Piše: Saud Grabčanović
Insceniranje sukoba u gradu Bijeljini po direktivama iz Beograda
U Bijeljini je za vrijeme rata, koji se odvijao u našem susjedstvu u Sloveniji i Hrvatskoj 1991. Godine, vladalo stanje ni rata ni mira. Većina srpskog seoskog stanovništva iz sela u Semberiji, kao i veliki dio srpskog stanovništva u gradu Bijeljini, bili su indoktrinirani bjesomučnom nacionalističkom propagandom iz susjedne Srbije, širenom preko njihovih mas-medija koji su se mogli dobro pratiti u našem kraju. Takođe, u toj indoktrinaciji je od početka stvaranja višestranačkog sistema u BiH posebnu ulogu odigrao i pročetnički orijentisani SDS, nova politička stranka srpskog naroda u BiH i Hrvatskoj. Stanje je bilo takvo da danas možemo otvoreno reći da je srpsko stanovništvo u Semberiji i gradu Bijeljini, od početka većinski podržavalo agresiju Miloševiću naklonjene JNA na Sloveniju i Hrvatsku. Mnogi indoktrinirani Srbi iz našeg grada i okoline pridružili su se Miloševićevim vojnim snagama, i direktno učestvovali u ratu i zločinima nad stanovništvom u tim do juče bratskim republikama. Muslimansko stanovništvo grada Bijeljine se u to vrijeme držalo po strani, pokušavalo je biti “neutralno” u tim tragičnim događajima koji su se odigravali u našem neposrednom susjedstvu, jedva dvadesetak kilometara daleko od nas! Muslimani Bijeljine i Janje su naivno vjerovali da rata u Bosni biti neće jer oni to ne žele, a za rat je “potrebno dvoje”. Međutim, vrijeme je pokazalo da je za početak rata bilo dovoljno i jedno ali “dovoljno ludo”! Stanje u gradu Bijeljini u vrijeme prolazaka vojnih kolona, koje su kroz naš grad išle iz Srbije prema Hrvatskoj na ratišta, bilo je dosta napeto. Međutim, osim manjih sporadičnih incidenata, bacanja bombi i puckaranja od strane novih četnika “u prolazu”, nekih većih provokacija u gradu u to vrijeme nije bilo. Stravični ratni događaji koji su se odigravali u jesen 1991. godine u nama susjednoj republici Hrvatskoj, kod Bošnjaka Bijeljine su izazivali zebnju, zabrinutost i strah od rata i na našim prostorima.
Stanje u gradu Bijeljini se počelo “zakuhavati” u vrijeme pred početak referenduma o nezavisnosti naše države koji je održan 1. marta 1992. godine. U to vrijeme „ni rata ni mira“ pred referendum 1. marta, JNA je zasipala naš grad letcima u kojim je Bošnjacima direktno prijećeno da će „kupiti leševe po ulicama“ ako budu glasali za nazavisnost BiH! Referendum za nezavisnost naše zemlje je, po direktivi iz Beograda, bio masovno bojkotiran od strane srpskog stanovništava iz Bijeljine i okoline. Tek jedan mali broj gradskih i seoskih Srba je pristupio glasanju na tom referendumu. Na drugoj strani je izlazak muslimanskog stanovništva grada Bijeljine i varošice Janje na referendum i glasanje za nezavisnost naše zemlje bio enormno veliki, odziv je bio skoro 100%. Odmah nakon uspješno okončanog referenduma i proglašenja nezavisnosti BiH, uslijedila je očekivana, dobro smišljena i isplanirana reakcije srpskog vrha iz Beogradu. Prema ranije dobro razrađenom planu trebalo je da se srpski narod u BiH, kojem je u prethodnom periodu JNA podijelila oružje, podigne na pobunu protiv nove države u cilju njenog slamanja i poništenja njene nezavisnosti. U toj pobuni lokalno srpsko stanovništvo je uživalo finansijsku i vojnu pomoć iz Srbije, kao i punu podršku i zaštitu od strane JNA i tobožnjih pravojnih formacija iz republike Srbije, ustvari specijalaca srbijanske tajne policije. Srpski pobunjenici su po planu odmah započeli sa provokacijama širom Bosne i Hercegovine, sa ciljem da isprovociraju Bošnjake na ratne sukobe.
Dana 30. marta 1992. godine Blagoje Adžić, načelnik generalštaba tada već potpuno kompromitirane JNA, koja je kroz rat u Sloveniji i Hrvatskoj postala velikosrpskom falangom, raportirao je svom voždu Slobodanu Miloševiću da je armija “spremna štititi Srbe u Bosni od otvorene agresije”. Prvi grad koji je u Beogradu bio određen da bude na udaru te tobožnje “zaštite”, a u stvari otvorene agresije iz Srbije na BiH, bio je grad Bijeljina. Naša Bijeljina je prije posljednjeg rata i pojave fatalnog Miloševića bila multietnički grad, koji je sa svojim suživotom i međunacionalnom tolerancijom predstavljao primjer u bivšoj Jugoslaviji. Međunacionalnih sukoba u gradu i okolini uopšte nije bilo u posljednjih dvije stotine godina istorije našega grada! U osmanska vremena je u Semberiji i Bijeljini vladala idilična harmonija suživota, sa visokim nivoom vjerske i nacionalne tolerancije, sve u skladu sa islamskim propisima. Ovo je bila odlika i kasnijih vremena, kada je Bijeljina bila pod austrougarskom vlašću, kao i u vrijeme kraljevine Jugoslavije, a posebno u vrijeme Titove nove Jugoslavije. Muslimani iz grada Bijeljine i kasabe Janje i Srbi iz grada i okolnih sela su, kako se to kaže, “disali jednom dušom”. Na ovim prostorima u ta vremena nikakvih međunacionalnih sukoba i netrpeljivosti nije bilo, a Bošnjaci i Srbi su se prijateljili, postajali kumovi jedni drugima, međusobno se ženili i udavali, posjećivali jedni druge, zajednički slavili Bajrame i Božiće, mržnja im je bila nepoznata stvar!
Čak i u drugom svjetskom ratu međunacionalnih sukoba i mržnje u Bijeljini nije bilo, nego su, naprotiv, Bošnjaci stali u odbranu svojih komšija Srba od ustaškog terora. Dokaz za to jeste poznata deklaracija bošnjačkih prvaka našega grada, koji su, po cijenu vlastitih života, branili svoje komšije od Pavelićevih koljača! Isto tako, kada bi grad zaposjedali četnici Draže Mihajlovića, građani srpske nacionalnosti su štitili svoju braću muslimane! Ali, sada su došla druga vremena. Srbija i njen novi vožd Milošević imali su druge planove za Bijeljinu, njih bratski suživot Bijeljinaca uopšte nije zanimao. On je izigravao novog Mihajla Obrenovića, tzv. ”osloboditelja srpskih gradova od Turaka”, a u stvari je on bio etnički čistač Srbije koji je genocidnim metodama iz gradova u Srbiji istjerao muslimane Bošnjake, pretežno islamizirane Srbe, koji su u njima predstavljali većinsko stanovništvo i tu od pamtivjeka živjeli. Pravih Turaka u to vrijeme uopšte nije bilo, ne računajući osmanski asker i njihove oficire u tvrđavama. Nakon “izgona Turaka” 1862. godine, po gradovima u Srbiji su bile porušene sve džamije kao i ostali islamski vjerski i kulturni objekti i spomenici, a haremi su bili preorani! Milošević je želio u Bosni napraviti isto ono što je njegov krvožedni idol iz dinastije Obrenovića napravio u Knjaževini Srbiji tačno 130 godina prije njega, da zatre muslimane koje je mrzio iz dna duše, koje je smatrao nekakvim “Turcima” i da im poruši sve džamije. Zbog tih zločinačkih postupaka prema muslimanima iz 1862. godine, krvoločnog knjaza Mihajla je ubrzo stigla božija kazna. Bio je ubijen sjekirom od strane svojih Srba 1868. godine u Košutnjaku. Božija kazna i pravda je sustigla i njegovog propalog i poniženog učenika Slobodana Miloševića u zatvoru u Hagu 2006. godine!
Perfidni plan SANU i Miloševića o “konačnom rešenju turskog pitanja u Bosni”, počeo se realizirati u Bijeljini nekoliko mjeseci nakon tobožnjeg “oslobođenja” grada. U septembru mjesecu 1992. godine rukovodstvo SDS-a u gradu donijelo je odluku da se svi Bošnjaci iz Bijeljine i Janje protjeraju iz grada (moglo ih ostati samo 5 posto), a da se na njihovo mjesto nasele Srbi izbjegli iz centralne Bosne. Etničko čišćenje Bijeljine je počelo!
Sa urbicidom i uništavanjem džamija i ostalih muslimanskih vjerskih i kulturnih objekata u Bijeljini, a i ostatku BiH pod novočetničkom okupacijom, započelo se na “mig vožda”iz Beograda u rano proljeće 1993. godine. Po tom planu je između 13. i 15. marta 1993. godine bilo srušeno svih 5 džamija u Bijeljini, uključujući i 460 godina staru Atik džamiju, koja je bila pod zaštitom države (SFRJ) .
Dobro organizirani “napad” iz Srbije na Bijeljinu je trebao biti probni balon i sredstvo pritiska na bošnjačko vođstvo BiH, da kapitulira i odustane od proglašavanja nezavisnosti. Sam napad je bio dobro isplaniran u kuhinjama KOS-a i srbijanske službe sigurnosti u Beogradu. Po”zadatku” dodijeljenom od svog “vožda”, Željko Ražnatović zvani Arkan, nekadašnji međunarodni kriminalac i razbojnik, samozvani lider tzv.”Srpske dobrovoljačke garde”, a u stvarnosti komandant specijalne jedinice tajne srbijanske policije, proveo je mjesec dana u Bijeljini planirajući napad na Bošnjake našeg grada. Srpska “paravojna “ formacija SDG – ”Srpska dobrovoljačka garda”, poznata i kao Arkanovi tigrovi, bila je tobožnja srbijanska paravojna grupa. U stvarnosti, bila je to specijalna policijska jedinica pod direktnom komandom srbijanske tajne policije, i nekadašnje Jugoslavenske narodne armije (JNA), koju je uzurpirao i kontrolisao tadašnji predsjednik Srbije Slobodan Milošević. Priče o postojanju nekakvih samoorganizovanih srpskih paravojnih formacija u ratovima iz devedesetih su bile obična izmišljotina. Sve te tobožnje srbijanske “paravojne” formacije su obučavali, naoružavali i držali pod kontrolom prosrpska JNA i srbijanska služba sigurnosti, a njihov glavno-komandujući je bio Frenki Simatović, Hrvat po nacionalnosti, kojeg je postavio na to mjesto i kontrolisao lično Slobodan Milošević.
(nastaviće se)
