Da li je zaista jedan Bijeljinac bio ministar u ustaškoj vladi NDH?
Iako su generacije živjele u ubjeđenju da se o Drugom svjetskom ratu sve zna, novija istorija nam pokazuje da stalno otkrivamo nove stvari, koje se ili nisu znale, ili nisu smjele da se znaju. Jedna od priča koja je u posljednje vrijeme ponovo izbila na površinu je priča o Bijeljincu koji je bio ministar u vladi NDH, otelotvorenju samog zla na ovim prostorima. Da li je istinita i ko je bio taj Bijeljinac?
Ljubomir Pantić bio je jedan od najuglednijih Bijeljinaca svog vremena. Sin srpskog sveštenika Ostoje Pantića iz semberskog sela Zagoni, krajem 1925. godine se vratio sa studija iz Beča kao pravi evropski gospodin, i odlučio da se nastani u Bijeljini. U gradu je od Čeha Antona Hodovskog preuzeo jednu od prvih apoteka u gradu a, preduzimljiv kakav je bio, brzo je napredovao. Pred početak Drugog svjetskog rata napravio je svoju kuću, a u njoj i apoteku, u današnjoj Ulici Kneginje Milice, a svi u gradu su tu apoteku zvali “Apoteka Ljubomira Pantića”. I danas se u toj zgradi nalazi apoteka, iako je njen osnivač prilično zaboravljen.
Po tom dijelu svoje biografije, moglo bi se reći da je Pantić, kao jedan od uglednijih Bijeljinaca, pravi kandidat za imena ulica i dizanje spomenika, ali to se nikada nije desilo. Zašto? Prema poznatim izvorima, najvjerovatniji razlog za to je – politika. On je, naime, bio jedan od najistaknutijih aktivista Jugoslovenske radikalne zajednice, političke organizacije na čijem čelu je bio Milan Stojadinović, predratni premijer Kraljevine Jugoslavije.
Ova organizacija je postala dominantna i u Bijeljini, a za to nemale zasluge, pripadaju upravo Ljubomiru Pantiću. Iako je na lokalnom planu ostao poznat kao predsjednik bijeljinskog fudbalskog kluba “Semberija” iz 1938. godine, njegove ambicije su bile mnogo više. A prilika da ispuni svoje ambicije ukazala se sljedeće godine.
Nakon velikih i mutnih političkih igara u predvečerje najvećeg sukoba u svjetskoj istoriji, u februaru 1939. godine Milan Stojadinović je dobio priliku da formira Vladu Kraljevine Jugoslavije, a ministar u toj vladi je postao i Ljubomir Pantić. Bio je na čelu ministarstva za šume i rudnike. Ali, u turbulentnom vremenu, ta vlada nije dugo opstala i pala je samo nekoliko dana pred napad Njemačke na Poljsku, kojom je otpočeo Drugi svjetski rat.
Ubrzo je vihor evropskog rata došao i na Balkan, a Kraljevina se raspala u krvi. Na velikom dijelu Kraljevine Karađorđevića formirana je Nezavisna Država Hrvatska, u čiji sastav je spadala i Bijeljina, a istovremeno je počeo i nezapamćeni genocid nad srpskim narodom.
U ludilu Drugog svjetskog rata, kada je na ovim prostorima postojalo nekoliko zaraćenih strana, jednu od najbizarnijih uloga imali su oni Srbi koji su podržavali NDH, pa čak i aktivno učestvovali u njenom stvaranju i funkcionisanju. Među takve je, navodno, spadao i bijeljinski apotekar Ljubomir Pantić.
Naime, u svojoj knjizi “Hrvatska od 41. do 45.” ( The Churchill History Information Centre, London, 2007), Denis Barton piše, nabrajajući najistaknutije Srbe u vladi i vojsci Nezavisne Države Hrvatske, da je ministar u toj vladi bio i Bijeljinac Ljubomir Pantić, i to kao ministar bez portfelja.
Ministar “bez lisnice” u Vladi NDH bio je i magistar farmacije Ljubomir Pantić, apotekar iz Bijeljine. On je u aprilu1945 godine utekao iz Hrvatske zajedno sa ostalim ustaškim glavešinama. Međutim, Ljubomir Pantić je shvatio da bi mogao biti lako uhvaćen i isporučen Jugoslaviji, odnosno izvjesnoj sudbini partizanskog “milosrđa”, pa je nekako uspio stupiti u vezu sa svojim uticajnim rođakom Rodoljubom Čolakovićem – Roćkom, jednim od Titovih najvjernijih pouzdanika. Nakon nepunih pet mjeseci provedenih u emigraciji Pantić se uspio vratiti u Jugoslaviju i predati komunističkim vlastima. Pošto je, kako je spomenuto, imao utjecajnog rođaka Rodoljuba Čolakovića – Roćka proveo je u zatvoru samo tri i po mjeseca, pa je nakon toga bez suđenja pušten da slobodno živi u Beogradu. Čak je dobio i državnu penziju. (Dennis Barton, Croatia 1941 – 1946, The Churchill History Information Centre, London, 2007)
-Originalni izvod iz dokumenta
Prema toj teoriji, koju dalje razrađuju hrvatski, ali i beogradski autori, a među njima i Momčilo Petrović, Pantić je kao ministar u vladi NDH živio u Zagrebu, da bi potom, po slomu te fašističke tvorevine i konačnoj pobjedi komunista pobjegao za Švajcarsku, jednu od četiri neutralne zemlje u Evropi. U strahu od komunističke odmazde, Pantić je stupio u kontakt sa svojim rođakom, najpoznatijim komunistom iz Semberije i jednim od Titovih najbližih saradnika, Rodoljubom Čolakovićem.
Iako su izvori tih saznanja ne baš sasvim jasni, prema njima je Čolaković nagovorio Pantića da se, nakon samo šest mjeseci emigracije, vrati u Beograd. Tamo je proveo u zatvoru oko tri i po mjeseca, da bi potom, bez suđenja, bio pušten, najvjerovatnije zbog bliskih odnosa sa legendarnim Roćkom. Ostao je u Beogradu kao slobodan čovjek, a prema navodima iz Bartonove knjige, 1954. godine mu je dodijeljena čak i državna penzija.
Koliko je u ovim navodima o Pantićevom učešću u vladi NDH istine, i dalje nije najjasnije. Brojna istoriografija koja navodi ministre i ministarstva NDH ne spominje nikakvog ministra bez portfelja.
Da li je Ljubomir žrtveno jagnje onih koji žele da monstruoznoj tvorevini NDH daju ljudski lik, ističući učešće Srba u državi koja je Srbe uništavala, ili je Pantić zaista bio dio zločinačke mašinerije, pokazaće sa sigurnošću tek otvaranje nekih i dalje neotvorenih arhiva u Zagrebu, Beogradu ili negdje drugdje.
noviglas.info