Ne pričamo sad o spoljnim obilježjima suvereniteta koja su takođe kompromitovana zadiranjem OHR-a u dejtonsku ustavnu kompoziciju BiH i svojevoljnim odustajanjem političke elite Republike Srpske u proteklom periodu od originalnih ustavnih prerogativa državnosti. Ovdje je riječ o nečemu daleko važnijem.
Naime, ako posmatramo aktuelni politički trenutak uviđamo da svi iole važni politički subjekti u Republici Srpskoj ne računaju na ustavne mogućnosti i funkcije zemlje, na suverenu volju građana kad je riječ o budućnosti Republike Srpske, a što je najgore od svega-ni sami ti građani više uopšte ne vjeruju u svoju suverenu moć da utiču na kreiranje važnih odluka u zemlji. Jednostavno rečeno, niti politička elita niti građani više ne vjeruju u institucije i ustavni poredak Republike Srpske. To su ostale samo fikcije, mrtva slova na papiru. Dio političke elite oličen u vlasti smatra da je bogomdan da vodi Republiku Srpsku, uzda se u neke spoljne faktore da će ostati na vlasti i doći do nekih para da obezbjedi kakvo-takvo funkcionisanje budžeta. Drugi dio političke elite, oličen u opoziciji, takođe smatra da je bogomdan da zamjeni nesposobnu vlast iako iza sebe nema bilo kakav realan program niti kadrove koji ulijevaju nadu u bolju budućnost svojim stručnim, iskustvenim i moralnim referencama. Opozicija u Republici Srpskoj ima jedini plan da dođe do vlasti, da malo relaksira retoriku prema Sarajevu i zapadnom faktoru, da obeća tu i tamo neke reforme, da prebaci jednu ili dvije nadležnosti na centralne institucije u Sarajevu, da obeća da je za EU integracije i da onda dobije kredit od MMF-a kojim bi preživila godinu dana na vlasti dok čeka da se SNSD raspadne iznutra i tako omogući opoziciji da vlada jedno dva mandata bez bilo kakvih problema i jačih oponenata. Za to vrijeme bi i opozicija pojačala nacionalnu retoriku, odbacila bi reforme i EU integracije i počela da brsli priču koju je brslila i aktuelna vlast jer ta priča donosi određene poene na izborima. Deja vu, po ko zna koji put.
Prema tome, i vlast i opozicija imaju isključivo svoju računicu čija su osnova pare, kako do njih doći i kako ih kontrolisati. Nikakve druge tu koncepcije nema, nikakve brige za građane i Republiku, nikakve ideologije i nikakvog znanja i vizije šta raditi u narednih pedeset godina. Da zlo bude veće, budući da je isuviše pametnih ljudi već napustilo ovaj prostor, sa mediokritetima koji su ostali i potpuno nezainteresovanim ostatkom ono malo pameti što je još uvijek ovdje, nade u promjenu, odnosno alternativu trenutnom sistemu i koncepciji-nema. Ljudi više ne vjeruju u Republiku Srpsku, odnosno u njenu sposobnost da obezbjedi vladavinu prava, jednake šanse za uspjeh svima i efikasan ekonomski sistem. Ljudi više ne vjeruju u perspektivu na ovom prostoru. U institucijama su ljudi koje zanima jedino kako da u njima ostanu, nemaju pojma u kojem se trenutku nalazi svijet, prestali su da rade na sebi i od njhovog neznanja jedino je veća njihova nepotrebnost.
Kad se sve to zna, a zna se, postavlja se sumorno i neugodno pitanje: da li je naša generacija već ukinula Republiku Srpsku?
(frontal.ba)