Piše: Jusuf Trbić
U današnjem vremenu sport je, za svaku sredinu, svojevrsni prozor u svijet. Kroz taj prozor gledamo ljepšu stranu života, radost igre, ljepotu nadmetanja, gledamo bolji svijet i mjerimo sebe u odnosu na druge. U moru teškoća, problema, ratova i umiranja, sport i sportska takmičenja najljepša su stranica istorije. Pokazuje to i drevna Grčka, u kojoj su gradovi-države neprekidno vodili međusobne ratove ili su ratovali protiv drugih, ali su Olimpijske igre za sve njih značile obavezni prekid svih sukoba i zajedničko uživanje u sportskim nadmetanjima. Olimpijski pobjednici slavljeni su kao idoli, bez obzira na to odakle su dolazili. Oni su bili svojevrsni ukras svog vremena.
Velika imena
Semberski sport je iznjedrio male i velike junake, od skromnih amaterskih igrača do junaka velikih svjetskih sportskih terena. Uvijek ćemo se sjećati velikih imena najvažnije sporedne stvari na svijet – fudbala. Vahidin Musemić i njegov brat Husref, reprezentativci Jugoslavije, internacionalci Đorđe Milovanović, Mile Urošević, Simo Nikolić, nakon njih nenadmašni Savo Milošević, zatim Admir Smajić i Faruk Hujdurović, reprezentativci BiH, čitav niz velikih imena, sve do mladog Luke Jovića, igrača portulskog velikana Benfike. O njima se zna manje-više sve.
Tu su i košarkaši Slobodan Popović i Miroslav Poljak, veliki igrač Osman Bukvić, Nebojša Lazarević, reprezentativac Jugoslavije, Milenko Manojlović, kadetski reprezentativac nekadašnje domovine, koji je s ekipom osvojio srebro na Evropskom prvenstvu u Francuskoj 1977. godine, Miodrag Kačarević, veliki košarkaš i trener, pa Adnan Mulaahmetović i Mujaga Korajkić, sve do Miljana Šarića i najmlađih, a već slavnih Nikole Đakovića i Njegoša Sikiraša, članova zlatne bosanskohercegovačke reprezentacije, prvaka Evrope 2015. godine ( Sikiraš je uvršten i u prvu petorku šampionata). Sjećam se velikog talenta i sportiste Fahrudina Jahića, skakača u dalj, koji je uvršten na listu deset najbooljih atletičara Srbije svih vremena. Dugo je bio reprezentativac Jugoslavije, a njegov rezultat od 7,61 cm, postignut 1976. godine, dugo je bio drugi po vrijednosti, iza nedostižnog Nenada Stekića, tadašnjeg evropskog rekordera. Nakon završene takmičarske karijere bio je jedan od najuspješnijih atletskih trenera u Jugoslaviji, dugogodišnji trener reprezentacije Srbije i njenog olimpijskog tima.
Dva košarkaša zaslužuju da se posebno pomenu, jer su obojica klupski prvaci Evrope.
Nihad Izić je bio član one slavne ekipe sarajevske Bosne koja je osvojila naslov evropskog šampiona u vrijeme kad je košarka bila izuzetno 
popularna i jaka na starom kontinentu. Ekipa trenera Bogdana Tanjevića, u kojoj su igrali Mirza Delibašić, Varajić, Radovanović i drugi nezaboravni asovi, ispisala je jednu od najljepših stranica u istoriji košarke na ovim prostorima. Bio je 5. april 1979. godine, kad je Bosna, kao totalni autsajder, nadigrala i pobijedila slavni italijanski tim Emerson iz Varezea u finalu u Grenoblu. Bila je to prva titula evropskog šampiona koja je stigla u Jugoslaviju. Nihad Izić je, nakon uspješne igračke karijere u Sarajevu, otišao u Tursku i tamo je postigao takve uspjehe, i kao igrač i kao trener, da je tamo jednodušno proglašen za najzaslužnijeg ( uz predsjednika turskog košarkaškog saveta Tugaja Demirela) što je turska košarka dostigla evropski nivo. Postigao je izvanredne rezultate s mlađim turskim selekcijama i danas je on u toj velikoj zemlji neupitni košarkaški autoritet. Dobitnik je i Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva.
Nekadašnji bijeljinski košarkaš Dragiša Šarić proslavio se u beogradskom Partizanu, s kojim je osvojio titulu evropskog prvaka 1992. godine. Umro je mlad, u 47-moj godini u Puli.
Golman bez premca
Jugoslavija je bila velikan u svijetu rukometa, a njene nasljednice, bivše republike, prije svih Srbija i Hrvatska, takođe spadaju u sam vrh ovoga sporta. U našoj zemlji rukomet dugo nije imao popularnost drugih sportova, fudbala i košarke, ali je jedan čovjek sve to promijenio. Bijeljinac Enid Tahirović stekao je toliku slavu i uticaj, da je stvorio sasvim drugačiju sliku ovoga sporta kod nas. Da čudo bude veće, on nije strijelac ili neki atraktivni organizator igre, već rukometni golman – ali golman kakav se još nije pojavio pod ovim nebom. Nije u pitanju samo talenat ili sportsko umijeće, već snaga karaktera, karizma do sad neviđena na rukometnim terenima, i sposobnost da čitavu jednu generaciju ličnim primjerom povuče do ostvarenja nemogućeg.
Enid Tahirović je rođen 1972. u Bijeljini i tu je počeo karijeru. Na početku rata branio je za tuzlansku Slobodu, a onda je otišao u Njemačku.U ekipi HG Firt branio je od 1993. do 1995. godine, a zatim za TSV Asbah do 1998. godine. Nakon toga se vratio u Bosnu i branio u sarajevskom Željezničaru do 2002. godine, pa onda prešao u ekipu Bosne. Tu je proveo četiri izuzetno uspješne godine, u kojima je sarajevska Bosna tri puta osvojila Premier ligu i dva puta Kup BiH, a igrala je i u polufinalu evropskog Kupa kupova 2007. godine. Zatim odlazi u Cimos iz Kopra, gdje je proveo samo jednu godinu, a bio je proglašen za najboljeg igrača lige, osvojio je Kup Slovenije i igrao u polufinalu evropskog Kupa kupova. Nakon toga vratio se u Njemačku, u Gepingen, koji je, ojačan sjajnim golmanom, nakon punih 40 godina osvojio prvi trofej – EHF kup, a zatim još jednom. Odatle je Enid otišao u zasluženu sportsku penziju, ali ga na teren vraća veliki klub HSV. Nakon svega, njegov raniji klub Gepingen, da se oduži svojoj legendi, omogućio mu je da odigra posljednje tri utakmice prvenstva u njihovom dresu i da se trijumfalno oprosti od njemačke publike, kojoj je bio idol.
Enid Tahirović je bio kapiten rukometne reprezentacije BiH i neupitni vođa te ekipe, igrač zbog koga je publika dolazila u dvorane. Izabran je za sportsku ličnost BiH 2006. godine, po izboru Dnevnog avaza, i za najboljeg sportistu BiH, po izboru banjalučkih Nezavisnih novina. Od sportskog saveza BiH dobio je posebno priznanje “Mirza Delibašić”. Sportsku karijeru završio je 2012. godine. Za reprezentaciju je odigrao 99 utakmica, a debitovao je 26. decembra 2000. godine u prijateljskoj utakmici u Makedoniji. Zbog njega je na važne utakmice znalo da dođe i po deset hiljada gledalaca, i da puna sala skandira njegovo ime. Bio je i ostao pojam sportiste i najbolji i najuticajniji rukometaš u istoriji ovog sporta u BiH.
Danas je Enid Tahirović na novoj dužnosti – predsjednik je Rukometnog saveza BiH, i zvanično prvi čovjek našeg rukometa.
Nek mu je sa srećom.
( nastaviće se)