Piše: Jusuf Trbić
Američki novinar T. D. Allman objavio je 1993. godine u jednom od najtiražnijih časopisa u svijetu – Vanity Fair, svoje “Pismo iz Velike Srbije (prenio ga je zagrebački Globus u broju od 5. marta 1993. godine), kao jedno od najiscrpnijih svjedočanstava o srpskim zločinima koje se pojavilo u to vrijeme. Na jednom mjestu u tekstu on kaže : “ U Evropi, na kraju dvadesetog stoljeća, vjerovati da bilo koji narod ima pravo na ubijanje, nije uzrok ludila. To je ludilo samo.” Na Allmana je najmučniji utisak ostavilo pitanje koje je mnogo puta čuo od Srba, običnih ljudi : “ Šta se to radi Srbima?”. Na kraju teksta on kaže : “ Naime, koliko mogu predvidjeti, svačiji posjet Srbima počet će i završiti kao moj : u susretima s bezumljem. Teror neće biti udaljeniji od nasmiješenog lica za susjednim stolom – sve dok Srbi ne iznađu način da se suprotstave, ne onome što im je “učinio svijet”, nego onome što su učinili sami sebi.”
U Moljevićevom programu “Homogena Srbija”, objavljenom u četničkom listu “Naš put” u junu 1941. godine, piše da im je konačni cilj “ da stvore i organizuju homogenu Srbiju koja ima da obuhvati celo etničko područje na kome Srbi žive, i da osiguraju potrebne strateške i saobraćajne linije i čvorove, te privredna područja, kako bi joj bio omogućen i obezbeđen slobodan privredni, politički i kulturni život i razvitak za sva vremena. Te strateške i saobraćajne linije i čvorovi potrebni za sigurnost, život i opstanak Srbije, iako gdegde ne bi imale srpsku većinu, imaju da posluže Srbiji i srpskom narodu da se ne bi više ponavljala teška stradanja koja Srbima nanose njihovi susedi čim im se pruži prilika.” Po posljednjem predratnom popisu stanovništva u Zvorniku je bilo 59,4 odsto Bošnjaka, u Višegradu 62,8 odsto, u Foči 51,6 odsto, a danas se u tim gradovima oni mogu na prste prebrojati. U Brčkom i Posavini Srba je bilo 20 odsto, ali su i Istočna Bosna i Posavina smještene u srpski etnički prostor i očišćene od Bošnjaka i Hrvata, njihove kulture, istorije, tradicije. U knjizi “Srpska strana rata” (Beograd 2001. godine) Latinka Perović formuliše srpske ratne ciljeve : “ Revizija unutrašnjih granica, razmena stanovništva i prestruktuiranje balkanskog političkog prostora.” A Vesna Pešić ističe : “ Rat za promenu granica između republika i proterivanje drugih etničkih populacija iniciralo je političko vođstvo Srbije kao način stvaranja srpske nacionalne države. Hrvatsko vođstvo izabralo je u osnovi sličnu strategiju dolaskom HDZ-a na vlast, koja se ogledala u diskriminaciji i otvorenoj netrpeljivosti prema Srbima u Hrvatskoj i teritorijalnim pretenzijama prema Bosni i Hercegovini. Ovu republiku je, prema dogovoru, trebalo podeliti između Srbije i Hrvatske.”
Moljevićev program dao je svojevremeno i konkretne zadatke : protjerivanje 2,675.000 Muslimana sa teritorija koje će uzeti Srbi, a da se na tim teritorijama naseli 1,310.000 Srba koji će tu biti dovedeni. Ideja Dobrice Ćosića o “humanom preselenju naroda”, nije, dakle, bila ništa novo. A nije bila nova ni strategija etničkog čišćenja, kojim se ostvaruje preseljenje naroda. U decembru 1941. godine, u pismu koje je štab Draže Mihajlovića uputio Dragiši Vasiću, traži se preuzimanje znatnog dijela Hrvatske i “ čišćenje Srbije od svih nesrpskih elemenata”, s tim da Muslimani, uz pomoć Engleza, budu protjerani u Tursku. Konačni cilj obnarodovala je četnička komanda 20. decembra 1941. godine : stvaranje etnički čiste Velike Srbije, koja se sastoji od Srbije, Crne Gore, BiH i Vojvodine…”očišćenih …od svih nacionalnih manjina i nenarodnih elemenata”. Posebno je naglašena potreba za ”čišćenjem muslimanske populacije iz Sandžaka i BiH”.
Komanda Draže Mihajlovića pisala je riječ “čišćenje” u značenju koje smo zapamtili i pola vijeka kasnije. Granice njihove Velike Srbije bile su “etničke granice srpskog naroda”, ma šta to značilo, a istu tu sintagmu čuli smo iz usta Slobodana Miloševića i njegovih sljedbenika. Razlika je bila samo u jednom : Miloševićev ratni štab svoj je osvajački pohod za stvaranje srpskog lebensrauma pripremio na istim osnovama, ali mnogo brižljivije. Angažovana je gigantska mašinerija proizvodnje propagandne magle koja je, kao velika zavjesa, prekrila i prošlost, i sadašnjost, i istinu, i moral, i savjest, i pokrenula dvije moćne poluge : bivšu JNA, četvrtu po snazi vojsku u Evropi, zajedno s kompletnim političkim medijskim, ekonomskim, kulturnim i bezbjednosnim sistemom, i Srpsku pravoslavnu crkvu kao duhovnog vođu, inspiratora i garanta realizovanja novog plana stvaranja Velike Srbije. Etničko čišćenje i masovni zločini, projektovani kao način stvaranja Velike Srbije, bili su sasvim racionalan izbor. Jer, da je ta fantomska država ( ili prostor) stvorena na svim planiranim teritorijama (kako pokazuje popis iz 1991. godine), Srba bi u njoj bilo manje od 52 odsto. Bez eliminisanja nepoželjnih, a prije svega Bošnjaka i Albanaca, ta bi se tvorevima vrlo brzo sama srušila, jer, za samo desetak godina, Srbi bi tu bi bili manjina. A eliminisanje nepoželjnih moglo se izvršiti samo velikim, krvavim masovnim zločinima i zatiranjem svih tragova njihovog postojanja, u čemu su Srbi u Srbiji imali bogato iskustvo još iz vremena odlaska Turske s tih prostora.
I na drugoj strani, u Hrvatskoj, starom partneru za uništenje Bošnjaka i podjelu Bosne, mnoge stvari su tekle na isti način. I kao što su Srbi rehabilitovali četnike, jer su radili po njihovom programu i na njihov način, tako su i u Hrvatskoj oživjeli ustašku ideologiju, a Pavelićevu Nezavisnu Državu Hrvatsku Tuđman je proglasio “ostvarenjem povijesnih težnji hrvatskog naroda.” Na dijelu bosanske teritorije, koji je, po dogovoru Miloševića i Tuđmana, trebalo da pripadne Hrvatskoj, sve je urađeno u dlaku isto kao i u Karadžićevom “ataru”.
Da li se onda iko može začuditi što antifašizam danas gubi davno dobijenu bitku i što se gospodari “srpskog etničkog prostora” slijepo pridržavaju doktrine koja je uspjela ogromnu većinu njihovih podanika uključiti, na ovaj ili onaj način, u veliki zločinački poduhvat, i tako ih učiniti nosiocima kolektivne odgovornosti za ono što se dogodilo? Oni koji su se protivili, bili su žigosani kao izdajnici. U “Zapisima iz mračnih vremena” Filip David kaže : “ U društvu koje ne uvažava argumente pojedinac je bez ikakve moći, njegovo suprotstavljanje proglašava se intelektualnom paranojom, što ono, u populističkom okruženju, i jeste. On je izoliran kao što se izolira svaki opasni virus.”
Ali, nije to jedino objašnjenje upornog, svestranog i dubinski zasnovanog ideološkog modela koji Bošnjake u RS-u i danas čini žrtvama fašizma.
( nastaviće se)