Piše: Saud Grabčanović
Iskazi neutralnih svjedoka o događajima u Bijeljini u aprilu 1992.godine
O tragičnim događajima koji su se desili u našem gradu u aprilu 1992. godine svoje iskaze su dali i neutralni svjedoci ovog masakra neposredno nakon njega. Mislim da se njihovim iskazima može potpuno vjerovati. Jedan od njih je bio američki novinar Ron Haviv, kojeg je je angažovao Arkan da snima njegove „uspešne pohode“ u ratu po Hrvatskoj i Bosni. Velikosrbi su mislili da će Haviv kao Jevrej stati na njihovu stranu i opravdavati njihove bestijalne zločine nad muslimanima pred svijetom. Međutim, ljuto su se prevarili. Ron Haviv je brzo shvatio da se u Bijeljini dešava genocid, sličan onom kakav je njegov narod doživio, te je stao na stranu Bošnjaka!
Prema fotografu i novinaru Ronu Havivu: „srpske snage su napale prve, sa nekoliko autobusa lažnih paravojnika koji su ušli u grad, zauzimajući radio-stanicu i forsirajući lokalne Srbe da otkriju indentitete gradskih nesrpskih građana. Suočivši se s malo otpora u gradu vođa Arkan, čija je tobožnja paravojna formacija bila pod direktnom komandom JNA, triumfalno je izvjestio srbijanskog predsjednika Slobodana Miloševića da su brzo i lako zauzeli Bijeljinu“ .
Prema izvještajima nekih neutralnih svjedoka u “borbama” u gradu su učestvovali pored „Mirkovih četnika“ i tzv“Panteri“, paravojna grupa koju je predvodio prijeratni socijalni radnik u Centru za socijalni rad u Bijeljini Ljubiša Savić, poznatiji po svom ratnom psudonimu “Mauzer”. Međutim ove informacije nisu potpuno tačne! Mauzer lično jeste učestvovao u tim događajima, ali „Panteri „nisu, jer u to vrijeme nisu ni postojali! Panteri su bili stvoreni tek u maju 1992. godine, i tada započeli svoju kampanju nasilja nad bijeljinskim Bošnjacima, svojim komšijama i jednim dijelom „loših“ Srba. Izvršili su više silovanja i ubistava u gradu pretražujući kuće stanovnika i pljačkajući njihovu imovinu.
Ljubiša Savić, bivši vaspitač u Centru za socijalni rad u Bijeljini, u godinama previranja i raspada SFRJ je „obrnuo ćurak“. On je od okorjelog koministe za kakvog je važio, preko noći postao još okorjeliji veliko Srbin i pročetnik. Bio je jedan od glavnih snivača SDS u gradu.
Izjava srpskih gradskih funkcionera o događajima u gradu u april 1992.
Bivši gradonačelnik grada Bijeljine, nastanjen u Obarskoj, Cvijetin Simić posvjedočio je da u gradu skoro da i nije bilo nikakvih borbi. Po njemu je jedina prava borba u gradu sa „muslimanskim ekstremistima“ bila u noći između 1. i 2. aprila 1992. godine i to u krugu i u okolini gradske bolnice u Bijeljini , gdje se desilo i najviše ubistava bošnjačkih civila . Ova nam njegova izjava jasno govori da u dvodnevnom “ratu” u Bijeljini 1992. godine u stvari i nije bilo nekakvog većeg organizovanog bošnjačkog otpora, nego da se tu radilo o dobro režiranoj, ali nedovoljno uspješnoj krvavoj predstavi.
U to vrijeme ovaj čovjek je po „zadatku“ obavljao funkciju gradonačelnika grada Bijeljine. On je na tu poziciju bio postavljen kao visokopozicionirani funkcioner SDS-a. u SAO Semberije i Majevice. Simić je znao sve detalje o ovim događajima te ih je prezentirao na svoj način, pošto je bio duboko razočaran slabim „otporom“ bijeljinskih Bošnjaka koji nisu „progutali udicu“, te je stoga planirani sveopšti pokolj bijeljinskih Bošnjaka propao i bio sveden samo na likvidaciju pojedinaca „po spiskovima“. U tim su spiskovima bila navedena imena nekih članova stranke SDA u Bijeljini, kao i imena posebno bogatih i moćnih bijeljinskih Bošnjaka, koje treba opljačkati i ubiti. Što se tiče događaja oko bolnice koje pominje, on je jednostavno morao nečim opravdati stravični masakr, koji je u okolini bolnice počinjen nad Bošnjacima i desetak Albanaca gradskih poslastičara, vlasnika ašćinica, čevabdžija i pekara !
Kako su se nakon maskra u Bijeljini borbe proširile na okolna mjesta, SDS Bijeljine i bosanski Srbi su stvorili tzv. Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srpske (MUP RS), tobožnje nezavisne srpske policijske snage. Prema HRW, obrazac terora i nasilja sa “težnjom da se stvori Velika Srbija” razvijen je i u praksi “isproban” prvo u Bijeljini, a kasnije je po istom planu djelovano i u svim ostalim opštinama u sjeveroistočnoj Bosni i Hercegovini od strane istih paravojnih grupa iz Srbije.
Miloševićev „obrazac“ za eliminaciju nesrba sa „osvojenih“ područja
Ovaj srpski obrazac ili metod je opisala UN-ova komisija stručnjaka sljedećim terminima: Prvo, paravojne snage bosanskih Srba bi uz podršku JNA preuzele kontrolu područja. U više slučajeva, srpskim stanovnicima je naređeno da napuste područje prije nego nastupi nasilje. Domovi nesrpskih stanovnika, ciljani su za uništenje, kao i kulturni i religijski spomenici, posebno crkve i džamije, bili su uništavani odmah ili kasnije planski. Drugo, područje pada pod kontrolu paravojnih snaga koji teroriziraju nesrpske stanovnike sa naizmjeničnim ubijanjima, silovanjima i pljačkama. Treće, zauzetim područjem su upravljali lokalni srpski autoriteti, često uz paravojne snage. Tokom ove faze, nesrpski stanovnici su pritvarani, prebijani i ponekad prebacivani u logore gdje je nastavljano nasilje, uključujući masovna ubistva. Nesrpski stanovnici su često otpuštani sa poslova, a njihova imovina je oduzimana. Većina je tjerana da potpiše dokumente za odustajanje od prava na svoje domove prije nego što su deportirani u druge dijelove zemlje. Ovaj monstruozni Miloševićev “obrazac” korišćen je i u našoj Bijeljini u toku rata i agresije na BiH od 1992. do 1995.godine.
(nastaviće se)
