Piše: Saud Grabčanović
Komunistička ideologija u praksi, sukob staljinizma sa titoizmom
Današnje mlade generacije koje odrastaju i odgajaju se u novom buržoaskom sistemu, koji danas vlada na ovim našim prostorima, malo toga znaju o komunizmu, sistemu koji je oko pola vijeka postojao i vladao u Jugoslaviji, našoj nekadašnoj zajedničkoj domovini. Cilj ove nakada jako popularne,danas skoro potpuno prevaziđene ideologije, koju su osmislili njeni tvorci Karl Marks i Fridrih Engels sredinom 19.vijeka, bio je stvaranje društva „socijalne pravde“ u kojem neće biti „eksploatacije čovjeka po čovjeku“ i u kojem će vladati materijalno blagostanje u kojem će „svako slobodno uzimati po svojoj potrebi“. Oni su taj sistem zamislili kao veoma human i pravedan, sitem u kojem neće biti privatne svojine nego će sve biti zajedničko, pripadnici radničke klase će vladati, a obični ljudi će u tom sistemu živjeti u blagostanju, slobodi, demokratiji, pravdi i jednakosti. Ovakve ideje su u Evropi bile veoma popularne i prihvaćene od strane širokih narodnih masa, u to vrijeme ekonomskih kriza i „vučijeg“ oblika kapitalizma u kojem je vladala opšta bijeda i surova i nehumana eksploatacija radničke klase praćena represijom. U to vrijeme je radnička klasa u Evropi i Americi činila najveći dio srednje klase stanovništva koji je živio u oskudici i nemaštini i koji je trpio surovu eksploataciju i sve vrste nepravdi od strane vladajuće klase. Te činjenice nam danas jasno dokazuju zbog čega je utopijska ideja komunizma, koja je u svojoj osnovi bila veoma humana i pravedna, svojevremeno bila tako prihvaćena. Međutim, nakon pobjede komunista u revoluciji 1917. godine u carskoj Rusiji i uspostavljanja tog sistema, stvari se u praksi nisu odvijale kako su bile zamišljene. Ispostavilo se da na tadašnjem nivou razvitka „proizvodnih snaga i proizvodnih odnosa“, tačnije na tadašnjem nivou razvitka ljudske svijesti i nivoa kulture, takav sistem nije moguće u praksi provesti i stvoriti ga mirnim i humanim putem. Zato je ruski komunistički vođa Vladimir Iljič Lenjin osmislio jedan drugačiji pristup marksističkim idejama, tzv.„diktaturu proletarijata“. Lenjin je bio svjestan da komunizam u svojoj suštini predstavlja neprirodni poredak koji je nemoguće u praksi ostvariti bez represije i velike propagande. Taj je sistem, po njemu, bio moguć samo uz zabranu svih političkih partija osim komunističke, zabranu širenja bilo kakve druge ideologije i politike osim one koju vode komunisti, puni ateizam i uništenje religije kao „opijuma za narod“ – kako je to govorio „veliki“ Lenjin, potpunu državnu svojinu nad svim sredstvima za proizvodnju – konfiskaciju i nacionalizaciju svih privatnih fabrika i preduzeća kao i zanatskih radnji, punu državnu kontrolu privrede putem petogodišnjih planova, kolektivizaciju svih seoskih poljoprivrednih posjeda i stvaranje Kolhoza i Sovhoza. To je značilo da je u praksi trebalo uništiti slobodno seljaštvo i zemljoposjednike, tzv. „kulake“, kao „opasnost za revoluciju“ i pretvoriti ih u radnike na državnim posjedima. Favorizovano je političko jednoumlje i zabrana isticanja vlastitih ideja koje nisu u skladu sa partijskim „smjernicama i direktivama“. Uvedena je totalna kontrola i cenzura svih mas-medija i kulturnih institucija, čime su stvoreni preduslovi za neograničenu propagandu i obmanu običnog čovjeka. Pored svega toga, bila je uvedena i totalna partijska kontrola školstva i zdravstva. Za „vječni“ opstanak tog sistema, po Lenjinu,bilo je potrebno još i stvaranje i podržavanje tzv. „kulta ličnosti velikog vođe“, te stvaranje „narodne milicije“ i tajne službe NKVD, koje su pod kontrolom partije i velikog vođe i koje treba da štite revoluciju, stvaranje „narodne (crvene) armije“ koja je pod kontrolom partije i direktnom komandom velikog vođe. Po Lenjinu su, u cilju tzv. „permanentne revolucije“ ,bile potrebne periodične „čistke“ u partiji i vojsci, uz fizičku likvidaciju korumpiranih, revizionističkih, odmetnutih i nesposobnih kadrova. Da bi sistem dobro funkcionisao Lenjin je „propisao“ trajnu represiju nad svim neistomišljenicima, a po potrebi slanje u logore na prevaspitavanje i njihovu likvidaciju. Lenjin je odmah po preuzimanju vlasti naredio likvidaciju svih velikodostojnika i boljara ranijeg carističkog sistema u Rusiji, kao i same carske porodice… Krajnji cilj ovog strašnog nasilja bilo je stvaranje nekakvog „novog čovjeka“, po receptima idejnih tvoraca marksizma Karla Marksa i Fridriha Engelsa.
Ove, same po sebi monstruozne ideje „velikog“ Vladimira Uljanova Iljiča -Lenjina, u praksi je revnosno provodio njegov nasljednik, tadašnji veliki komunistički vođa u SSSR-u, krvoločni diktator Josif Visiaronović (Džugašvili) zvani Staljin. Staljin je bio Gruzijac i njegovo pravo prezime je Džugašvili.On je najprije završio bogosloviju i bio je pravoslavni sveštenik. Kada je napustio crkvu i priključio se komunistima postao je veliki ateista i najveći protivnik religije uopšte. Staljinov režim je srušio više crkava u Rusiji i pobio više sveštenika od Turaka, Tatara i Mongola zajedno! Taj njegov ekstremni i u suštini zločinački oblik provođenja komunističke ideologije u praksi se danas naziva „staljinizam“. Vrijeme Staljinove vladavine u SSSR-u bilo je obilježeno strahovladom, „kultom ličnosti (njegove)“, svim oblicima kršenja ljudskih i vjerskih prava i sloboda, gulazima, ubistvima, političkim likvidacijama, čistkama i velikom gladi i umiranjem od nje u ruralnim područjima posebno u Ukrajini, do koje je došlo zbog otimanja zemlje od seljaka i nasilne kolektivizacije u cilju stvaranja tzv. „kolhoza i sovhoza“. Međutim u doba Staljinove vladavine dogodila se i velika pobjeda Crvene armije nad Hitlerom i njemačkim nacizmom, u kojoj su njegove zasluge neosporne! Za vrijeme njegove strahovlade komunizam je doživio svoj vrhunac i svoje „zlatno“ vrijeme. To nam danas jasno govori da je komunizam kao ideja jedino moguć sa takvim čvrstim oblikom vladavine koji se naziva „diktatura proletarijata“ (U kojoj u ime proletera vlada šačica partijaša-novih careva). Staljin, koji se smatrao velikim vođom „svjetske revolucije“, nije trpio nikakvo suprotstavljanje njemu i centrali svjetskog komunizma koju je on stvorio – Kominterni, kasnijem Kominformu. Ono što bi on zamislio i rekao, a Kominform potvrdio, moralo se bezrezervno prihvatiti i podržati, i po cijenu života, kao „sveto slovo“! Komunistički Informacioni biro (Kominform) je bio nastavak Kominterne, koju je Staljin pod pritiskom velikih sila raspustio 1943. godine.
Komunistički informacioni biro (Kominformacioni biro) je osnovan 27. septembra 1947. godine u Poljskoj, u maloj banji Škljarska Poremba. Sastanak je okončan u Varšavi prijedlogom da se osnuje Kominform, koji je prvi sastanak održao u Beogradu u decembru 1947.godine. Tada je započeta gradnja zgrade budućeg sjedišta lista „Za trajni mir i međunarodnu demokratiju“, koja će mnogo kasnije postati hotel Jugoslavija. U to vrijeme Kominform je imao sjedište u Moskvi i smatrao se za jedinog baštinika „svjetskog proleterskog internacionalizma“. Pojava nekog novog i nekakvog drugačijeg pristupa „komunističkoj praksi“, nasuprot sovjetskom šablonu, smatrana je za izdaju i otrov koji će brzo uništiti „proleterski internacioalizam“ i izazvati slom komunizma u SSSR-u i svijetu. Ideje Josipa Broza Tita, koji je zagovarao drugačiji i „mekši“ put u socijalizam od sovjetskog, kod Staljina su izazvale veliki bijes i protivljenje, koje je kasnije preraslo u otvoreni ideološki sukob dvojice „najvećih vođa radničkog pokreta“ u tadašnjoj Evropi. Vrijeme je nažalost pokazalo da je „Hazjajin“ ipak u konačnici bio u pravu, evropski komunizam je danas klinički mrtav. Titova jeres ga je prva „načela“, ali ga nije skoz dokrajčila! Proces potpune propasti komunističkog bloka i same komunističke ideje na evropskom kontinentu nije tekao tako brzo kako je to veliki vođa Staljin predviđao. Komunizam se urušio, ali mnogo godina kasnije i to sam od sebe i najmanje zbog Titovog „revizionizma“, nego najviše zbog svoje idejne potrošenosti i nemogućnosti nalaženja rješenja po pitanju ekonomije i tržišne privrede, kao i ljudskih prava i sloboda.
Od smrti Staljina do konačnog sloma komunizma i potpune propasti ideja Marksa, Engelsa, Lenjina i Staljina u Evropi i šire, proteklo je nešto više od pola vijeka. U nekadašnjim bastionima evropskog komunizma SSSR-u i Titovoj Jugoslaviji, koji su bili međusobno ideološki suprotstavljeni i zagovarali dva različita „modela“ socijalizma i komunizma, došlo je do potpunog sloma komunizma i restauracije buržoaskog društvenog sistema. Taj kapitalizam koji mi danas poznajemo daleko je od onog „vučijeg sistema deranja kože sa leđa radničke klase, iz doba Marksa i Engelsa, to je danas jedan sasvim novi, humaniji, pravedniji i demokratskiji drušveni sistem, sa puno više elemenata socijalne pravde nego što je toga ikada bilo i u jednoj zemlji u kojoj su komunisti bili na vlasti! Tako su, u konačnici, bile uzaludne sve strahote i zločini koje su „crveni“ režimi počinili nad svojim sugrađanima, kolegama i prijateljima, kao i svojim partijskim drugovima u nastojanju da sačuvaju svoju vlast. Svi gulazi i svi Goli otoci bili su uzaludni, komunizam je danas klinički mrtav sistem, osim u nekim zemljama Azije, Latinske Amerike, Afrike kao i na Kubi.
(nastaviće se)