Piše: Saud Grabčanović
U ostvarenju nekih značajnih reformi Selima je spriječila nužna potreba da se nastavi iscrpljujući rat protiv Rusije. Reforme koje je želio sprovesti bile su usmjerene na osmansku vojsku. Želio je svoje korpuse modernizirati po ugledu na moderne evropske armije. Selim je uvidio da su mu potrebna nova moderna oružja i nove ratne tehnike da bi se osmanska vojska mogla ravnopravno boriti s ostalim europskim vojskama. Mirom u Jašiju, 1792. godine stvoreni su uslovi za njegov projekat, pa je Selim započeo sa reformama od kojih je upravo vojna bila njegov glavni prioritet. Sultan Selim se odlučio da reformiše svoju državu, pa se okružio pristalicama svojih reformi i izdao je 1793. napredne uredbe o državnoj upravi, vojsci i finansijama, nazvane nizamidžedid, tj. novo uređenje. Sve nedostatke svoje vojske osjetio je Selim III u ratu protiv Rusije. Zato je najprije reformirao sve vojne korpuse, uključujući i janjičarski.Organizacijskom reformom odvojio je upravne i vojne funkcije u svakom korpusu, sa posebnim rukovoditeljem i nadglednikom (nazir). Reforme su prepolovile spisak janjičarskog korpusa, a te reforme su bile najuspješnije u starom Topničkom, Haubičkom, Minerskom i Prijevoznom korpusu. Velike zasluge za tu modernizaciju osmanske vojske imao je francuski oficir Fransoa Baron de Tot, koji je 1794.godine došao sa svojim savjetnicima iz Francuske pomoći Selimu u reorganizaciji spomenutih korpusa.
Stanje u Osmanskom carstvu poslije Jaškog mira karakterisalo je više nepovoljnih momenta. U unutrašnjosti Carstva je vladala borba između reformne i konzervativne struje, te samovoljna vlada paša, spahija i janičara u pojedinim pokrajinama Carstva i pokreti kršćanskih podanika. Na vanjskopolitičkom planu je posebno jačala agresivnost carske Rusije. Uništenje Poljske je pokolebalo tradicionalno prijateljstvo Osmanskog carstva i Francuske. U to vrijeme su francuske vojne snage, predvođene Napoleonom, izvršile napad na Egipat. Novi su ratovi pokazali Turcima da organizacija i oprema njihove vojske daleko zaostaje za vojskama kršćanskih evropskih država. Osmansko je carstvo zaostajalo za njima i u uređenju diplomatske službe. Reforma i jedne i druge grane državnog života naturala se sama od sebe, ako se tako htjelo zaustaviti opasno nazadovanje Carevine. Reforme u obrazovanju nisu bile toliko velike zbog toga što je Selim većinu pažnje posvetio vojsci. U ta je vremena sav državni život bio pod dominantnim vjerskim uticajem, jer je Osmansko carstvo predstavljalo islamsku dežavu u kojoj se vladalo po šerijatu, vjerskim zakonima koji proizilaze iz Kurana. Veliki uticaj religije u društvu je predstavljao otežavajući faktor, pošto je religijski fanatizam i konzervatizam bio presudan činilac pristupa reformama.
Za staro uređenje vezani su bili, manje ili više, svi Turci raznim interesima. U njemu su oni uživali privilegovan položaj kojeg su se veoma nerado odricali. Selimove reforme su trebale umanjiti te njihove privilegije. Sultanova reformna akcija morala je najpre udariti na nosioce starog vojnog uređenja – janjičare. Zato je naišla na veoma jaku branu starog državnog uređenja. Zbog svog nezadovoljstva reformama, nekadašnje glavne borbene snage carstva, janjičari i spahije, nisu bili dovoljno pripremljeni za moderno ratovanje. Tada je Selim odlučio uvesti novu pješadijsku snagu, koja je poznata pod nazivom Nizam-i-Džedit (Nova vojska). Novoosnovani je korpus bio dobro organiziran, sa uniformama, obučen u evropskoj taktici ratovanja, sa zastavom i oružjem. Obuka i organizacija ove nove moderne vojske je bila povjerena francuskim, engleskim i njemačkim vojnim stručnjacima. Ali, stvaranje četa, koje su se uvježbavale po evropskom uzoru, išlo je vrlo sporo. Najprije se pokušalo sa stotinjak ruskih i austrijskih dezertera, jer Turci nisu htjeli da se podvrgnu ovoj nevjerničkoj veštini, koju su nazvali „đaur-talimi“ (đaur-talum – nevernički egzercir). Za potrebe nove vojske Selim je ustanovio državnu kasu sa specijalnim prihodima. Korpus je finansiran iz posebnih prihoda nazvanih „irad-i-džedit“ (novi Prihodi od: carigradske carine, zakupnina za duhan, novi porez na vino i rakiju, voće, ovce, koze itd.). U cilju prikupljanja sredstava za svoj projekat i smanjenja evidentnog nezadovoljstva u narodu, sultan Selim je izdao stroge naredbe protiv raskoši. Prerušen u običnog građanina lično je obilazio Istanbul i nadzirao da li se njegova naređenja izvršavaju. U to vrijeme su uhode obavijestile sultana da se Rusi spremaju da pomoću flote zauzmu rezervoare carigradskog vodovoda i da tako prisile grad na predaju. Tada je Selimov reformni prvak Čelebi-efendija odlučio da opremi i obrazuje jednu specijalnu vojnu jedinicu za zaštitu te važne tačke kod Istanbula. Janjičari su odbili da u njoj služe, pa su za to upotrebljene bostandžije iz Topkapi saraja. Ova je jedinica bila smještena u kasarni pomorskih trupa (levenda), pa je ta jedinica dobila ime levend-asker. U to vrijeme su u okolini Istanbula podignute velike kasarne, vježbališta za novu vojsku za vježbanje na evropski način, a izgrađena je i fabrika za prozvodnju modernih pušaka. Zapadni inženjeri i vojni stručnjaci su utvrdili i prijestolnicu Istanbul, a izgradili su i modernu pomorsku flotu i obrazovali mornare po zapadnom uzoru.
Za pokriće tih potreba udarani su novi nameti koji su izazivali veliko nezadovoljstvo u narodu. Selimove nove vojne jedinice su se posebno istakle u ratu protiv Napoleona u Siriji i Egiptu, dok su se janjičari u tim borbama pokazali nepouzdani i bez ikakve vrijednosti. Te nove trupe su 1802. godine rastjerale razbojničke (hajdučke) čete sa planina Balkana i Rodopa, daglije (brđane) ili krdžalije (nazvani po predjelu Krdžali u Rodopskim planinama). Ranije su dugo godina janjičari i spahije neuspješno pokušavali da oslobode Rumeliju i Bugarsku ove napasti. Popunjavanje redova ovih četa dosta je onemogućavala agitacija janjičara i uleme. Bolje je išlo skupljanje u Maloj Aziji za logor na azijskoj strani Bosfora. Selim je tako sa evropskim stručnjacima popravio i uredio ratnu mornaricu, artiljeriju i druge rodove i podigao fabrike za municiju te reorganizovao vojne i inženjerske škole. Selim III je 1795. godine osnovao novu Kopneno-tehničku školu (Mühendishane-i Berri-i Hümayun) koja je bila slična današnjoj Pomorsko-tehničkoj školi. (Osmanlılar Ansiklopedisi, İstanbul:Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık A.Ş.. str 504.) U njoj su se školovali mladi oficiri za teoretske i praktične aspekte topništva, polaganje mina i inženjerstvo. Prema navedenome, može se zaključiti da su obrazovne reforme i sve novoosnovane obrazovne ustanove također bile namijenjene razvoju osmanske vojske.
Osmansko carstvo je od dolaska Selima III na vlast bilo u finansijskim neprilikama. Selim je za to krivio tradicionalni oblik državne kase u kojem nije postojao glavni budžet. Vladini namjesnici su bili finansijski nezavisni i mogli su trošiti kako su god željeli, bez ikakve upravne kontrole. Sultan Selim je na to odgovorio reorganizacijom pisarskih poslova i razvijenijom upravnom kancelarijom Velikog vezira, nazvanom „Bab-i Asafi“(Prebivalište). Na ovaj je način sultan stao na kraj nepotizmu i mitu, pisari su bili unapređivani u skladu s njihovim sposobnostima, a upravni pomoćnik Velikog vezira stavljen je u službu sistema. Druga važna upravna Selimova reforma bila je smanjivanje broja ljudi koji su imali rang vezira. Na taj je načio želio smanjiti mito i korupciju te smanjiti troškove održavanja takvih položaja. Nakon mirasklopljenog u Jašiju Selim se okoristio šestogodišnjim mirom s Evropom, jer su njene velesile bile zabavljene drugom i trećom podjelom Poljske i početkom Francuske revolucije 1789. godine. Britanci su bili protiv savezništva između Osmanlija i Francuza, jer se u to vrijeme Napoleon Bonaparta pokazao kao njihov velik protivnik. Selim je pripremao kampanju protiv Rusa i Srba zajedno s mnogim balkanskim prvacima. Rusi su imali samo podršku Crnogoraca na Balkanu, što je značilo da su Osmanlije imali vrlo dobar položaj na tom području. Pošto je izdržavanje plaćenih dobrovoljaca suviše teretilo državnu kasu, sultan Selim III je jednim hatišerifom 1805. godine naredio da se u nizami-džedid regrutuju obavezno mladići od 20-25 godina. Hatišerif je već pri proglašenju izazvao velike nemire, posebno u provincijama Carstva. Pošto su nemiri imali velike razmjere, sultan je bio prinuđen da od te naredbe privremeno odustane.Već iduće godine on je ponovo aktuelizirao ovaj svoj hatišerif u vrijeme kada je došlo do novog sukoba sa Rusijom, koji je doveo do rusko-turskog rata. Prije početka ovog rata, polovinom 1806. Godine, sultan Selim III je poslao svoje nove izvježbane trupe u grad Ruščuk u Bugarsku. Janjičari su ovaj potez shvatili kao sultanovu namjeru da želi skršiti njihov otpor. Oni su se oružano suprostavili prolazu tih trupa kroz Rumeliju i nanijeli su im znatne gubitke. Istovremeno su u Istanbulu počeli veliki nemiri uleme, janjičara i običnog naroda, koji su dobili opasne forme. Selim III, da bi umirio strasti u prijestolnici, povratio je novu vojsku-„ nizam-džedid“ u Malu Aziju, otpustio reformne ministre i u septembru 1806. godine imenovao janjičarskog agu za Velikog vezira. Ovi sultanovi potezi su predstavljali pobjedu protureformnih snaga. (Nastaviće se)