Piše: Saud Grabčanović
Pučile
Ovo selo se nalazi jugozapadno od Bijeljine, a od centra grada je udaljeno oko 5 km. Po popisu iz 2013. godine ovo selo je imalo 2126 stanovnika, od kojih se 98,73 % izjasnilo prema etničkoj pripadnosti da su Srbi. U odnosu na popis iz 1991. godine broj stanovnika se u ovom selu utrostručio! Selo ima pravoslavnu crkvu „Svetog Joakima i Ane“. Seoska slava ili „molitva“ je prva „mlada“ nedjelja poslije „Đurđevdana“. Selo ima zajedničko groblje sa Patkovačom i Bijeljinom.
Nastanak sela i njegovog imena:
Pučile se ne spominju u osmanskim defterima prije Velikog Bečkog rata. Ovaj je kraj posebno stradao u ratu 1716-1718. godine. Nakon „Beogradskog mira“ 1739. godine, novi osmanski begovi, koji su dobili posjede u Semberiji, počeli su sa naseljavanjem skoro potpuno puste Semberije pravoslavnim stanovništvom. Tada su pravoslavni naseljenici iz Crne Gore i istočne Hercegovine podigli i ovo selo. Selo je dobilo ime po neprohodnim šumama koje su zatekli prvi naseljenici u ovo selo.
Predanja o naseljavanju sela i stanovništva:
Narodna predanja govore, kada su stigli prvi naseljenici „da je na mjestu današnjeg sela bila sama šuma “. Prvi naseljenici u selo su bili braća Ostoja i Panto koji su došli iz Crne Gore zajedno sa rođakom Perom. Oni su se tu doselili kao kmetovi i čifćije na posjede gazi Mehmed-paše Fidahića, mutesarifa Zvorničkog sandžaka (sandžakbega). Od Pante i Ostoje potiču Pantići, Jovići, Gajići i Vesići, svi oni slave Kalistrata. Od Pere potiču Perići, koji slave Nikoljdan. Andrići, koji slave Jovanjdan, potiču od trojice braće koji su došli iz istočne Hercegovine, prvi se doselio u Pučile, drugi u Modran, a treći u Glogovac. Više porodica se naselilo u Pučile iz okolnih semberskih sela, svi oni imaju crnogorske korijene. To su sljedeće porodice: Vujovići, koji slave Nikoljdan, došli su iz Patkovače, Matkovići, koji slave Aranđelovdan, došli su iz Kojčinovca, Savići, koji slave Jovanjdan, došli su iz Glogovca i Kalajdžići, koji slave Veliku Gospojinu, došli su iz Glavičica. U Pučilama živi više porodica koje tačno ne znaju svoje porijeklo ali znaju da su se njihovi pretci doselili iz Crne Gore i Hercegovine, a to su: Lazići, Mirkovići (Lučindan), Čvrgići (Joakim i Ana) i Stanojlovići ( Đurđevdan).
Popovi
Ovo selo se nalazi istočno od Bijeljine u blizini rijeke Drine. Od centra grada je udaljeno oko 8 km. Po popisu iz 2013. godine ovo selo je imalo 1257 stanovnika, od kojih se 98,33 % izjasnilo prema etničkoj pripadnosti da su Srbi. U odnosu na popis iz 1991. godine broj stanovnika se neznatno povećao! Selo ima pravoslavnu crkvu „Vaskrsenja Gospodnjeg“. Seoska slava ili „molitva“ je drugi dan „Trojica“. Selo ima zajedničko groblje. Popovi se dijele na zaseoke-„mahale“: Bair, Kućišta, Lauška, Stankić i Šindijska mahala.
Nastanak sela i njegovog imena:
Popovi se spominju u osmanskim popisnim defterima iz 1548. godine pod imenom Popovi – Zvonaš selište. Selo je najvjerovatnije dobilo ime po katoličkom samostanu-crkvi koja se tu nalazila prije osmanskih osvajanja. U ovom se selu, po svoj prilici, nalazio franjevački samostan na rijeci Drini koji se spominje u popisu crkava i samostana Mačvanske kustodije Bartola de Pisa iz 1378. ili 1380. godine. Selo je bilo uništeno u ratu 1716-1718. godine. Po predanjima seljana, selo je dobilo ime po dvojici popova koji su u njemu živjeli i koje su navodno Turci zaklali. Nakon „Beogradskog mira“ 1739. godine, novi osmanski begovi koji su dobili posjede u Semberiji počeli su sa naseljavanjem skoro potpuno puste Semberije pravoslavnim stanovništvom. Tada su pravoslavni naseljenici iz Crne Gore i istočne Hercegovine ponovno naselili i podigli ovo selo. Naseljenici iz Crne Gore su najvećim dijelom bili pripadnici plemena Kuči. Oni su ranije bili pravoslavni Albanaci koji su vremenom posrbljeni. Ovi naseljenici su se pretežno naselili u dijelu sela koje je dobilo ime po nazivu njihovog albanskog plemenu Kuči – „Kučišta“.
Predanja o naseljavanju sela i stanovništvo:
Narodna predanja govore, kada su stigli prvi naseljenici na posjede bega Fidahića „da je na mjestu današnjeg sela bila sama šikara i šuma “. Prvisu se u selo doselili Babići iz Crne Gore, koji slave Markovdan. Babići su inače najbrojnija porodica u ovom selu. Nakon Babića, u selo su se iz istočne Hercegovine doselili Burići, koji slave Nikoljdan, i Trifunovići, koji slave Lazarevdan. Trifunovići su se ranije prezivali Bešlići, a ima ih i u Crnjelovu i Balatunu. Od njih su nastali Bojići. Poslije njih su se u selo doselili iz istočne Hercegovine: Erići, koji su se tamo prezivali Jovičići i koji slave Jovanjdan, Miloševići, koji slave Savinjdan, Milanovići, koji su se ranije prezivali Ristići i koji slave Jovanjdan, i Mirići, koji su se ranije prezivali Stankići i koji slave Nikoljdan. Svi oni su se tu doselili kao kmetovi i čifćije na posjede gazi Mehmed- bega (paše) Fidahića, mutesarifa Zvorničkog sandžaka (sandžakbega). Više porodica se kasnije naselilo u Popove iz okolnih semberskih i majevičkih sela, svi oni imaju crnogorske korijene. To su sljedeće porodice: Bokarići, koji slave Jovanjdan, došli su iz Korenite, Trnovci, koji slave Jovanjdan, došli su iz Trnove. U Popovima živi više porodica koje tačno ne znaju svoje porijeklo, ali znaju da su se njihovi preti doselili iz Crne Gore i Hercegovine, a to su: Vulovići (Nikoljdan) – nakon 1876. godine dio ove porodice se preselio u Badovince, Pavlovići, koji su se ranije zvali Lauševići (Miholjdan), Todorovići (Nikoljdan), Bjelanovići (Miholjdan) koji žive na kućištu kneza Ive, Kneževići (Aranđelovdan), Marinkovići (Aranđelovdan), Lazarevići (Aranđelovdan), Galovići, Simići, Mlađenovići i Kuđići.
(Nastaviće se)