Piše: Saud Grabčanović
U borbi za vlast, Kösem je planirala svrgnuti mladog sultana Mehmeda s trona i zamijeniti ga mlađim unukom. Prema jednom istoričaru, ova promjena imala je za cilj zamjenu ambiciozne snahe Turhan drugom, koju će Kosem lakše kontrolisati. Kosemin plan je bio neuspješan, o njemu je Turhan obavijestila Meleki Hatun, jedna od Koseminih robinja. Nakon toga, po naređenju Turhan Kösem, sultanija je bila zadavljena od strane njoj odanih dvorjana. Kosem je tako bila ubijena tri godine nakon što je postala regent svog unuka Mehmeda IV. (Kadıoğlu, Muhsin 17.10. 2016.) Smrću njenog rivala, Turhan je postala Valide sultan. Kao regent, Turhan je imala veliku moć. Pratila je sina sultana na važnim sastancima u Porti i u nekoliko navrata govorila iza zavjesa pored sultanskog trona. Njen sin, sultan Mehmed IV ju je veoma volio i poštovao. Zbog svog neiskustva u vođenju državne politike, sultanija Turhan se oslanjala na vezire u Porti da je savjetuju o političkim pitanjima. To je vidljivo iz njene prepiske sa Velikim vezirom. (Peirce 1993 , str. 253.).
Za vrijeme regenstva Valide sultanije Turhan izbio je rat s Mlečanima za ostrvo Krit i finansijska kriza koja je nastala zbog visokih troškova vođenja toga rata. Pošto Veliki vezir nije uspio popravili situaciju, Turhan ga je smijenila 1656. godine i na njegovo mjesto je postavila Ćuprilić Mehmed-pašu. Međutim, njegov uslov po prihvatanju funkcije bio je da mu se daju veća ovlašćenja od svojih prethodnika, što je Turhan prihvatila. (Peirce 1993 , str. 255-56.). Tako je Turhan prenijela svoju političku moć na onu Velikog vezira Ćuprilića. Godine 1657. za vrijeme boravka sultana Mehmeda u Edirnama zbog ratnih pohoda, s njim je bila i njegova majka Valide Turhan sultan. Prilikom njenog kratkotrajnog odlaska iz Edirne, jedan od vezira je bio određen da nadgleda sultana. S vremena na vrijeme putovala je u Istanbul, dok je njen sin bio u ratnim pohodima . U to vrijeme, 1661. godine, ona je izgradila u Istanbulu jedan mali dvorac-paviljon (Avcı Sultan Mehmed Khan Stan / Dolmabašće Paviljon). Kada je njen sin sultan Mehmed IV, uz veliku ceremoniju 5. juna 1672. godine iz Edirne krenuo u vojnu ekspediciju na Poljsku, Turhan sultan ga je pratila do mjesta Babadag u Rumuniji. (Thys-Şenocak 2006). Turhan je odlučila ostati u tom mjestu dok joj se sin ne vrati iz pohoda. Jedan od vezira, Ibrahim-paša, je sa dijelom vojske ostao u tom mjestu i bio je zadužen za njenu sigurnost. Sa njom je u tom gradu boravio njen unuk Šehzade Mustafa (kasnije sultan Mustafa II), koji je tada imao osam godina. Međutim, ona je napustila Babadag prije povratka vojske. Kada je vojska stigla u Jedrene, Turhan sultan je bila u Istanbulu. Mehmed je drugog vezira Mustafa-pašu poslao u Istanbul da dovede Turhan u Jedrene prije nego što prođe sedmica. Dajući Velikom veziru veliki autoritet, Turhan je ograničila vlastitu moć na političkoj pozornici. Međutim, svoju energiju je usmjerila na velike arhitektonske projekte u Istanbulu i okolini. Najprije je 1653. godine sagradila česmu u okrugu Bešiktaš. Njen prvi građevinski projekat započeo je 1658. godine. Bio je to odgovor na venecijansku prijetnju samom Istanbulu. Valide je izgradila dvije tvrđave na ulazu u Dardanele. Tvrđave, jedna na evropskoj, a druga na azijskoj strani, mogu se vidjeti i danas. Mehmed Osvajač i drugi sultani su takođe, ali mnogo ranije, izgradili tvrđave na istom području. Svaka tvrđava sadržavala je džamiju, mektebe, hamame i bazare.
Turhan je bila posljednja žena u istoriji Osmanskog carstva koja je bila regent svom maloljetnom sinu. (Peirce 1993 , str. 258.). Kako se, u skladu sa šerijatom, žene nisu smjele pojavljivati u javnosti, Valide Turhan je kroz izgradnju Jeni džamije u Istanbulu pokazala svoju moć svojim podanicima. Početak izgradnje ove džamije je vezan za Safije sultan, ona je za lokaciju nove džamije odabrala trgovačku četvrt grada Eminonü. Ovo područje je bilo naseljeno nemuslimanima. Izgradnjom nove džamije u Eminonu Safija je željela islamizirati to područje. (Thys-Şenocak 2006 , str. 186.) Godine 1597. položen je kamen temeljac za ovu džamiju. Međutim, nakon smrti Safijinog sina sultana Mehmeda III, gradnja džamije je prestala, jer Safija više nije bila Valide sultan. Izgradnja je bila napuštena punih 57 godina, ali je ponovo započeta nakon što je to područje opustošio veliki požar iz 1660. godine. (Thys-Şenocak 2006 , str. 109.) Turhan sultanija je odlučila da dovrši ono što je započela Safije Sultan. Nakon završetka radova 1665. godine, kompleks je sadržavao ne samo džamiju, već i mekteb, javne česme, pijacu, mezarje i sultansko turbe. Tako je Jeni džamija bila prva carska džamija koju je izgradila jedna žena. (Peirce 1993 , str. 206.)
U jugoistočnom uglu Jeni džamije izgrađen je sultanski paviljon koji je raspoređen na tri sprata. Tesanim kamenom su izrađeni donji i srednji sprat, a gornji je od cigle. Paviljon, u koji se ulazi kroz niska lučna vrata, ima dugu i rampiranu stazu. Na gornjem spratu, koji je bio rezervisan za sultana i sultaniju, nalazi se luksuzni apartman koji ima dugi zasvođeni hodnik i dvije prostorije sa ognjištima. Nakon hodnika u obliku slova „L“ i međuprostora, balkon ispred zgrade prelazi na zgradu. Zidovi u paviljonu Hunkar obloženi su pločicama ukrašenim biljnim ornamentima u tehnici glazure. Turhan Hatidže, Valide sultan, umrla je 1683. godine. Sahranjena je u Istanbulu u velikom turbetu pored Jeni (nove) džamije koju je podigla. Ona leži uz svog sina i svoje potomke. Pored Turhan sultan, u velikom turbetu su ukopani: Mehmed IV, Mustafa II, Ahmed III, Mahmud I i ukupno četrdeset i četiri osobe iz osmanske dinastije. U dvorištu ogromnog turbeta formiran je prelijepi vrt, a na dvorišnom zidu su ugrađene česme i prozori. (YENİCAMİ KÜLLİYESİ İstanbul’da XVI. yüzyılın sonlarında inşasına başlanan ve XVII. yüzyılın ikinci yarısında tamamlanan külliye”).Turhan se smatra posljednjom od velikih valide sultanija, njena smrt označila kraj perioda osmanske istorije poznat kao „Sultanat žena“. (Peirce 1993,str. 207.)