Piše: Jusuf Trbić
Sve ovo što je bilo napisano u Ustavu Republike Srpske uskoro je dobilo praktičan oblik. Na Skupštini srpskog naroda 12. maja 1992. godine definisani su strateški ciljevi Srba ( i to se desilo neposredno nakon čuvenog sastanka Karadžića i Bobana u Gracu). Pošto su htjeli da to ostane tajna, ta je odluka objavljena tek poslije godinu i po dana, 26. novembra 1993. godine. Ti strateški ciljevi srpskog naroda su sljedeći :
«1. Državno razgraničenje od druge dve nacionalne zajednice» ( tada je već bila uvedena obavezna ekavica)
- Uspostavljanje koridora između Semberije i Krajine.
- Uspostavljanje koridora u dolini reke Drine, odnosno eliminisanje Drine kao granice između srpskih država.
- Uspostavljanje granica na rekama Uni i Neretvi.
- Podela grada Sarajeva na srpski i muslimanski deo i uspostavljanje u svakom od delova efektivne državne vlasti.
- Izlaz Republike Srpske na more.»
Iz ovoga je jasno da se radi o razgraničenju s Hrvatima, a da se Muslimani i ne pominju, osim „muslimanskog“ dijela Sarajeva. Kad je Fikret Abdić, po Tuđmanovom nalogu, proglasio autonomiju u Krajini, a UN odredile šest zaštićenih zona za muslimane, bilo je jasno da su to geta u kojima će muslimani boraviti do konačnog rješenja, po Mejdžorovom modelu – do raseljavanja po svijetu i nestanka Bosne i Hercegovine.
Poznati američki istoričar dr Robert Donia krajem 2012. godine izdao je knjigu – zbirku dokumenata Skupštine Republike Srpske od 1991-1996. godine, u kojoj se nalazi i upravo citirana Odluka o strateškim ciljevima srpskog naroda. Čak i letimični pregled tih dokumenata potvrđuje raniju tezu ovog stručnjaka za Bosnu, da rat nije bio posljedica vjekovne etničke mržnje među narodima, što je omiljena teza velikosrpskih ideologa, već racionalno planiran i precizno izveden projekat državnog aparata, kojim se postavljaju temelji za širenje Srbije na zapad. To je bio samo nastavak ranijih pokušaja da se stvori Velika Srbija, ponovno afirmisanje četničke ideologije iz Drugog svjetskog rata i etničkog čišćenja kao jedinog mogućeg metoda za ostvarenje velikosrpskog sna. Dokumenti pokazuju da su srpski lideri svjesno, racionalno odabrali zločin, to jest eliminisanje pripadnika drugih naroda sa teritorija koje su željeli za sebe, i to nisu krili. Kad je Momčilo Krajišnik, predsjednik Skupštine srpskog naroda, na sjednici od 12. maja 1992. godine pročitao odluku o šest strateških ciljeva, čak se i general Mladić za govornicom zapitao : «…ja ne znam kako će gospodin Krajišnik i gospodin Karadžić objasniti svijetu. To je, ljudi, genocid». Naravno, i Mladić je ubrzo počeo vrlo vrijedno da realizuje zločinački plan, pa je u novembru te godine izdao posebnu direktivu za Vojsku Republike Srpske, kojom se nalaže ostvarenje tih šest strateških ciljeva.
Rad Skupštine Srpskog naroda, sve do kraja 1996. godine, protekao je u opštem slaganju svih poslanika sa tim ciljevima, posebno je naglašavana potreba odvajanja naroda u Bosni i Hercegovini, a nije zabilježeno da se neko usprotivio zločinima koji su počinjeni u to ime. Naprotiv, bilo je hvalisanja počinjenim zločinima, poput istupanja Srde Srdića iz Prijedora na sjednici 23/24. novembra 1992, na kojoj je govorio šta je učinjeno Bošnjacima u toj opštini. On je, uz ostalo, rekao i ovo : « Mi smo ih sredili i spakovali tvrdim pakovanjem tamo gdje im je mjesto». Poslanici su Srdićevu izjavu nagradili burnim aplauzom. Poznato je da je u prijedorskoj opštini pronađeno, uz Tomašicu, 57 masovnih grobnica, koje, uz strašne koncentracione logore i brojne druge zločine, predstavljaju pravu mapu smrti, rijetko viđenu u novijoj istoriji Evrope. Samo u Prijedoru su srpske snage ubile 3.173 civila,od toga 256 žena i 102 djece, u Kozarcu za jedan dan ubijeno je 800 civila, a u okolini Kozarca još 2.000, oko 31.000 je zatočeno u logorima na području ove opštine, a 53.000 protjerano.
Ako je neko i imao iluzija o tome da li su Karadžićevi Srbi počinili planirani zločin genocida u Bosni i Hercegovini i na koji način je stvorena Republika Srpska – u ovim dokumentima naći će dokaze koji su im nedostajali.
……………………………………………
Dakle, sve je već bilo završeno prije referenduma građana Bosne i Hercegovine o nezavisnosti njihove države. A šta su mislili o preglasavanju naroda, oni koji su držali vlast u Bijeljini pokazali su još jednom – izbacivanjem svih Bošnjaka i ostalih iz Skupštine opštine. Svuda na teritoriji nove srpske države formirana je isključivo srpska vlast, pa preglasavanje naroda u organima vlasti, jednostavno, nije više bilo moguće. Tim prije što je uskoro na svim srpskim teritorijama ostao samo jedan narod – srpski.
Vrijedi možda zabilježiti najvažnije aktere ovih dešavanja u Bijeljini uoči i na samom početku rata. Predsjednik opštine bio je Cvijetin Simić, šef SDS-a dr Milan Novaković, šef policije i najuticajniji član SDS-a Predrag Ješurić, komandant Kasarne pukovnik Dragiša Masal, pa Mićo Vuković, predsjednik Izvršnog odbora Skupštine opštine, glavni propagandista Pero Simić, šef radikala vojvoda Mirko Blagojević, Ljubiša Savić Mauzer, pa Moco Stanković, Boro Stević, Stojan Petrović, Svetozar Mihajlović… Prvi predsjednik Skupštine SAO bio je Miladin Stjepanović iz Ugljevika, dok su na čelu Vlade SAO bili Đojo Arsenović, predsjednik, i Rade Tešić, potpredsjednik. Članovi Vlade SAO Semberije i Majevice : Stojan Majstorović, Ratko Petrović, Dobrila Đukanović, Dimitrije Ivančević, Mira Jezdić, Dragan Burić. Savo Kojić je ubrzo postao predsjednik SDS-a, a u junu je na mjesto predsjednika opštine došao Zlatko Joković, Dragan Anđelić je postao predsjednik Izvršnog odbora, početkom jeseni Branko Stević je došao na mjesto načelnika policije. Glavnu ulogu u etničkom čišćenju Bijeljine i Janje imao je Vojkan Đurković, koji je odgovarao direktno Karadžiću i Krajišniku. Uz njih su poznate i desetine drugih oduševljenih pristalica velikosrpske politike i eliminisanja ne-Srba, bez čijeg učešća i aktivnog rada veliki zločin ne bi mogao imati takve razmjere.
(Sutra : Šta je radila JNA?)