Piše: Saud Grabčanović
Nasuprot svim gore navedenim anomalijama, greškama i lošim stranama tog sistema, u zemljama pod vlašću komunista desilo se i dosta toga što je bilo pozitivno. Te zemlje, koje su prije revolucije pretežno bile agrarne, zaostale i nerazvijene, pod vlašću komunista su se vrlo brzo industrijalizirale i modernizirale. Ubrzano se razvijala teška i prerađivačka industrija, zemlja se elektificirala, gradili su se novi i moderni infrastrukturni objekti, novi putevi i željezničke pruge, stanovništvo je masovno zapošljavano u novim državnim fabrikama i državnim institucijama. Životni standard običnog čovjeka je porastao, gradile su se nove stambene zgrade za radničku klasu, kao i radnička odmarališta… Na polju zdravstva i školstva dešavale su se još veće i pozitivnije promjene : ubrzano se razvijao zdravstveni sistem, gradile su se bolnice i ambulante, škole i fakulteti, narod je masovno opismenjavan, mladi su se masovno školovali, a školstvo i zdravstvo su bili besplatni…..Taj je sistem donekle ličio na društvo socijalne pravde.
Teroristička organizacija “Crvena Pravda“ je nastala nekoliko godina nakon uspješne revolucije u Rusiji, kada je komunistička ideologija u Evropi i svijetu od strane potlačene većine bila prihvaćena sa oduševljenjem. U to vrijeme je glavna komunistička deviza za nasilno osvajanje vlasti bila ona poznata Lenjinova izreka „Cilj opravdava sredstvo“! To je u praksi značilo da su u borbi za preuzimanje vlasti, koju su komunisti zvali „proleterska revolucija“, bila dozvoljena sva moguća sredstva za postizanje krajnjeg cilja, kako humana, tako i nehumana, uključujući i atentate i ubistva tadašnjih obnašatelja vlasti kao i likvidacije političkih neistomišljenika u vlastitim redovima! Takve metode borbe su tadašnji radikalni komunisti preuzeli od anarhista. I naši mladi Bijeljinci, pripadnici tzv. „Crvene pravde“, koji su svi bili članovi i simpatizeri komunističke partije, kojima su tom propagandom bili „isprani mozgovi“, jednako su tako razmišljali i u praksi se ponašali. Oni su bili spremni, u ime „ proleterske revolucije“, nemilosrdno i bez previše razmišljanja, ubijati predstavnike tadašnje vlasti, nečije sinove, očeve i supružnike. Oni su bez pogovora slijedili monstruoznu Lenjinovu devizu koju je preuzeo od Makijavelija oca totalitarizma: „Cilj opravdava sredstvo“ i onu ličnu Staljinovu kovanicu koja zvuči još monstruoznije : „Nema čovjeka – nema problema“!
Organizacija „Crvena pravda“ je, sa današnjeg istorijskog aspekta, predstavljala terorističku organizaciju koju su sačinjavali mladi komunistički avanturisti sa anarhističkim pogledima! Potezi koje su ti zanesenjaci vukli su bili veoma kontraproduktivni i štetni za tadašnju KPJ i njenu budućnost. Ubistvo ministra „unutrašnjih dela“ Milorada Draškovića, pisca i kreatora „Obznane“, predstavljalo je veliku grešku! Tim ubistvom „crvenopravdaši“ su dali argument i opravdanje vladajućoj oligarhiji da se beskompromisno i krvavo obračuna sa komunistima u tadašnjoj Kraljevini SHS, kasnije Jugoslaviji. Obračun vladajuće klase sa komunistima je prerastao u pravu lovačku hajku. KPJ je bila zauvijek stavljena van zakona, a njeni su pripadnici premlaćivani, hapšeni, zatvarani i osuđivani na dugogodišnju robiju, a mnogi su bili i ubijeni. U policijskom obračunu sa komunistima tridesetih godina prošlog vijeka bilo je ubijeno čak sedam sekretara SKOJ-a (Saveza komunističke omladine) : Josip Debeljak, Josip Kolumbo, Pavle Paja Marganović, Janko Mišić, Mijo Oreški, Pero Popović Aga i Zlatko Šnajder! (P.Slobodan -Sedam sekretara SKOJ-a 1962.). Tada su mnogi jugoslovenski komunisti, posebno oni vodeći, zbog opasnosti od hapšenja emigrirali u inostranstvo, a najviše u SSSR, gdje su neki od njih kasnije pali u nemilost i bili likvidirani u poznatim Staljinovim „čistkama“. Ono što nije uspio „napraviti“ kralj Aleksandar, jugoslovenskim komunistima je to uradio monstruozni Staljin. U njegovim čistkama 1937-1939. godine stradali su svi generalni sekretari KPJ do toga vremena : Filip Filipović, Sima Marković, Đuro Cvijić, Jovan Mališić i Milan Gorkić, a bilo je ubijeno još oko 600 jugoslovenskih komunista koji su zbog progona u Jugoslaviji potražili spas kod „svog brata“ Staljina u SSSR-u! (Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki str. 75-84, Beograd, 1989.)
Preživjeli članovi „Crvene Pravde“ su se kasnije odrekli i ogradili od nasilnih metoda „revolucionarne borbe“. Oni su učestvovali u Španskom građanskom ratu, kao i u kasnijem NOB-u u Jugoslaviji. Nakon oslobođenja postali su poznati društveno-politički radnici u novoj Titovoj Jugoslaviji. Jedan od njih je ostavio poseban trag i pečat u tome vremenu – Rodoljub Čolaković-Roćko. On ima ogromne zasluge u obnovi državnosti naše domovine, države Bosne i Hercegovine! Taj veliki čovjek ima posebne zasluge i za očuvanje kulturnog naslijeđa bošnjačkog naroda. On je 1950. godine spriječio rušenje „Baš čaršije„ u Sarajevu i „Atik“ džamije u Bijeljini! (dnevni list Danas | Nedelja | Rodoljub Čolaković – Rentijer revolucije).
(Nastaviće se)