Piše: Saud Grabčanović
Balatun
Ovo selo se nalazi sjeveroistočno od Bijeljine pored rijeke Drine, nedaleko od njenog ušća u rijeku Savu. Od Bijeljine je udaljeno 17 km. Po popisu iz 2013. godine ovo selo je imalo 1266 stanovnika, od kojih se 99,3 % izjasnilo prema etničkoj pripadnosti da su Srbi. U odnosu na popis stanovništva iz 1991.godine broj stanovnika ovog sela se nešto smanjio. U selu postoji srpska pravoslavna crkva „Sveta tri jerarha“, kao i zajedničko seosko groblje. Seoska slava ili „molitva“ je „Spasovdan“, samo u zaseoku Meterize je „Ilindan“. Balatun je podijeljen na dijelove – zaseoke ili „mahale“: Čanić Mala, Trnjage, Balvani, Meterizi, Salaš i Panjik.
Nastanak sela i njegovog imena:
Ovo selo je nastalo poslije „Beogradskog mira“ i 1739.godine, pošto se pod ovim imenom u ranijim dokumentima ne spominje. Međutim naziv „Balaton“ iz kojeg ovo selo vuče svoje ime je od ranije bio poznat kao toponim. Sjeverni dio današnje Semberije, prema rijeci Savi, u srednjem vijeku se nazivao „Ballatino“ ili kako to mi govorimo: Balaton. To ime „Balaton“ vjerovatno je ostalo iz doba kada su našim krajem vladali Ugri, a Semberiju naseljavali mađarski kolonisti. Poznato je da se nekada od Obarske pa skoro sve do Brodca prostirala ogromna bara koja je isušena tek nakon austrougarske okupacije. Vjerovatno je Ugre ova prostrana bara podsjećala na jezero Balaton u njihovoj zemlji, pa su joj zato dali to ime koje je nosio i kraj oko nje, a koje je danas zaboravljeno. Ovaj raniji naziv je danas ostao samo kao iskvareno ime današnjeg sela Balatun. U istorijskim dokumentima se oblast sjeverno od Orlovog polja uz rijeku Savu spominje i kao župa Balatino, koja je pripadala franjevačkom samostanu u Olovu. Spominje je dokument iz 1623. godine koji je izdao provincijal bosanskih franjevaca fra Marijan Pavlović za fra Juru iz Neretve i fra Pavla Papića. U tom se dokumentu spominje župa Balatino kod Biljine koja pripada samostanu Olovo.
Predanja o naseljavanju sela i stanovništvo:
Prvi koji su se doselili na begluke skočićkih begova Begzadića (bijeljinskih Salihbegovića) na mjestu današnjeg sela bili su Đilasi koji slave Stepanjdan i Letići koji slave Đurđic, obije ove porodice su se doselile iz Crne Gore. Od Letića su nastali: Marinkovići, Arsenovići i Radovanovići. Kada su se prvi doseljenici uz dozvolu vlasnika zemlje begova Begzadića doselili na podučje današnjeg Balatuna, zatekli su „sve samu šikaru i gustu šumu da bijela dana ne vidiš“. Poslije prvih doseljenika u Balatun su kao kmetovi na begluke begova Fidahića-Pašića došli Škorići iz Pive u Crnoj Gori koji slave Jovanjdan. Oni su se najprije doselili u Salaš, a zatim u Balatun. Jedan njihov rod je ostao u Modranu. Njihovo izvorno prezime je Vojinović, s tim da su se u Balatunu prozvali „Škorići“ pošto je njihov rodonačelnik koji ih je doveo u Balatun bio „škorav“ po licu ( imao je rošavo – „škoravo“ lice, pošto je vjerovatno ranije preležao velike boginje?). Od Škorića su nastali Komarčevići i Mijačevići. U to vrijeme su se doselili iz Brda u Crnoj Gori Trifkovići i Ećimovići. Nešto kasnije doselili su se Bojičići koji slave Đurđevdan iz Koceljeva u Srbiji, te Mladenovići, ranije Tanackovići, koji slave Nikoljdan i koji su se doselili iz Salaša Crnobarskog u Srbiji. Mnogo kasnije, otprilike u doba austrougarske vladavine, u Balatun su se doselili Miščevići koji slave Jovanjdan iz Divoša u Sremu, te Dimitrići iz Hrvatske. U Balatunu živi više familija koje su se tu doselile iz okolnih semberskih sela i koje takođe imaju crnogorske korijene. To su sljedeće familije: Gligići (Nikoljdan) koji su došli iz Velinog Sela, Kneževići (Jovanjdan) koji su došli iz Dvorova, Jovanovići (Lazarevdan) i Rankelići ranije su se zvali Nedići, koji su došli iz Dazdareva, Ješurići (Jovanjdan) i Purići (Đurđic) koji su došli iz Crnjelova. U selu takođe žive još i ove familije koje vuku svoje korijene iz Crne Gore i istočne Hercegovine: Sarići, Đorđići (Nikoljdan), Radići (Savine verige), Glišići ( Đurđic), Mojići (Nikoljdan), Pejići, Rudanjevići (Nikoljdan), Radovanovići (Lučindan), Vržići (Đurđevdan),Tomaševići (Đurđevdan), Brodići (Nikoljdan) i Marijanovići ( Nikoljdan).
Zaselak Balatuna ili „mahala“ Meterizi, što na turskom znači „rovovi“, nastala je tek 1845. godine. Te je godine Mehmedali-beg Pašić tu naselio svoje kmetove i čifćije iz sela Gradačke kod Gračanice. Predanje govori da je na mjestu ovog zaseoka bila tako gusta šuma puna nekakvih rovova –meteriza „da je čovjek mogao lako u njoj da zaluta“. U zaselak Meterize je ukupno naseljeno pet porodica: Zarići koji slave Jovanjdan, Lazarevići koji slave Đurđevdan, Stevanovići koji slave Đurđevdan, Stankići koji slave Savine verige i Marjanovići koji slave Nikoljdan. Seljani Meteriza se sahranjuju u groblju Brocu.
(Nastaviće se)