogo efikasniji način, i to još 1944. godine – pozvao je sve četnike koji nisu okrvavili ruke da se priključe partizanima ( nakon istog takvog poziva kralja Petra II). I mnogi su to učinili. Uz Dražu i Pavelića ostali su samo zločinci. Rehabilitovanje četnika je ozvaničeno najprije u Republici Srpskoj, i to još 5. decembra 1999. godine, kad je u Službenom glasniku RS objavljen Zakon o pravima boraca RS. U članu 2. toga zakona piše : “ Borac je, u smislu ovog zakona, i lice koje je učestvovalo u antifašističkoj i oslobodilačkoj borbi tokom 20. vijeka kao pripadnik srpske, crnogorske vojske, borac NOR-a, Jugoslovenske vojske ili vojske u otadžbini.” Srbija je 21. decembra 2004. godine donijela Zakon o izmenama i dopunama Zakona o pravima boraca, vojnih invalida i članova njihovih porodica, kojim je izjednačila četnike i partizane, pa je ustanovljena i Ravnogorska spomenica 1941. godine, ista kao Partizanska spomenica. Članom 15. tog zakona sva prava koja se odnose na pripadnike NOR-a prenijeta su i na četnike, bez obzira na to da li su osuđeni za zločine i šta su radili u ratu.
U Bosni i Hercegovini je Ravnogorski četnički pokret već odavno uredno registrovan i nesmetano djeluje, a četničke ratne zastave slobodno lepršaju. Istovremeno, isticanje zastave države BiH u manjem se entitetu kvalifikuje kao širenje međunacionalne mržnje, pa se Bošnjaci zbog toga privode i hapse. Dejtonski mirovni sporazum zabetonirao je etničku podjelu i nacionalizam kao temelj društva, a sadašnje političke stranke, koje vladaju državom, stvorene su na toj matrici i ne mogu iz nje iskoračiti. Duh jednoobraznosti, mržnje i podjela vlada ovim prostorima, duh stada i gušenja svake indivualnosti i građanskog društva, duh etno-religijskog ropstva i ignorisanja sloboda, prava i ličnosti, duh svekolike diskriminacije ljudi na etničkoj i religijskoj osnovi. Na sve se nadovezuje antimuslimanska histerija koja danas vlada svijetom.
(Nastaviće se)