Gojko Čekić, nekadašnji komandant logora Batković, tvrdi da zatočenike u tom objektu niko nije tukao, niti prisiljavao da rade, nose municiju i kopaju rovove a odnosi zarobljenih i stražara su bili toliko dobri da su se među nekima od njih “procvetala prijateljstva”. Mladići mlađi od 18 godina su, po svedoku, dovedeni greškom koja je odmah ispravljena
U izjavi timu Karadžićeve odbrane nekadašnji komandant logora Batković, Gojko Čekić, tvrdi da su zarobljenici “sabirnog centra” jeli istu hranu kao i stražari, držani na toplom tokom zime i dobijali medicinsku negu. Tvrdi, takođe, da nikada nije naredio stražarima da bilo koga “fizički zlostavljaju” a ako su njegove naredbe prekršene, počinioci su bili kažnjeni.
Čekić je u avgustu 1994. godine od Đoke Pajića preuzeo dužnost komandanta “sabirnog centra” Ekonomija u selu Batković kod Bijeljine i bio je zadužen za “organizaciju uslova” u centru, u skladu sa naređenjima komandanta Istočno-bosanskog korpusa. U Ekonomiju su, navodi on, dovođeni vojnici zarobljeni na linijama sukoba sa kojima su pripadnici vojne policije i organa bezbednosti Korpusa obavljali informativne razgovore, da bi utvrdili ima li među njima onih koji su počinili ratne zločine nad Srbima. Odnosi između stražara i zatočenika su bili toliko dobri, navodi Čekić, da su se među nekima od njih “rodila prijateljstva”.
U logoru Batković je, prema optužnici, od juna 1992. do juna 1995. godine ubijeno najmanje šestoro zarobljenika. U presuđenim činjenicama sa drugih suđenja koje je veće “primilo k znanju” u Karadžićevom predmetu, navodi se da su uslovi u logoru bili loši, zatočenici nisu dobijali dovoljno hrane i vode, morali su da kopaju rovove i nose municiju do linije sukoba, rade u polju i u fabrikama i sahranjuju mrtve. Pojedini zatočenici su prebijani tri puta dnevno, seksualno su zlostavljani i primorani da tuku jedni druge.
U unakrsnom ispitivanju, tužilac je predočio neke od presuđenih činjenica. Čekić, međutim, tvrdi da “dok je on bio u logoru, nije znao” da su zatočenici spavali na betonskim podovima, koristili rupu u zemlji kao toalet, kao i da je jedan mladić umro od dijabetesa a drugi zarobljenici od srčanog udara. Takođe je negirao da su zarobljenici upućivani na prinudni rad ili da su morali da nose municiju. Konačno, rekao je da nije znao da je Avdo Palić kojem se nakon pada Žepe gubi svaki trag, držan u zatvoru u Vanekovom mlinu u Bijeljini.
Nakon pada Srebrenice, u logor Batković je doveden jedan broj ljudi koji su se, po svedoku, borili ili priključili Armiji BiH tokom proboja. Po njegovim rečima, neki od njih su preminuli od rana zadobijenih pre zarobljavanja a ne zbog odsustva medicinske nege ili loših uslova u logoru. Među zatočenicima je bilo i mladića od 15 do 18 godina kao i staraca. Čekić je u dodatnom ispitivanju rekao da VRS, prilikom zarobljavanja, nije mogla da razdvaja ta lica ali da su mladići kasnije pušteni “jednostrano, bez naknade”, to jest razmene za srpske zarobljenike.
(sense-agency.com)