Piše: Saud Grabčanović
Uvod
Proizvodnja i pijenje alkoholnih pića potiču još iz najranijih vremena postojanja ljudskog roda. U mnogim je kulturama piće neizostavni dio važnih društvenih događaja i zbivanja. U stara vremena je alkoholu pridavana magična moć, pa se pio u toku velikih vjerskih ceremonija, slavlja i u svim svečanim prilikama. Stare civilizacije su najprije poznavale proizvodnju vina od grožđa i razne vrsta piva koje se pravilo od ječma, pšenice, riže, heljde… Sva ta pića su imala mali postotak alkohola. Međutim, kada je otkrivena destilacija, počela je proizvodnja žestokih alkoholnih pića sa velikim procentom alkohola. Otkriće destilacije pripisuje se starim Egipćanima. Destilacija se vršila i u staroj Kini, Mesopotamiji, Vavilonu, Vizantiji, kod starih Slovena, Kelta , Germana, u Arapskom hilafetu (arapski alhemičari su destilovali alkohol u 11. i 12. vijeku) a kasnije i u Osmanskom carstvu. Jezuiti su u Italiji u 12. i 13. vijeku dijelili svoju „vodu života” – aqua vitae ( rakija lozovača ). Sve do 15. vijeka rakija je smatrana ljekovitom, od 16. vijeka razne vrste rakije postepeno počinju da se koriste u gotovo svim evropskim zemljama. Konzumiranje jačih alkoholnih pića na našim prostorima datira iz vremena doseljavanja Slovena na Balkan u 7. vijeku. Sloveni su tada sa sobom donijeli iz svoje prapostojbine medovinu, srednje jako alkoholno piće koje se dobijalo vrenjem meda. Vino i pivo su kod starih Slovena bili pića svakodnevnog života, dok je medovina imala poseban status, bila je piće za svadbe i druge značajne svečanosti. Izraz „medeni mjesec” potiče od starog običaja da se mladencima tokom njihovog prvog mjeseca braka davalo da piju medovinu, vjerujući da će njezino opojno djelovanje rezultirati rođenjem muškog potomka. Medovina se na našim prostorima prvi put spominje u dokumentima iz 13. vijeka. U doba Kraljevine Bosne najviše je u upotrebi bilo vino. Žešća pića osim medovine rijeđe su se koristila. Poznato je da su bosanski vladari i njihovi najbliži rodjaci bili prvi Bošnjaci koji su bili u prilici da probaju ono što mi danas nazivamo komovicom, lozovačom i travaricom. Međutim, u to vrijeme ova su pića smatrana za lijek i tako su bila i korištena. Bosanska crkva je osuđivala proizvodnju i pijenje svih alkoholnih pića, pa i vina. Pijenje alkohla je bosanskim krstjanima-bogumilima bilo strogo zabranjeno. Međutim, pisani dokumenti iz tog doba govore nam da se ova zabrana slabo poštovala. Katolici, koji su u ta vremena predstavljali drugu konfesiju po jačini u Bosanskom kraljevstvu, nikada nisu imali slične zabrane. Sa osmanskim osvajanjima Bosne potpuno se promijenila situacija sa slobodnom proizvodnjom i upotrebom alkoholnih pića. Nova je država u svojoj osnovi bila islamska država čiji su zakoni bili utemeljeni na šerijatu, zakonu koji proizilazi iz Časnog Kurana. Prema islamskim propisima alkohol i pijančenje se smatraju “haramom” ( zabranjenim) za muslimane vjernike Zbog toga su proizvodnja i pijenje alkohola u prvim vijekovima osmanske vlasti bili zabranjeni, uvedena je prohibicija, pa je ta rabota prešla u potpunu ilegalu. Sa druge strane, zvaničnici osmanske vlasti su često i sami potajno bili ljubitelji “dobre kapljice”, pa su najčešće “zatvarali oči” pred tim problemom. Da napomenem, u ta vremena i u ostalim dijelovima Carstva, kao i u samoj prijestolnici Istanbulu, tajno su se proizvodila i pila alkoholna pića uprkos strogim zabranama i drakonskim kaznama za one koji piju ili proizvode alkoholna pića. U osmanska je vremena bilo jako mnogo poznatih osmanskih zvaničnika : Velikih vezira ,vezira i paša koji su bili poznati po tome što su rado pili alkohol. Zato su mnogi od ovih velikodostojnika, za koje se znalo da piju, uz svoje ime dobijali nadimak “ sarhoš” – tur. pijanica ( Osman paša-Sarhoš, Ahmed paša-Sarhoš, Ibrahim paša Memibegović-Sarhoš, Mustafa paša-Sarhoš…..) U istoriji Osmanskog carstva čak je bilo i nekoliko sultana koji su voljeli “dobru kapljicu”! Svakako je od njih nama danas najpoznatiji sultan Selim II zvani mest ili sarhoš (pijanica). Selim II je bio sin sultana Sulejmana i ruske robinje Hureme. Ovaj je sultan toliko bio odan vinu i ovozemaljskim užitcima, da je svu svoju vlast u Osmanskom carstvu bio prepustio u ruke Velikog vezira – našeg Bošnjaka Mehmed-paše Sokolovića! Selim II je saznao da na Kipru proizvode najbolje vino na svijetu, pa je naredio Mehmed-paši da osvoji ovo ostrvo, što je ovaj i uspio nakon krvavih borbi sa Mlečanima i velikih ljudskih žrtava. Ne treba zaboraviti da su osmanski sultani, pored krune padišaha –sultana, od 1453. godine i sultana Mehmeda II Fatiha, nosili i krunu careva Istočnog Rimskog carstva, a od 1516. godine i sultana Selima I, oni su bili i halife, vjerski poglavari svih muslimana na dunjaluku, nosili su mač i plašt poslanika Muhameda kao njegovi nasljednici! Nakon osvajanja Bosne u 15. vijeku Turci su donijeli u naše krajeve mnoge nove i do tada nepoznate voćne vrste poput: breskve, kajsije, mušmule i narandže. Oni su donijeli i uveli u upotrebu u Bosni bakarne kazane za destilaciju rakije, na turskom zvane „kazgan”. Naziv rakija je u Bosanski jezik ušao iz turskog, na kojem se isto piće naziva raki. U drugoj polovini 16. vijeka u Bosanskom ejaletu dolazi do velikog skoka proizvodnje i konzumacije rakije, uprkos zabranama i oštrim kaznama koje je propisivao šerijatski zakon. Poseban zamah razvoju proizvodnje rakije nastao je nakon Tanzimatskih zakona i provođenja tih reformi u Bosanskom ejaletu. Tada dolazi i do velikog razvoja voćarstva u našoj zemlji. Rakija šljivovica u našim krajevima počinje da se peče od voća krajem 16. vijeka. U 17. vijeku se u Bosanskom ejaletu po prvi put pilo više rakije nego vina, pa se to doba s pravom naziva „rakijski vijek”. Bosanci su masovno prešli na rakiju šljivovicu pod osmanskom vlašću, najprije iz ekonomskih razloga, držeći se izreke „vino traži slugu, a rakija gazdu“. Razlog za to je svakako bila i zabrana uzgoja vinove loze kojom su pojedini sultani pokušavali da iskorijene konzumiranje alkohola u Osmanskom carstvu. U 19.vijeku, nakon provođenja Tanzimata kojim je ukinuta zabrana proizvodnje i javne prodaje i ispijanja alkoholnih pića, dolazi do masovnog otvaranja kafana širom Bosne i mnogi muslimani počinju javno konzumirati alkohol. Mnogi istaknuti Bošnjaci toga vremena: begovi, age, učeni ljudi, intelektualci, trgovci, zanatlije… posjećuju kafane i piju u njima. Iz tog vremena nam je ostao posebno poznat slučaj našeg pjesnika Muse Ćazima Čatića koji je bio veliki ljubitelj „ dobre kapljice“. Njegovi savremenici i biografi su zapisali da je naš dobri Musa često znao „ presaugati“ i na putu iz krčme ka svojoj kući završiti u blatnjavom šancu kraj puta!
(Nastaviće se)