Piše: Jusuf Trbić
U ljeto 2015. godine, uz Pantelino, postavljena je u Muzeju Semberije pomalo neobična izložba pod nazivom : “Stevan Krnić – jedna životna priča”. Bila je to lijepa prilika da se Bijeljinci sjete svog sugrađanina koji je život posvetio ovom gradu, đacima i muzici. Autorka ove lijepe izložbe, istoričar i pisac Tanja Lazić, učinila je, u ime svih Bijeljinaca, ono što je uobičajeno u svjetskim gradovima i kulturama, a kod nas nije – uspjela je da sačuva istorijske vrijednosti od zaborava, u vremenu koje je utonulo u opšti zaborav. Povoda za ovakvu izložbu je itekako bilo : 2015. godine navršilo se 130 godina od Krnićevog rođenja, a na Pantelino 1911. godine Krnić je, kao dirigent, prvi put javno nastupio u Bijeljini, predvodeći hor “Srbadija”. Izložba je donijela i priču o jednom dugom, uzbudljivom vremenu i čovjeku koji je Bijeljini posvetio čitav svoj radni vijek, dug preko sedam decenija.
Ko je bio Stevan Krnić?
Vijek pun muzike
Ovog izuzetnog učitelja i muzičkog pedagoga zapamtile su mnoge generacije njegovih đaka, kojih je danas sve manje. Rođen je 1885. godine u selu Lužanima u opštini Slavonski Brod, a umro 1977. godine u Bijeljini, radeći do kraja života, ispunivši skoro cio vijek muzikom. Nevjerovatna je radna energija tog čovjeka. Gdje god je bio, obilježio je vrijeme stvaralaštvom kakvo je danas teško i zamisliti.
Nakon osnovne škole u rodnom selu, završio je pet razreda gimnazije u Slavonskoj Požegi, ali, njegova porodica je bila siromašna i nije mogla dalje da ga školuje, pa je on školovanje nastavio u Učiteljskoj školi u Pakracu, zahvaljujući stipendiji. Bio je odličan đak, a posebno se isticao u muzici, pa je u posljednjoj godini školovanja, kao đak, rukovodio đačkim horom i tamburaškim orkestrom, i to vrlo uspješno. Počeo je raditi u Gradačcu, i odmah nakon dolaska osnovao je mješoviti pjevački zbor sa 35 članova i kompletan tamburaški orkestar. Prebačen je uskoro za učitelja u selo Osječane, pa je i tu odmah osnovao pjevački zbor i tamburaški orkestar, a zatim i antialkoholičarsko društvo i četiri analfabetska tečaja, kao i gimnastičko društvo. Treba reći da su, u to vrijeme, učitelji bili cijenjeni, ali nisu bili naročito plaćeni, a sve takve vanškolske aktivnosti radili su volonterski. Kad je prvi put stigao na dužnost u Bijeljinu, krajem juna 1911. godine, preuzeo je hor “Srbadije”, koji je tada imao 80 članova, i s njim je imao već pomenuti, veoma uspješan nastup za Pantelino, a mjesec dana kasnije još jedan, na Veliku Gospojinu. Nakon kratkog boravka u Brčkom, gdje je vodio veliki hor, vratio se u Bijeljinu naredne 1912. godine, a hor “Srbadije” je, pod njegovim rukovodstvom, nastavio uspješan rad. Zapaženi su nastupi u više gradova u Bosni i Srbiji, uključujući i nastup u Beogradu, a u novembru 1912. godine održan je i koncert o kojem se dugo pričalo. Nazvan je “Mokranjčevo veče”, iz Beograda je došao i veliki kompozitor Stevan Mokranjac, koji je lično dirigovao izvedbom dvije njegove “Rukoveti”. Za to vrijeme, to je bio izuzetan uspjeh.
Prvi svjetski rat prekinuo je sve aktivnosti, a kad su ratna dejstva završena, Krnić se obreo u Han Pijesku, i čim je stupio na dužnost učitelja, okupio je grupu pjevača, našao nekako instrumente i formirao orkestar. Nakon kraćeg boravka u Osječanima vratio se u Bijeljinu u maju 1920. godine, i nikad je više nije napustio. Već u jesen naredne godine uspio je ponovo da okupi hor “Srbadije”, koji nije radio od početka rata, kad mu je rad bio zabranjen, i za kratko vrijeme hor je ponovo brojao preko 80 članova. Vrlo brzo je održan prvi koncert, a u sljedećih dvadeset godina, do početka Drugog svjetskog rata, redao se niz uspjeha, kakav Bijeljina više nije zapamtila. Održavano je više od dvadeset koncerata svake godine. Ali, Stevanu Krniću je i to bilo malo, pa je u tadašnjem Zanatlijskom društvu osnovao tri sekcije : pjevačku, tamburašku i diletantsku ( glumačku) i vodio ih više od pet godina, do 1927. godine. U Gimnaziji je predavao srpskohrvatski jezik i muzičko vaspitanje, i, dakako, vodio školski hor i orkestar. Uz sve ovo, Krnić je, kao predsjednik Sreskog učiteljskog društva, 1934. godine organizovao i učiteljski mješoviti hor, sa više od četrdeset članova. Sve je ovo Stevan Krnić radio pored svojih redovnih dužnosti u školi.
Ponovo rat
A onda je izbio Drugi svjetski rat i rad “Srbadije” je ponovo bio zabranjen. Ali, čim je Bijeljina konačno oslobođena, 2. aprila 1945. godine, Stevan Krnić je nastavio tamo gdje je stao. Vrlo brzo je okupio preživjele članove hora, angažovao nove i formirao “Sindikalni pjevački hor”, koji je uskoro dobio ime Kulturno-umjetničko društvo “Radojka Lakić”. Hor je učestvovao na svim priredbama i javnim manifestacijama u Semberiji i okolini, a pamte se nastupi u Tuzli i Slavonskom Brodu i, posebno, nastup u Bijeljini, kojim je oblježeno 40 godina rada Stevana Krnića, u septembru 1951. godine.
Koliko je bio važan Krnićev rad, pokazuje i ovaj podatak : on je 1953. godine (tri godine nakon penzionisanja), prepustio vođenje ovog hora tadašnjem direktoru Muzičke škole, ali hor se ugasio samo godinu dana kasnije. Niko to nije umio da radi kao Steva Krnić. A za proslavu 29. novembra – Dana Republike, on je formirao novi hor prosvjetnih i javnih radnika, sa 50 članova. Nastavio je da radi honorarno u Gimnaziji i osnovnoj školi “Radojka Lakić”, gdje je vodio pionirski hor sa više od stotinu članova, i taj je hor pobijedio 1957. na velikom takmičenju u Brčkom.
Stevana Krnića u radu nije omela ni porodična tragedija. Tokom Drugog svjetskog rata izgubio je dvoje djece – kćerka Dragica, profesorka, učesnica NOR-a, poginula je na zadatku u Mostaru, a sina Ljubu, sveštenika, ustaše su odvele u Jasenovac, gdje je ubijen. Drugi njegov sin Petar zarobljen je kao jugoslovenski vojnik na početku rata i deportovan u Njemačku, i za njega se nije znalo sve do 1968. godine, kad se prvi put javio ocu.
Sve do smrti 1977. godine Krnić je radio, često je bio gost u školi “Fadil Jahić Španac”, a kad više nije mogao odlaziti u školu, držao je privatne časove iz muzike kod svoje kuće. Povodom 60 godina rada, 1965. godine, dobio je priznanje Skupštine opštine, Plaketu grada, i uz nju – novu violinu, jer je onu staru, uz dosta fotografija i dokumenata, još ranije poklonio Muzeju Semberije. A sam je zapisao : “Za mene je vaskolik život kada prođem gradom, a stariji mještani, sijede glave, ustaju i pozdravljaju me, govoreći : “Evo našeg učitelja.” To je najveća i najljepša nagrada.
Krajem prošlog vijeka vrijedni učitelj mnoštva generacija Stevan Krnić dobio je svoju ulicu u Bijeljini. Mnogi drugi istaknuti Bijeljinci još nisu i ne zna se kad će.