Piše: Saud Grabčanović
Vojska Osmanskog carstva prije Selimovih reformi
U vrijeme prije dolaska na prijestolje sultana Selima III, pri kraju 18. vijeka, glavna karakteristika osmanske vojske i njezinog uređenja bila je dezorganizacija. Nekada moćna armija, koja je bila nepobjediva u bitkama i osvajala velike teritorije u ratnim pohodima, u ovom periodu je postala skoro potpuno inferiorna u odnosu na evropske kršćanske vojske. Osmanski su ratnici potpuno prešli u defanzivu i samo su stare vojničke vrline i brojnost vojske omogućavali nekadašnjem moćnom Carstvu da se dosta uspješno brani od napada velikih sila, kao u ratu od 1787-1792. godine od Rusije i Austrije. Međutim, zbog loše organizacije vojske Porta nije mogla da u ovom ratu potpuno iskoristi ljudske potencijale i finansijske izvore zemlje, pa su, uprkos dobroj odbrani, i taj rat Osmanlije izgubile. U ta vremena se redovna turska vojska sastojala od pješadije-bašibozuka, plaćeničke vojske – janjičara i konjanika-spahija. Glavnina ove vojske se bavila građanskim zanimanjima i okupljala se na sultanov i Portin poziv samo u slučaju potrebe u ratu ili u unutrašnjim borbama protiv kršćanskih ustanika, pobunjenika, pobunjenih paša i dr. Osim janjičara glavnina te vojske nije imala nikakve prethodne vojne obuke, a bila je slabo naoružana i to vlastitim oružjem donesenim sa sobom od kuće!
U vojničkim defterima Osmanskog carstva je bilo upisano preko 100.000 janjičara od kojih je bilo 50.000 plaćenih. Prema tadašnjim procjenama spahija i bašibozuka iz običnog naroda u Carstvu se moglo mobilisati između 300.000 i 400.000 ljudi. Janjičari su bili jedina stajaća, plaćenička vojska, koja je imala vojnu obuku i moderno oružje, ali je jedan dio njih u unurašnjosti obavljao funkciju stražara i imali su samo stan i hranu od sultana, a za ostale prihode su se sami snalazili. Uprkos upisanoj brojnosti janjičara od 100.000 ljudi, među njima je bilo jedva 40.000 vojno sposobnih i propisno obučenih ratnika. Od popisanih janjičara mnogi su od njih bili takozvani „počasni janjičari“, a među njima je bio i sam sultan. U takvom je popisu figurirao čak i jedan francuski konzul kao janjičar! Janjičari su sačinjavali posadu prijestolnice Istanbula i pograničnih tvrđava. Krajem 18. vijeka je vladala praksa po kojoj su u pogranične tvrđave slati najgori janjičari po kazni, često prestupnici i ubice, a ti su janjičari imali naziv „jamaci“. U slučaju rata većina tih jamaka je izbjegavala ratne dužnosti i nije se odazivala pozivu u rat, nego je bježala iz kasarni, odmetala se od zakona i odavala se pljački, najčešće kršćanskih podanika Carstva. U pograničnim krajevima janjičari i njihovi zapovjednici su bili potpuno nedisciplinovani, samovoljni, terorizirali su i Portine vlasti i narod i raju kao i turske spahije. Ovakvi njihovi postupci su izazivali nezadovoljstvo, nerede i oružane ustanke raje u pokrajinama širom Osmanskog carstva.U prijestonici Istanbulu janjičari su bili saveznici nazadnim elementima, posebno vjerskoj ulemi koja je bila protivnik svih savremenih reformi.
Feudalni gospodari – spahije živeli su po unutrašnjosti. Bilo ih je u popisima preko sto hiljada, ali se u osmansku vojsku teško mogla skupiti i jedna petina od ovog broja, zbog podmićivanja i izbjegavanja vojne obaveze. Osim ovih „regularnih“spahija koji su posjede dobili od sultana, u perifernim pokrajinama carstva, a najviše u Beogradskom pašaluku (Srbiji) i Vidinskom pašaluku, odmetnuti janjičari i janjičarske age su otimanjem postali vlasnicima carskih zemaljišnih posjeda tzv.“čitluk-sahibije“. Osim što su uzurpirali carske posjede, ove samozvane spahije su od kršćanskih seljaka koji su živjeli na posjedima regularnih spahija tražile da, pored desetine koju plaćaju svojim spahijama, plaćaju i njima devetinu od prihoda sa zemlje! Svaki neposluh raje ovi su despoti drakonski kažnjavali, najčešće smrću. Odmetnuti janjičari su ubijali i najviše predstavnike osmanske vlasti, čak i paše koje bi im se suprostavile. U Srbiji su se ti odmetnuti janjičari nazivali dahije, a njihove vođe su ubile Hadži Mustafa –pašu, beogradskog vezira koji je štitio raju i bio poznat po svom nadimku “srpska majka“. Vođe dahija su bili: Aganlija, Kučuk-Alija, Mula Jusuf i Mehmed-Aga Fočić. Po nasilju koje je provodio nad rajom u to vrijeme je bio poznat i brat Kučuk-Alije Salih-aga Đevrlić. Salih-aga je bio poznat u cijeloj Srbiji pod nadimkom „Rudnički bik“. On je bio zapovjednik – muteselim Rudničke nahije u vrijeme vladavine dahija među kojima je bio i njegov brat Kučuk ( tur:„Veseli“ ) Alija. Salih-aga, kao i njegov brat Kučuk-Alija, rođeni su u gradu Rudniku (danas Gornji Milanovac) u bošnjačkoj begovskoj porodici Đevrlić. Salih-aga je bio poznat po okrutnosti, orgijanju, razvratu i uvođenju „prava prve bračne noći“u svojoj nahiji. On je naredio da mu se pred njegov čardak u Rudniku dovode sve mlade Srpkinje koje bi se udale u njegovoj nahiji i to odmah nakon vjenčanja. Salih-aga bi tada između njih izabrao najljepšu mladu za sebe, a ostale bi prepustio svojim subašama! Tako je on dugo vremena koristio pravo prve bračne noći koje je uveo u svojoj nahiji. Pored ovoga, on je često organizovao i seksualne orgije u okolnim srpskim selima, tako što bi došavši u selo odabrao tri najljepše djevojke u njemu. Nakon odabira lijepih djevojaka on bi im dao titule: kralja, kraljice i barjaktara i odveo ih u svoj čador gdje su ga služile potpuno nage. Prve dvije bi ga dvorile, djevojka „kralj“ bi ga pojila rakijom, „kraljica“ bi ga hranila, a treća je držala barjak (zastavu) i mahala njime da održava veselje. Nakon toga bi Salih-aga spavao sa sve tri zajedno! (Baranin, Dušan (1957). Karađorđe. Nolit. str. 44., Jovan Mišković: Opis Rudničkog okruga isbn 978-86-86351-01-2). Prema nekim današnjim istraživačima te DNK analizama veliki dio današnjeg stanovništva rudničkog kraja vuče korijene od tog monstruznog Salih-age zvanog „Rudnički bik“! Svakojako nasilje i nepravde koje su dahije i ostale osione odmetnute osmanske spahije nanosile kršćanskoj raji na kraju su rezultirale njihovim ustancima. Odmetnuti janjičari su većinom bili Bošnjaci porijeklom iz Bosne. Svakako najpoznatiji od svih njih je bio veliki odmetnik od sultana Selima III, samozvani vidinski paša Osman-paša Pazvan(t)oglu, Bošnjak porijeklom iz Tuzle. Ovaj pustolov je okupio oko sebe nezadovoljne pripadnike carske vojske, razbojničke bande i srpske hajduke, te se osamostalio od središnje osmanske vlasti. Vladao je kao samostalni sultan ili kralj, a prijestolnica mu je bila grad Vidin u Bugarskoj. Toliko se bio osamostalio da je kovao svoj novac i održavao diplomatske odnose sa zapadnim zemljama. U sukobima protiv sultanovih jedinica ratovao je na području današnje Bugarske 1796. i Srbije 1797. godine. Sultanove snage ga nisu mogle pobijediti, pa mu je 1799. godine ponuđeno pomirenja sa Portom. On je to prihvatio, pa je bio priznat za pašu u Vidinskom ejaletu kojim je već od ranije vladao kao samostalni vladar. Ali 1802–3. godine Pazvanoglu se ponovno odmetnuo od sultanove vlasti. U ta vremena se janjičarski redovi više nisu popunjavali devširmom i uzimanjem malodobne kršćanske djece, to je još 1648. ukinuo sultan Murat IV. Većinu janjičara pod kraj 18. vijeka sačinjavala su muslimanska djeca i mladići koje su u janjičare poslali njihovi roditelji ili su se sami prijavili kao dobrovoljci. Janjičarski poziv je bio dobro plaćen i unosan, a donosio je napredak cijeloj familiji sa mogućnošću dobijanja državne službe, pogotovo ako bi se mladić koji je poslan u janjičare pokazao kao dobar ratnik, a posebno ako bi kao mudar i sposoban bio određen za službu na sultanovom dvoru.
(Nastaviće se)