Piše: Saud Grabčanović
Situacija u Srbiji nakon Bukureštanskog mira i ruska izdaja Srba
Nakon Bukureštanskog mira, sklopljenog između Rusije i Turske 1812. godine, srpski pobunjenici nisu više mogli računati na pomoć Rusa. Rusija je na ovaj korak bila prinuđena jer joj je prijetio rat sa Francuskom i Napoleonova invazija na njihovu zemlju. Srbi dugo nisu znali šta je bilo ugovoreno u Bukureštu jer su ih Rusi držali u zabludi. Ruski diplomati su vjerovali da će odredbe Bukureštanskog mira biti privremene i da će ih moći poništiti nakon što prođe opasnost od Napoleona po njihovu državu. Zato su oni obmanjivali srpsko vođstvo, pošto nisu htjeli da Srbi izgube vjeru u njih. Rusi su igrali dugoročno na korištenje „srpske karte“ u svojim osvajačkim planovima. Za takav pristup se brinuo lično ruski car. Sa ruske strane je zbog smirivanja situacije službeno bilo poručeno „braći“ Srbima, kako carska vojska namjerava sa njima i ostalim Jugoslovenima preduzeti veliku akciju protiv Francuza u dalmatinskom Primorju. Navodno je ovo planirao generalštab ruske carske vojske, da rastereti sjeverni front. Novi zapovjednik južne vojske admiral P.V. Čičagov davao je u tom pravcu čak i uputstva za rad. Sve ovo je bila zamisao samog ruskog cara Aleksandra, koji je ovom obmanom želio da umiri Srbe. Ruski instruktori su čak počeli da uvježbavaju srpsku vojsku i da je tobože pripremaju za tu akciju. Srbi su pravu istinu i pravo stanje stvari saznali od turske strane, kad ih je zapovjednik turske vojske, Veliki vezir Huršid-paša preko izaslansva pozvao da predaju gradove! Karađorđe je u prvi mah tvrdo vjerovao da je to neka nova turska podvala i kategorički je odbio taj vezirov poziv. I poslije poziva Huršid-paše ruski diplomati u Srbiji su nastavili kriti pravu istinu, a njihovo obavještavanje Karađorđa nije bilo potpuno niti iskreno. Ruski car je izričito naredio ruskim predstavnicima u Srbiji da se sadržaj osme tačke Bukureštanskog mira saopšti Srbima samo u izvodima i sa ublažavanjem izraza. Posebni ruski izaslanik je 15. avgusta 1812. godine u manastiru Vraćevšnici zaklinjao Srbe na vjernost caru Aleksandru. Kad se na kraju doznala prava istina, ona je djelovala porazno na cjelokupan srpski narod. Srpski ustanici su se osjetili ne samo prepušteni sami sebi, zavađeni i sa Turskom i sa Austrijom, nego čak i prevareni od svoje „braće“ Rusa. To je izazvalo duboko razočaranje kod Srba u Rusiju i uticalo je na opšti pad morala kako kod vođa ustanka tako i kod boraca. Razočarenje, beznađe i strah su zahvatili kompletan srpski narod u Beogradskom pašaluku. Odlazak ruskih garnizona iz Srbije i povlačenje ruske vojske iz Vlaške i Moldavije bili su predznaci skorašnjeg sloma. U Srbiji je zavladala velika panika! Dvojica glavnih srpskih vojskovođa, Petar Dobrnjac i Milenko Stojković, pokušali su ubijediti tvrdog vožda Karađorđa da se prihvate odluke Bukureštanskog mira i da se pristupi pregovorima sa Portom. Međutim, tvrdoglavi srpski vožd je ostao na svojim pozicijama i odbio je bilo kakve razgovore sa Turcima. Nakon ovoga su ova dva glavna srpska komandanta došla u sukob sa Karađorđem. Karađorđe je o ovome imao svoju „istinu“, pa je objavio narodu da njih dvojica „nisu hteli da priznaju novi ustav i da prime mesta u vladi za koja ih je Karađorđe predvideo“. Optužio ih je za cijeli njihov dotadašnji rad i protjerao ih iz Srbije, pošto bi njihovo eventualno ubistvo loše odjeknulo u narodu. Protjerivanje Dobrnjca i Stojkovića je izazvalo veliko nezadovoljstvo i pometnju u srpskom narodu. Milenko i Dobrnjac su bili teški ljudi sa mnogo mana u svakom pogledu, ali su bili najzaslužniji za dotadašnje uspjehe ustanka. Za njihova imena vezane su najznačajnije pobjede ustanika u bojevima kod Ivankovca i Deligrada. Koliko se u ondašnjim krugovima srpskih pobunjenika žalilo što je stvar ispala tako, vidi se najbolje u riječima Vuka Karadžića koji je rekao da se Karađorđe tako oslobodio svojih protivnika “ali tijem okrči i Turcima put, te lakše zemljom ovladaju“. Ovaj veoma loš potez srpskog vožda je nesumnjivo dodatno oslabio ustaničku vojsku i umanjio šanse Srba da se odbrane te je došao kao „kec na desetku“ Visokoj Porti i velikom veziru Huršid-paši.
(Nastaviće se)