Radosno je stablo
Dok se preliva u prostor
I živom krvlju prstiju
Dotiče smisao vasione
Smirena je pustinja
Dok se u njoj tope
Tragovi karavana
I okamenjeni krici
Bivših životinja
Dižu se kao tanke sjenke ptica
Prema nebu
Uzbuđeni su gradovi
Dok putuju
Na tamne strane svijeta
Koje kompasi i ne slute
I putujući bacaju
Naše snove kao
Lišće niz vodu
Dok noć se stropoštava
Mi ostajemo i dalje slijepi
Kopajući u sebi
Bunar sve dublji
Da u njemu svoju
Tamnicu ozidamo
Jusuf Trbić