Srbocentrizam ili velikosrpski mit o ekskluzivnom mjestu o povijesti
Odgovor na pisanije Darka Tanaskovića
Civilizacijski nisam oblikovan da uz čovjeka vežem lavež! Uz čovjeka treba biti logos i očekujem da on bude vođen ljudskim moralnim držanjem. Ljudi ne laju, ne bleje, ne revu. Naravno, ne sporim da ljudi mogu pričati gluposti i da osnova njihove priče ne mora biti moralna. To je polazište moga kratkog odgovora Darku Tanaskoviću s kojim ne dijelim ideale plemenskog svjetonazora i velikosrpske etnomanije.
U Tanaskovićevom derizornom pisaniju karakteriziran sam kao “prvosveštenik dogme nadetničkog bosanstva”, “korifej bosanstva”, “nesposoban za dijalog”, “umišljeni politikolog samo jedne istine” koji pada u “verbalni poganluk” itd. Ne moraju se, dakle, uvijek uzimati u obzir sve konfabulacije u razmatranje!
Piše : Prof.dr. Senadin Lavić
Prije svega, Tanasković je sam sebe pretvorio u megafon srpstva i velikosrpstva. U njegovom pervertiranom opisivanju društveno-povijesne zbilje etabliran je cinički nesklad između etičkog i epistemičkog – njegovi stavovi nisu zasnovani na moralnom držanju čovjeka. Na trenutak je paćenik koji liže junačke rane srpstva, a odmah nakon okrepe razgoropađena zvijer velikosrpskog barbarstva. U jednom trenu se poziva na humanističku tradiciju u koju se samovoljno upisuje, a za tili čas postaje monstruozni rušitelj cjelokupnog naslijeđa na kojem je izrastao humanum (riječ tako draga profesoru Rasimu Muminoviću kojeg Tanasković krvnički mrzi).
Tanasković je umrežen s grupom srbijanskih intelektualaca koji ne skrivaju da je genocid sredstvo za rješenje srpskog nacijskog pitanja još od izjave Stojana Protića. Nastupa kao prevrtljivac koji učestvuje u projektu negiranja genocida nad Bošnjacima i koji se bori za “istinu” o stradanju Srba u Sarajevu. On je borbu za tu “istinu” dobro naplatio od Dodikove antibosanske udruge. Zlodjela Miloševićevog srpskog režima nad Bosancima uporno ignorira! Ne vidi realnost genocida nad Bošnjacima! Agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu interpretira kao “građanski rat”. Podvaljuje bosanskim parlamentarcima, koji su izglasali nezavisnost Republike BiH, odgovornost i krivicu za izbijanje rata.
Dvije stvari posebno su razbjesnile Tanaskovića. Prvo, Tanaskoviću je, očito, zasmetala vrlo argumentirana knjiga Muhameda Mujkića Falsifikovana istorija Republike srpske. Iluzije o državi u državi (2022) u kojoj je autor demonstrirao snagu argumenata i neumoljivu logiku činjenica. Raskrinkavanje Kecmanovićevog i Antićevog falsifikat o entitetu “rs” (Istorija Republike srpske, 2016) Mujkić je izveo hirurški hladnokrvno, bez uvreda i viška emocija, potkrijepljeno i pokazao kakav je to žalostan kvazi-znanstveni uradak par excellence. Drugo, dogma o “bosanskoj Bosni”, ta “utabana stranputica”, smeta Tanaskoviću jer on hoće Bosnu kao labavu konfederaciju. Dakle, Tanasković se ne može osloboditi navika srpskog komandovanja ili pokušaja da komanduje Bosancima. To je već neukusno lajanje na Mjesec. On govori o dogovaranju “legitimnih predstavnika tri konstitutivna naroda” što predstavlja glavni instrument upetljavanja Srbije u unutarnje stvari Bosne. On tako bezobrazno, bez pardona, iz beogradske “ladovine” dopušta sebi da arbitrira u Bosni kao da ovdje niko ne zna ništa. Ma, Tanaskoviću bre, nosi se …
Tanasković je udario u jedno važno pitanje svojim srbovanjem. Iz njegovog pisanija nije jasno šta je realnost. Dakle, šta jeste realnost? Tanasković i velikosrbijanski hegemonizam su naučili da oni definiraju realnost i da oni kazuju šta jeste na negdašnjim prostorima jugoslavenske države. Niko drugi nije imao pravo ni mogućnost da to radi. Ta realnost koju su definirali velikosrpski “trubači” i “guslari” nikoga više ne obavezuje i nikome ne znači ništa bitno. Potrošeni mitovi srpstva uglavnom služe za daljnje sluđivanje unesrećenog srpskog naroda kojega bi neki pop trebao okupiti na guvnu i pokazati mu pravac kretanja. Tanasković bi na taj način nastavio hladnokrvno Njegoševu istragu poturica koji ugrožavaju homogenizirani svijet posrbica. Tanaskovićeva verzija “realnosti” dijametralna je racionalnosti koja danas dominira evropskim demokratskim svijetom. Očito je da Tanaskoviću nije jasno kako je moguće da se neko odlučio iskočiti iz Gleichschaltunga srpstva koje traje već decenijama na prostorima zamišljene Velike Srbije. Tanasković bi nas tako natjerao da prihvatimo nesumnjive istine “srpske nauke”, ali niko više ne nasjeda na fundacionalizam autora koji u društvenoj ontologiji pišu i djeluju sa “srpskog stanovišta”. Tanasković je očito propustio uvid u dostignuća savremene epistemološke teorije i još uvijek gazi u blatu fundacionalističkih mitova srpstva. On samo još može služiti beogradskom režimu u antibosanskom projektu, dakle, uzaludno vlastitu mržnju iskazivati prema Bosni. Koja li je to bijeda od života?
U osnovi, Tanaskovićeve interpretacije i invektive o Bosni su dubinski izraz odbijanja i neprihvatanja suvereniteta Bosne i Hercegovine. To je sva “tajna” njegovog odnosa prema bosanstvu koje se pojavljuje kao prava brana velikosrpskom hegemonizmu na tlu Bosne. Zato bosanstvo u velikosrpskom projektu treba biti dijabolizirano, a nosioci ideje bosanstva trebaju biti proskribirani, zastrašeni i predstavljeni kao naivci, neznalice i opsjenari koji ne pristaju na “realnost” nametnutu srpskim militarnim istrebljenjem Bosanaca koji su neidentični srpstvu. Ali, žigosanje ne daje rezultat!
Tanasković & com. još uvijek ne mogu da shvate da oni više nikada neće moći određivati ime jednog naroda (Bošnjaci), nacije (Bosanci), jezika (bosanski jezik). Srpsko definiranje Bosanaca, Albanaca ili Crnogoraca i Hrvata pripada prohujalim (“odokativnim”) lupetanjima V. S. Karadžića. Oslobađanje bosanstva se više ničim ne može spriječiti i zaustaviti jer je ono naprednija ideja od svih nacionalističkih ekskluzivizama velikosrpskog hegemonizma i patološke mržnje prema Bosni. Danas već možemo govoriti o velikosrpstvu kao bolesti! Bosanci nisu renegati srpstva. Tanasković “ne dopušta” postojanje bosanskohercegovačke nacije, Bosanaca i Bosanki. On ne može prihvatiti, na njegovu žalost, što se danas otvoreno, javno i slobodno govori o bosanstvu. Kao da ne može da povjeruje da ga niko nije pitao “smije li se o tome govoriti” ili zar neko bez “srpske dozvole” može govoriti i misliti na ovim prostorima. Imenicu bosanstvo ili pridjev bosanski Tanasković stalno piše u navodnicima.
Tanasković je prilično dosadan poput filmova u kojima Rambo (Sylvester Stallone) destruira pola svijeta na najbrutalniji način. On o sebi misli u superlativu, gotovo da je na Olimpu, nedostižan, nedodirljiv, kao jedan od raritetnih mitskih likova, daleko iznad ostalih ljudi. O njemu ne mogu suditi niti izricati obični “smrtnici”, kao da je viša rasa. Ovaj Tanaskovićev umišljaj spada u sferu psihijatrijskog i psihološkog razrješenja, uz svijest da o ljudima treba suditi na osnovu njihovih djela. Prevaranti, hvalisavci i egocentrici iz “srpskog sveta”, međutim, iza sebe ostavljaju spaljenu zemlju, srušene kuće i masovne grobnice širom Bosne. To se nikada ne bi desilo bez šovinističkih izricanja brojnih akademika SANU koji su dali ideološki okvir antibosanstva i destrukcije Bosne. Tvorci zla iz sfere akademske i religijske zajednice Srbije i dalje ne odustaju od velikosrpskih projekata iako je sasvim jasno da je Velika Srbija definitivno propala stvar. Na pitanje: “Kako ide naša stvar”, jedan i samo jedan je odgovor: “Naša stvar je totalno propala!” Izvođači projekta Velika Srbija su ili pomrli ili su na izdržavanju doživotnih robija kao osuđeni ratni zločinci. Oni koji ih slijede danas “guslaju” uz vjetar.
Kao plemenski intelektualac srpstva Tanasković nikada neće odgovoriti na pitanje o tome kako je velikosrpska politika koruptirala prostore znanja u srbijanskom društvu a onda tu ciničku perverziju planski širila na druge prostore u okruženju. To je proces u čijem je osnovu rušenje logičkih principa racionalnosti i nametanje laži i mitske slike svijeta. On je umislio da je vox populi u epohi velikosrpskog i velikosrbijanskog populizma. Zato ne trpi bilo kakve kritičke prigovore kada mu se spomene jeftina baruština u koju je zagazio kao intelektualac velikosrpstva. Julien Benda je u knjizi Izdaja intelektualca (Pariz, 1927) opisao proces destrukcije intelektualca koji služi plemenskom, etničkom ili nacionalnom božanstvu istine. On je pred očima imao proces nastajanja italijanskog fašizma i djelovanja nacionalistički orijentiranih njemačkih, italijanskih i francuskih intelektualaca. Tanaskovićevo služenje srpskom ekspanzionističkom nacionalizmu očigledan je primjer rušenja svih sadržaja intelektualnog digniteta i odgovornosti. U knjizi Filosofija palanke (Beograd, 1969) R. Konstantinović je iznutra opisao taj palanački nacizam koji je poplavio srbijanski povijesno-kulturni krajolik od prve polovine 20. stoljeća i doveo do katastrofalne provincijalizacije srbijanskog društva i etabliranja antimoderne ahistorijske svijesti koja njeguje svetosavski kult i mržnju prema svemu drugačijem. U tom društveno-povijesnom sklopu, Tanasković je produkt procesa i modela antibosanskog velikosrpskog svjetonazora na kojem rade Crkva Srbije i akademski krugovi u Beogradu od druge polovine 19. stoljeća kao na svetom zadatku. On se samo uklapa u postavljeni model i politički režim koji proteklih trideset godina zastupaju Milošević, Ćosić ili Vučić. On je glas velikosrpskog hegemonijskog režima, dakle, nikakva znanstvena racionalnost ne podrazumijeva se u njegovim javnim očitovanjima.
Fasciniran vlašću, uz skute vladara, Tanasković se pretvara u slijepog glasnika Velike Srbije. To je naravno njegovo lično opredjeljenje i niko ga ne može spriječiti u tome djelovanju. Ali, on nikako da shvati da postoje Bosanci koji ne žele biti sluge Velike Srbije i koji nisu izgubili ponos i dostojanstvo, koje ne možeš slomiti i prevariti. On zabrinuto upozorava na “front tzv. probosanskih snaga“ koje pokušava dezavuirati i minorizirati, a neke od njih oblatiti kao one koji slijede “duh dijaboličnog imaginarijuma jednog Rasima Muminovića” i tako ih diskvalificirati u kontekstu velikosrpskog guslarskog interpretiranja povijesne zbilje. Tanasković ne uspijeva razlučiti da opravdano ukazivanje na zločinačke ideje srpskih intelektualaca (akademika SANU, dijelova Crkve Srbije i sličnih pojava) ne znači negaciju i kriminalizaciju cjelokupnog srpskog naroda (“celokupnog srpstva”) i njegovog etniciteta. To, ustvari, jednostavno znači da među Srbima, kao i među drugim narodnim grupama, postoje zločinci, nacionalisti, šovinisti, fašisti, neljudi i nemoralne hulje. Samo se jadnici skrivaju iza cijeloga naroda.
Tanaskovićev konstrukt “muslimana” nije realan i samo ekspandira njegovo egoistično maskiranje lažne učenosti koja služi, ustvari, opravdanju velikosrpskih zločina i pothvata zla protiv Bosne. Njegova “orijentalistika” je apsolutno suspektna! Pritom, svetosavsko razumijevanje svijeta ne priznaje pojedinca i ne dozvoljava mu da se pojavljuje izvan kolektiva (“plemena”). On je, u tom smislu, nesretni zatočenik velikosrpske patološke slike svijeta.
Otkud ta neskrivena antibosanska strast kod Tanaskovića? Otkud ta obuzetost Bosnom, opsjednutost svim bosanskim, to manično bavljenje bosanskim pitanjima jednog čovjeka iz Srbije koji se ne interesira za srbijanske Mađare, Vlahe, Bugare, Bošnjake i druge? Zašto se, naprimjer, Tanasković ne bavi nestankom muslimana u Srbiji nakon viševjekovne prisutnosti? Šta se desilo s muslimanskim kulturnim naslijeđem u Srbiji? Kako su nestali materijalni tragovi muslimana u današnjoj Srbiji u kojoj su oni stoljećima postojali? Gdje su muslimani Užica, Karanovca, Smedereva, Jagodine, Šapca, Loznice, Niša, Vranja, Prokuplja, Kuršumlije i tako redom? Gdje su stotine džamija, mesdžida, hanova, naselja ili mezarja po današnjoj Srbiji? Kako je to nestalo?
Iz njegovog pisanja izbija mržnja koju ne uspijeva kontrolirati, iako bi želio da piše pod kontrolom i bez emocija. To mu ne polazi za rukom i stvar se ne odvija rutinski, zato on lupa “mitraljezom” ko Maksim po diviziji pokušavajući potkačiti i dokrajčiti što više “probosanskih jurišnika” koji mu očigledno stvaraju neku vrstu panike i bijesa. Tako to “štekćanje” postoje Tanaskovićev “himerični onirizam”, buncanje u agoniji duge balkanske noći velikosrpskog projekta. Danas Tanasković zna, sasvim sigurno, da je Srbija poražena moralno i vojnički – sve ratove koje je Srbija povela protiv Hrvatske, Bosne i Kosova, izgubila je i trajno se osramotila zločinima nad nedužnim civilima. To znaju i Matija Bećković i Borislav Mihajlović Mihiz, kako nas izvještava Milovan Đilas.
Zaboraviti sve zločine četnika u Bosni i agresiju Srbije i Miloševićevog režima 1990-ih, praviti se kao da to nikada nije bilo i da pola Bosne nije bačeno u masovne grobnice na kojima je ozidan entitet “Rs”, jeste taktika patološke dimenzije militantnog srpstva koje svoje izvorište nalazi u tzv. akademskim i religijskim krugovima Srbije od kraja 19. stoljeća. Tanasković priča priču kao da se ništa nije desilo između Srbije i Bosne na kraju 20. stoljeća, iz visoke pozicije rasnog ekskluzivizma i samoumišljanja o sopstvenoj olimpijskoj veličini, misleći valjda da smo zaboravili njegov ratni odnos prema Bosni, podršku i bodrenje Karadžićevoj srpskoj vojsci u zločinima nad Bošnjacima, njegovo guslanje uz Ćosića, Čavoškog, Bećkovića, Đogu, Nogu i slične akademske “veličine” velikosrpskog hegemonizma i antibosanstva. Tanasković je jedan od potpisnika “Apela za spas Karadžića” (2022), osuđenog ratnog zločinca na internacionalnom sudu u Hagu. Takva “veličina” poziva na dijalog! Pa zar je moguć dijalog s ljudima koji su idejno osmislili, pokrenuli i opravdavali velikosrpske zločine širom raspadajuće Jugoslavije (Srbljeslavije). Doista su svi ti pomračeni velikosrpski nacionalisti bili korisni idioti za razaranje strukture ovoga prostora, oblikovanje vazalnih nacija (državica), njihovo potčinjavanje evropskim silama koje danas izigravaju medijatore, vuku nas za nos i nameću nam svoje “poslove”. Čini se da je velikosrpstvo suštinski pervertirani izraz stare vazalne svijesti!
Koja nesreća je vas snašla D. Tanaskoviću da sudjelujete u ovome velikosrpskom orgijanju po Balkanu?
Bosna je vječna. Bosanci su realnost!
Psi laju, a karavane prolaze.
(kliker.info)