Kadrovska obezglavljenost EU, nepotizam, licemjerje i fascinacija ratobornom geopotikom kao sudbinom evropskih nacija je smjer koji Evropsku uniju nepogrešivo vodi u propast.
Nakon višesatne debate i gotovo incidentnih pritisaka na mađarskog premijera Viktora Orbana da se i on povinuje već odavno problematiziranom principu „jednoglasnosti“, Evropsko vijeće je kasno u četvrtak (14. decembra) odlučilo otvoriti pristupne pregovore s Ukrajinom i Moldavijom. Gruziji je, takođe očekivano, odobren kandidatski status, a otvaranje pregovora s Bosnom i Hercegovinom neočekivano, nerazumno i krajnje licemjerno, uslovno je odloženo vjerovatno do marta. Zasad nisu poznate pojedinosti kada će se održati prva međuvladina konferencija o pristupanju dvije prvospomenute države, ni kada će se za njih usvojiti pregovarački okvir.
Piše: Zekerijah Smajić
Čak i najprostiji uvid u formalni hronološki slijed neophodnih postupaka na putu ka EU upućuje na nedvosmisleno licemjerje zvaničnog Brisela: BiH je zahtjev za članstvo podnijela prije skoro osam godina, u februaru 2016. Ukrajina je to isto učinila 28. februara prošle godine, dakle četiri dana nakon upada ruske armade na njenu teritoriju. Ubrzo nakon tog poteza Kijeva uslijedili su unaprijed isplanirani isti zahtjevi i iz Moldavije i Gruzije. Bosna i Hercegovina je status kandidata dobila nakon šest godina čekanja, Ukrajina i Moldavija nakon četiri mjeseca!
No, nije licemjerje ovolikih razmera nastalo prošlog četvrtka. To je biljeg „kontinuiteta“ Zapadne Evrope. Evo dva eklatantna primjera. Francuska je jedna od pet zemalja osnivača Evropske unije, čak i predvodnica evropskog ujedinjenja. Pri ulasku u EU ova kolonijalna velesila je sa sobom u Uniju ‘unijela’ i ogromno prostranstvo Alžira nad kojim je vladala od 1830. godine. I ne samo Alžir. “Unijela” je i većinu svojih Prekomorskih departmana, prekomorskih zajednica i teritorija (čitaj: kolonija).Tek nakon dekolonizacije 1962. godine Alžir je istupio iz Evropske unije, a većina koloniziranih departmana i zajednica, ikao predaleko razbacanih po Indijskom okeanu, afričkom kontinentu i sjevernom Pacifiku i dan-danas su, znate li to, dijelovi Evropske unije.
Ubjedljiva ilustracija zapadnjačkog licemjerja je, takođe, Kipar – najveći otok u istočnom Mediteranu i najsunčanije mjesto u Evropskoj uniji sa čak 340 sunčanih dana godišnje. Mitsko mjesto rođenja jedne od najpoznatijih grčkih božica, Afrodite – božice ljubavi i ljepote. Iako je od 1974. godine de facto podijeljena zemlja na Tursku Republiku Sjeverni Kipar (pod dominacijom Turske) i Republiku Kipar na jugu (pod grčkim patronatom), i iako sveukupno ima tek oko osamsto hiljada stanovnika, ova blagorodna otočna zemlja je 2004. godine, iz geopolitičkih pobuda naravno, primljena u Evropsku uniju kao da je cjelovita država.
Kavkaz važniji od Balkana?
Dakle, uzaludno je tek sada lamentirati nad „pobjedom sila dobra“ (oni koji su glasali „za“ Ukrajinu, Moldaviju i Gruziju) nad „silama zla“ (Orban, koji je izbjegao glasanje). Uzaludno je tek sada lamentirati jer je manipulacija dio svake politike, a u zadnje dvije decenije je oličenje evropske politike, to je njen habitus.
Nije međutim uzaludno ponavljati, iz dana u dan ponavljati makar u medijima, da je ratnička geopolitika Evropske unije prožderala logiku, kao što goropadna ajkula proguta ribicu. To može opaziti svakodnevno kogod gleda vlastitim očima: Ukrajina koja je u ratu i u kojoj je na snazi vanredno stanje, koja ne upravlja petinom vlastitog teritorija niti ima civilnu ekonomiju, te koja de facto preživljava na milijardama stranih donatora – „podobna“ je dakle za pristupne pregovore o punopravnom članstvu!? Bosna i Hercegovina koja je 28 godina daleko od najgoreg rata na tlu Evrope poslije 2. svjetskog rata, koja ima cjelovitu teritoriju i mnogo bolji (ni blizu dovoljan i realno moguć) ekonomsko-socijalni, pravni i politički progres mora još, još i još čekati.
„Evropska unija će otvoriti pregovore s Bosnom i Hercegovinom čim dosegne neophodan nivo usklađenosti s evropskim kriterijima za članstvo“, izjavio je prošlog četvrtka predsjednik Evropskog vijeća Charles Michel besramno zaključivši da je upravo takva odluka „još jedan nedvosmisleni signal nade za građane BiH i potvrda evropskog kontinuiteta…”. Strašan, žalostan i poguban dokaz evropske dvoličnosti, cinizma i duplih standarda neovisno od toga što i etnonacionalne vlasti u BiH tri pune decenije rade više u korist štete za svoje građane nego što iskreno teže ka članstvu u Uniji.
Gura li se BiH svjesno ka raspadu?
Decenijska oklijevanja u prihvatanju Bosne i Hercegovine u krilo evropskih članica pogodovalo je nacionalnim elitama da se održavaju na vlasti po principu „što manje evropeizacije, utoliko više prostora za mahinacije“!
U takvom vakumu BiH kao evropska država i specifični protektorat usred Evrope, nije mogla ostvariti preporod kakav je u istom razdoblju nakon rata i genocida u toj afričkoj zemlji ostvarila, recimo, Ruanda, koja danas na svjetskom nivou doživljava najveći ekonomski rast i prirast stanovništva. Dok je afrička Ruanda izrastala kao feniks iz vlastitog ratnog pepela, Bosna i Hercegovina je pred očima Evropske unije sve dublje i dublje tonula u etnonacionalnu, političku, ekonomsku, socijalnu, građansko-pravnu i pravosudnu regresiju. Da li je za to kriva sama? Nije!
Bez iskrenosti zvaničnog Brisela i općenacionalnog „konventa“ za EU po uzoru na Slovačku s kraja 2000-tih godina, Bosna i Hercegovina ni danas, ni sutra, ni prekosutra ne može imati pravolinijsku evropsku perspektivu. Samo otvaranje pristupnih pregovora odmah, bez zamajavanja i laži je, možda, posljednja prilika da se Bosna i Hercegovina očuva kao cjelovita država. Svakim novim odgađanjem pristupnih pregovora očuvanje Bosne i Hercegovine će biti neizvjesnije, dugoročno i nemoguće. Pogotovo što je licemjerno izjednačavanje Bosne i Hercegovine s kavkaskom Gruzijom razotkrilo još jednu geopotičku realnost: da je ruska invazija na Ukrajinu radikalno promijenila dosadašnju strategiju i logiku proširenja. Kavkaska blizina Moskvi je postala geopolitički važnija od evropskog Zapadnog Balkana. Nevažna je postala i gola činjenica da je BiH geografski, historijski, kulturološki i ekonomski neuporedivo srodnija Evropskoj uniji od Ukrajine, Moldavije, a pogotovo od Gruzije. Nevažno je i to što BiH ima preko hiljadu kilometara granice s Unijom, kao i to da stotine hiljada njenih državljana žive i rade u EU s najvišom ljestvicom reputacije na tržištu rada.
Zašto je to tako?
Zato što se Evropska unija danas pretvorila u raštimanog, bespomoćnog, suicidno-umirućeg diva. A sama se je do toga dovela.
Kada sam u septembru 1995. godine igrom uzvišene slučajnosti došao u Brisel kao prvi stalni bh. dopisnik iz Brisela, Haga i Strazbura, Evropska unija je bila skladna, inspirativna i moćna tvorevina iako je imala ‘samo’ petnaest članica. Malo prije mog dolaska, prvog janura te godine završeno je četvrto „historijsko proširenje“ Evropske unije. Dotadašnja 12-člana EU ojačana je Austrijom, Finskom i Švedskom. Norveška se ponovo predomislila i odlustala od ratifikacije pristupnog ugovora. Ostalo se tako na petnaest država članica sve do 2004. godine kada je, takođe iz geopolitičkih razloga, s koca i konopca ‘usisano’ čak deset novih članica s jugoistoka Evrope i baltičkog basena. Samo tri godine kasnije i Bugarska i Rumunija su se našle za „odabranim stolom“ na briselskom Schuman-skveru. Hrvatska je na ulazak u Uniju počekala šest godina, a Velika britanija je kasnije samovoljno napustila taj isti briselski stol. I to je to danas: 27 država članica moralno-politički nekompozitne zajednice, kojoj se mnoge evropske državice mahnito žele pridružiti.
Do početka te godine kada sam se obreo u Briselu, na čelu Evropske komisije, tog najvišeg organa evropske izvršne vlasti, punih deset prethodnih godina bio je Jacques Delors, najuspješniji lider Komisije svih vremena, a smatra ga se i pripadnikom druge generacije očeva-osnivača Evropske unije. Unijom je, dakle, tada upravljala persona par exellence.
Faca nad facama
I svi ostali članovi Evropske komisije, njenih radnih tijela, diplomatskih delegacija širom svijeta, sve do tehničko-servisnih službi – morali su zadovoljiti najmanje tri eliminatorna uslova: stručne sposobnosti, moralne vrednote i organizacijske vještine. Selekcija kadrova za EU je, reklo bi se, bila kao za posade svemirskih brodova, tražili su se izvrsnost i lojalnost osnivačkoj ideji! Onaj ko bi tada zaslužio privilegiju da radi za EU institucije bio je visoka fora, faca nad facama. Danas je sve suprotno od navedenih principa.
Iako se za sve četiri elaborirane odluke od prošlog četvrtaka može nepogrešivo ustvrditi da su formalističke i odluke radi odluke, sam takav čin se, svjedno, ne može minimalizirati, naročito zbog građana Bosne i Hercegovine. Nije razumno javno-medijski abolirati aktuelnu vrhušku Evropske komisije (koja priprema i predlaže odluke Evropskom vijeću). Jer, svako zdravorazuman bi se, vjerujem, mogao složiti da je izvorna ideja od prije 70 i više godina o evropskom ujedinjenju velika ideja s bezbroj dobroga u svojoj suštini, i s bezbroj manjkavosti u realizaciji kroz protekle decenije.
No, za razliku od sjajne ideje i vizije evropskih vizionara nakon Drugog svjetskog rata, Evropska unija kakva je danas predstavlja suštinsku negaciju ne samo osnivačke ideje, već i samih osnivača Unije. A negiranje vizionarstva ondašnjih lidera ustvari potvrđuje da istinske vrijednosti i kvaliteti danas nisu na cijeni. Klimoglavci, neznalice i poslušnici su današnje „vrijednosti“ i u Briselu. Baš kao što je još krajem 19. stoljeća zapisao glasoviti američki pisac Mark Twain. „Za siguran uspjeh su vam najčešće potrebna samo dva uslova – poslušnost i neznanje.“
Licemjerje kao standarad evropske politike
Da je licemjerje u evropskoj utvrdi u Briselu postalo standard evropske politike najočiglednije se vidjelo upravo prošlog četvrtka na primjeru četiri simultane odluke u vezi s Ukrajinom (koja je u ratu i ekonomskom bankrotu), Moldavijom (koja je najsiromašnija zemlja Evrope i koja nema kontrolu nad odcijepljenom istočnom regijom Pridnjestrovlje), Gruzijom (koja je teritorijalno, politički i ekonomski nekonzistentna država i koja takođe ne nadzire dvije svoje sjeverne regije, Abhaziju i Južnu Osetiju), te u vezi s BiH (koja je dvije i po decenije nezasluženo tretirana kao zamorče same Evropske unije, i kao pokusni kunić nadmoćne Amerike).
Bez velikog mudrovanja i analitike se sa sigurnošću može ustvrditi da ovakva kakva je nakon Jacquesa Delorsa, a osobito u posljednjih pet godina od kako se za sve što je evropsko pita Ursula von der Leyen, Evropska unija nema budućnost, možda čak ni desetogodišnju perspektivu. Ako kojim slučajem i izbjegne potpuni brodolom, deidentizacija Evrope kao kontinenta, njeno razlaganje na više interesnih blokova, te još veća amerikanizacija nekadašnjeg uzora ekonomsko-političkog ujedinjenja, tri su neizbježna procesa s kojima će se evropska mastodonska birokratija, ako preživi brodolom, morati nositi.
Ko je kriv?
Za toliki sunovrat nisu krivci samo s koca i konopca dovedeni aktuelni ‘grobari’ Evropske unije poput spomenute Ursula von der Leyen ili predsjednika Evropskog vijeća Charlesa Michela. Prva dama među grobarima Evropske unije je, da podsjetimo, na čelnu poziciju u Briselu stigla doslovno niotkuda mjereno državničkom reputacijom u vlastitoj zemlji (Njemačka), mjereno njenim ugledom na međunarodnoj sceni, a pogotvo mjereno prema njenim političkim, naučnim ili umnim referencama. Drugi aktuelni ‘evropski grobar’ je do vha evropske rukovodne piramide u Briselu stigao iz Brisela nakon što ga, zbog serijskih neuspjeha i političkih promašaja u vlastitoj zemlji, niko više nije poželio u nacionalnim vlastima u Belgiji.
Ali, kao što je rečeno, nisu ovo dvoje i jedini grobari sadašnje Unije. U kolu su i svi oni lideri država članica EU koji su se „ispilili“ u jednom te istom globalističkom inkubatoru za ‘podobne lidere’. Oličenje takvih ‘inkubator-pilića’ bespoštednog neoliberalzma je upravo većina trenutnih evropskih prvaka, od francuskog predsjednika Emmanuela Makrona, holandskog odlazećeg premijera Marka Ruttea, italijanske premijerke Giorgie Meloni, njemačkog kancelara Olafa Scholza, do hrvatskog premijera Andreja Plenkovića…
Svi su se oni kao i mnogi drugi zastrašujuće olako nasukali na Ursulinu postizbornu filozofiju o „geopolitičkoj Uniji“ iako se, zbog svega što se dogodilo u mandatu aktuelne predsjednice Evropske komisije pokazalo da ratoborna geopolitička logika nema zdravorazumsku logiku. Bezbroj je dokaza: od euforične „Zelene agende“ zbog koje su i Evropa i svijet postali zagađeniji, topliji i energetski ovisniji; preko bespoštednih pelcovanja dokazano pogubnim vakcinama u vrijeme pandemije korona-virusa; do evropskog odgovora na rusku agresiju na Ukrajinu, ponižavajuće snishodljivosti prema Americi i isto toliko ponižavajuće arogancije prema Kini.
Uostalom, zar nije prvi diplomata Evropske unije, Joseph Borrel, nedavno naci-fašističkim rječnikom Evropu nazvao „cvijetnom baštom“, a ostatak svijeta „džunglom“!?
David protiv Golijata
Iako se školovao na jednom od najprestižnijih univerziteta anglosfere, mađarski premijer Viktor Orban se prilično hrabro, uspješno i začuđujuće dugo uspijeva otrgnuti kandžama tih bezmilosnih vladara „cvijetne bašte“. Koliko svojoj naciji, toliko i svjetskim vladarima pokušava dokazati da i u „bašti“ ima cvijetova koji mirišu i “cvjetova” koji zaudaraju, te da on nije taj koji pripada plejadi inkubator-lidera globalne štanc-mašine za poslušne vođe. Duže od decenije se uspijeva batrgati i prometati kroz iglene uši evropske administracije i visoke svjetske politike. Do kada će, ne zna se. Upadno je da se nije dao slomiti ni u prošli četvrtak kada se odlučivalo o još jednoj tipičnoj ilustraciji geopolitičkog proširenja iako mu je samo dan ranije, radi omekšanja, odmrznuto više od deset milijardi eura iz kohezijskih fondova za razvoj. Nije se dao potkupiti makar 10,2 milijarde eura nije mala kamara novca. Više od 20 milijardi eura je još pod ledom za neku drugu političku trgovinu.
Diljem Starog kontinenta i šire je poznato da francuski predsjednik Emmanuel Macron ima ulogu neoliberalnog glasnogovornika Evropske unije. Zato i jeste upravo on u petak, drugog dana samita evropskih lidera u Briselu, samouvjereno podviknuo: „Orbanu se ne smije dozvoliti da Evropsku uniju drži za taoca.“ U replici putem društvenih mreža Orban je lakonski uzvratio: “Mađarska ne mijenja svoja stajališta. Članstvo Ukrajine u EU je loša odluka, Mađarska ne želi u tome sudjelovati”.
Epilog
Rat između prokleto halapljivih globalista (uglavnom bivših i sadašnjih kolonizatora) koji tvore takozvanu „zapadnu civilizaciju“ s jedne strane, i suverenista koji vjeruju da je budućnost svijeta u samosvjesnosti nacijâ, ušao je u fazu međucivilizacijskog sukoba. I nije ga moguće zaustaviti bez historijskog pobjednika, a historija se, poznato je, piše krvlju, još više liderstvom.
Pred takvim i tolikim izazovima na globalnoj sceni Evropska unija je brod bez kapetana. Sapliće se i posrće i na unutrašnjem frontu zbog neefikasnosti u donošenju odluka, zbog visoke inflacije i rasta kamata, nezaustavljive poplave ilegalnih migranata i permanentnih teroristističkih ucjena. Sve je to posljedično dovelo do urušavanja najvažnijeg temelja cjelokupne evropske arhitekture: schengenskih principa o slobodnom kretanju ljudi, roba, kapitala i usluga. Većina granica između zemalja-članica EU mjesecima je pod nadzorom naoružanih graničara! Schengen je mrtav.
Kadrovska obezglavljenost, nepotizam, licemjerje i fasciniranost Evropske komisije ratobornom geopotikom kao sudbinom evropskih nacija je smjer koji Evropsku uniju nepogrešivo vodi u propast.
(Otisak.ba)