Piše: Srđan Puhalo
Obilježavanje Dana sjećanja na stradale i protjerane Srbe u vojno-policijskoj akciji “Oluja” u Prijedoru umjesto kulture sjećanja pretvorilo se u suočavanje sa prošlošću, i to je nešto najbolje što se moglo desiti srpskom narodu u Srbiji i Republici Srpskoj.
Istina, sve je to bilo neplanski i slučajno, ali „skandalu“ se u zube ne gleda.
Zašto to mislim?
Zamislite kada bi neki mladi Srbin, rođen poslije rata, zadojen patriotizmom, edukovan preko YouTubea i TikToka, sklon samoviktimizaciji i nezainteresovan da bilo šta pročita o „svijetloj prošlosti“ Republike Srpske, čuo za Žepu i šta se u njoj dešavalo jula 1995. godine.
Nikada.
Jer Žepa se danas ne spominje u Republici Srpskoj iako je njen sastavni dio, čak ni kao „velika pobjeda“ Vojske Republike Srpske.
Ipak, dok je čitao objašnjenja Vlade Republike Srpske i izvinjenje beogradske agencije zbog skandala, možda mu je moglo pasti na pamet da malo izgugla o tom istočnobosanskom gradiću i „slavnoj“ ulozi Ujedinjenih nacija u njegovom padu, kao i oficirskoj časti koju su srpski oficiri pokazali prema zarobljenim oficirima Armije BiH.
Iako se mediji u Federaciji BiH upinju da pokažu da je postavljanje fotografije Sabine Mujkić, Bošnjakinje protjerane iz Žepe, dio nekog većeg plana i sistematskog pristupa, ja ne vjerujem u to, a evo i zašto.
Čitavu organizaciju a samim time i grafičku pripremu slajdova je radila agencija iz Beograda pod nazivom Pozitiv, a agencije iz Beograda su poznate po tome što masno naplaćuju svoje usluge političarima i vlastima Republike Srpske, a o Bosni i Hercegovini ne znaju ništa, izuzev viceva, ćevapa, bureka i Dodika.
Vjerujem da ovaj grafički dizajner u životu nije vidio Bošnjakinju ili ženu iz Krajine, jer da je vidio mogao bi da razlikuje dimije od suknji, marame muslimanki iz Bosne od marama žena iz Krajine.
Zato im se i potkrala greška, i to je danak opšte nekulture.
Treća stvar o kojoj trebamo razmišljati jeste da li su vlasti u Republici Srpskoj bile uopšte autonomne u angažovanju agencije koja će organizovati ovaj skup?
Poznavajući stanje u Srbiji, ne bi me čudilo da su zadnju riječ imali Aleksandar Vučić i njegova SNS ekipa, koji funkcionišu po principu „ni zrna žita neprijatelju“.
Dodik je to onomad nazvao „ciganija“.
I šta reći na kraju?
Ko god je izabrao pomenutu fotografiju, nije pogriješio, jer strah, beznađe i tuga koje vidimo u očima Sabine Mujkić isti su kod svih koji napuštaju svoj dom, svoj grad, svoju državu, bez obzira na vjeru, naciju, pol i obrazovanje.
Izbjeglice, ali i raseljena lica, narod su za sebe, koji se mnogo bolje međusobno razumije nego sa svojim sunarodnicima koji nikada neće imati to iskustvo.
(analiziraj.ba)
Odgovornost za stavove iznijete u tekstovima koje prenosimo pripadaisključivo autorimatih tekstova.